Sunnudagsblaðið - 21.03.1965, Blaðsíða 15

liggja kannski í loyni og rSðast
svo aftan að okkur“.
„Þú ert hræddur", sagði Fyrsti.
„Hugleysingi! Hugleysingi!“
„Ég er ekki hræddur, en það er
ég sem er foringinn. Ég ber
ábyrgð á hópnum. Hlustið nú 811.
E£ hætta er á ferðum þá blístrum
við eitt stutt blístur. Þið stað-
hæmizt þar sem þið eruð. Hreyfið
ykkur ekki. Andið ekki. Tvö stutt
blístur merkir: sleppið fanganum
og forðið ykkur. Eitt langt blístur
merkir að l’jársjóðurinn,sé fund-
inn og allt í lagi: komið eins fljótt
og þið getið. Er það klárt?“
„Jamm“, sagði Annar. „En ef
við villumst?"
„Þá stanzið þið og bíðið þangað
til þið heyrið blístur".
,>En ef hann blístrar —til að
1-ugla okkur?“ spurði Annar og
Potáði tánni í Fyrsta.
„Þá keflið þið hann. Keflið
bann fast svo hann geti ekki tíst“.
Pétur fór fram á gilbrúnina og
skyggndist niður til að velja sér
leið gegnum kjarrið í hlíðinni;
gilið var um það bil þrjátíu feta
újúpt. Lísa stóð fast fyrir aftan
bann og hélt sér í skyrtuna hans.
„Hverjir eru Þeir?“ hvíslaði hún.
„Ókunnugir menn”.
„Þú trúir ekki á risa?“
„Nei.“
„Þegar ég hugsa um risana fer
hrollur um mig — hérna.“ Hún
tagði höndina á ofurlítinn ávalan
kviðinn neðan við pilskörfuna.
Pétur sagði: „Við förum niður
barna hjá þyrnikjarrinu. Varaðu
Þig. Grjótið er laust fyrir en við
megum engan hávaða gera“. Hann
sneri sér að hinum sem horfðu á
hann með aðdáun, öfund og hatri.
(Það var Fyrsti): „Þið bíðið þang-
að til þið sjáið okkur hinumegin
í gilinu og komið þá á eftir“. Hann
leit. til himins. „Innrásin hófst á
hádegi“, sagði hann, nákvæmur
eins og sagnfræðingur sem gerir
grein fyrir viðburði sem raskaði
rás heimsins. ,
III
„NÚ væri óhætt að bl£stra“, sagði
Lísa. Þau voru komin hálfa leið
upp hlíðina handan við gilið og
bæði orðin lafmóð. Hún stakk upp
í sig beri og sagði: „Þau eru sæt.
Sætari en okkar ber. Á ég að fara
að tína?“ Leggir hennar og læri
voru hrufluð af þyrnum og með
blóðslettum eins og berjasafa.
„Ég hef séð meir en þetta
heima hjá okkur“, sagði Pétur.
,,Sérðu ekki, Lísa, að hér hefur
ekkert verið tínt. Enginn hefur
komið hér. Þetta er ekkert móti
því sem við finnum seinna. Berin
hafa vaxið hér ár eftir ár —
kannski finnum við heilan berja-
skóg, með berjum á stærð við
epli. Við skiljum þessar títlur eft
ir handa hinum ef þeir kæra sig
um þau. Þú og ég, við klifrum
hærra upp, þangað sem við finn
um virkilegan fjársjóð". Hann
heyrði fótatak hinna á eftir þeim
og skrjáfa í grjóti, en ekkert sást
gegnum kjarrið. „Komdu nú. Ef
við finnum fjársjóðinn fyrst þá
eigum við hann“.
„Ég vildi það væri virkilegur
fjársjóður, ekki bara bláber".
„Það gæti verið. Það hefur eng-
inn komið hér á undan okkur“.
„Risar?“ spurði Lísa og það fór
hrollur um liana.
„Það hafa aldrei verið til nein
ir risar. Það eru bara sögur handa
krökkunum. Eins og Gamli-Nó og
skipið hans“.
„Ekki heldur Gamli-Nó?“
„Hvað þú ert mikill krakki!"
Þau klifruðu hærra og hærra
gegnum birkiskóginn og kjarrið;
nú heyrðist ekki lengur til hinna
að baki þeirra. Hér uppi var allt
annað andrúmsloft, heitt og rákt
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — SUNNUDAGSBLAB 239