Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1972, Blaðsíða 9

Eiríknr
Einarsson
„Er eik í stormi hrynur háa
hamra því björgin igreina fná,
en þeigar fjólan fellur smiáa
fallirð enginn heyra má.
En ilmur horfinn innir fyrst
urta hvað byggðin hefur misst“.
Þessi stef fcomu mér í hug, er
ég heyrði fráfall Eiríks Einarsson-
ar í Mörk á Siðu. 'Hann ruddist
ekki gegnum lífið með h'áreysá og
bægslagangi, en umgekkst sam-
ferðafólk sitt hljóður og hlýr í
lund, gamansamur í hófi, sem fór
honum vel, því hann var maður
greindur að eðlisfari. Hann var
þekktur af fáum nema nánustu
ættingjum og nágrönnum, enda
gerði hann ekki víðreist um æv-
ina, hygg hann hafi aldrei farið
y.fir ta'kmörk sýslu sinnar og sjald-
an út úr sinni fæðingarsveit. fyrr
en heilsa hans bilaði, en síðustu
Jafnan studdir þú lítilmagnann,
og barst klæði á vopnin, ef deil-
ur hörðnuðu.
En árin færðust yfir, starfrf-
kraftarnir biluðu, þú varst að
hætta störfum. Þá lá leiðin til
höfu'íborgarinnar, þú settist að á
Dvalarheimili aldraðra sjómanna.
Þar fékkst þú vistlegt herbergi
til íbúffar og umráða. Úr glugg-
aum blöstu þær við sjónum Við-
ey og Esjan. 'Bárurnar gjálfruðu
svo að segja við húsvegginn.
Stundum 'blikuðu spegilslétt sund
í skini sólar. Þú varst alinn upp
við sjóinn, þér mun hafa verið
nærvera hans kær. Samt leitaði
mánuði ævinnar dvaldist hann á
sjúkrahúsinu á Selfossi, þar sem
hann lézt siðastliðið haust (1971),
65 ára að aldri.
Eiríkur starfaði heima, fyrir sig
og sitt fólk, starfið var honum
allt, og ég veit að oft, þegar dag-
ur var að kvöldi kominn, sá hann
eftir því að dagurinn skyldi ekki
vera lengri. Vinnugleðin var oft
svo mikil, að vornæturnar voru
lagffar við dasinn, þegar hirða
þurfti um sauðféð. Þó gekk hann
aldrei heill til ekógar, því að á
unga aldri þjáðist hann af liða-
gigt, sem hann bjó alltaf að, og
leið oft fyrir.
Eins og gefur að skilja voru öll
hans störf helguð landibúnaði, sem
hann vann með stakri trúmennsku
og vandvirkni. En hu'gstæðastar
vöru honum skepnurnar, einkum
sauðféð. sem hann þekkti vel og
hugiírinn norður, í hina „nótt-
lausu voraldar veröld". Sléttunni
og fólkinu þar, varst þú tengdur
órúfandi böndum.
Nú urðu samíu.'ndiir íiáir, þá
urðu bréfin tengiliðurinn, þeim
var fagnaff gagnkvæmt.
Nú hefir þú tekið þig upp í
þina síclústu ferff, ferðina sem
fyrir öllum liggur að lokum, þú
hefir flutt yfir móðuna miklu inn
á landið ókunna. Ég bið Guð að
blessa þig í' hinum nýju heim-
kynnum. Við systkinin þ.ökkum
þér fyrir samfylgdina löngu og
igóðu. Guð veri með þér.
Stefáu Kr. Vigfússon.
kunni líka vel með að fara. Mörg
átti hann sporin við að hlynna að
kindunum og leita þær uppi um
víðlendar heiðar og allt til afrétta.
Ort höfðu aðrir eins mikið gagn
eða meira af ferðum þessum, en
hann sjálfur, en það gladdi ekki
síður hans göfugu lund. Mér finnst
dæmisagan um góða hirðinn, teik-
in bókstaflega, hljóða svo vel upp
á Eirik Einarsson, því hann var
aldrei áhyggjulaus um sinn glat-
aða sauð fyrr en hann vissi um
afdrif hans. Margar voru ferðir Ei-
ríks að leita kinda og bjarga þeim.
Kæri frændi. ég get ekki látið
hjá líða að þakka þér fyrir okkar
mörgu samverustundir í leitum
um okkar hiartfólgnu heiðar. Eink
um eru minnisstæðar þær erfið-
ustu. sem iafnvel voru svo strang-
ar. að tvísýnt gat verið um afdrif
okkar. Þá kom bezt fram þolgæði
þitt og æðruleysi og barnsleg igleði
yfir unnum sigri, þegar markinu
Var náð, þó stundum væri þá
lagzt við kaldan kodda. Eitt lang-
ar mig að segia að lokum: Ef við
eigum nokkrar huigrenninsar bak
við helgrindur dauðans, þá verða
okkur þar hugljúfir endurfundir.
Eiríkur Einarsson var af skaft-
fellskum unpruna. Hann fæddist
að Mörk á Siðu og þar var heimili
islendingaþættir
9