Morgunblaðið - 14.11.2005, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 14. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Einar Jóhannes-son fæddist á
Söndum í Meðal-
landi 2. desember
1915. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Akranesi að kvöldi
3. nóvember síðast-
liðins. Foreldrar
hans voru hjónin
Þuríður Pálsdóttir,
f. 23. júní 1890, og
Jóhannes Guð-
mundsson bóndi á
Söndum, f. 14. maí
1880. Einar var
einn tíu systkina sem komust til
fullorðinsára og eru þrjú þeirra
enn á lífi. Fjölskyldan bjó á
Söndum þar til í Kötlugosinu
1918 er þau fluttu að Herjólfs-
stöðum í Álftaveri, þar sem
Sandar urðu illa úti í gosinu.
Einar kvæntist árið 1957 Sig-
ríði Bárðardóttur frá Holti í
Álftaveri, f. 3. júní 1921. For-
eldrar hennar voru Bárður Páls-
son, f. 27. júní 1872, og Sigríður
Jónsson, f. 24. september 1876.
Börn Einars og Sig-
ríðar eru: Sigríður
Bára, f. 18. janúar
1947, eignaðist þrjú
börn og eru tvö á
lífi, Þuríður, f. 15.
nóvember 1949,
eignaðist fjögur
börn og eru þrjú
þeirra á lífi, Krist-
ín, f. 31. maí 1952,
á tvö börn, Fanney,
f. 17. október 1953,
á tvö börn, og Jó-
hannes Guðmund-
ur, f. 4. mars 1964,
á fjögur börn.
Einar og Sigríður hófu búskap
árið 1944 í Stafholti í Stafholt-
stungum í Mýrasýslu, þar sem
þau bjuggu til ársins 1948 er þau
fluttu að Hamraendum í sömu
sveit. Þar bjuggu þau til ársins
1954 en þá fluttu þau að Jarð-
langsstöðum í Borgarhreppi, þar
sem þau hafa búið síðan.
Útför Einars fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Er eitthvert vit í þessu? spurði
Einar dóttur sína er hún kynnti
mig sem mannsefni sitt. Athuga-
semdir sem þessar voru einkenni
þess góða drengs sem kvaddur er
í dag. Hann kom alltaf beint að
efninu og var ekki með vífilengjur
eða orðaflaum. Líf hans hafði
kennt honum að ganga hreint til
verks og standa sig í hvívetna. Ég
spurði hann eitt sinn hvort hann
myndi okkar fyrstu kynni. Með
stóískri ró svaraði hann á þá leið
að ég hefði nú ekki verið sérlega
upplitsdjarfur svo trúlega hefði
hann sagt eitthvað þessu líkt. Ein-
ar var ekki fljóttekinn en þeir sem
að komust áttu vísan vin. Hann
stóð ávallt fastur á sínu fyndist
honum að sér vegið. Þeir voru
ekki öfundsverðir sem að honum
sóttu því hann gaf ekkert eftir og
sótti ávallt mál sitt af harðfylgi.
Þar skipti engu hver átti í hlut,
hann fór ekki í manngreinarálit í
þessu fremur en öðru.
Einar ólst upp í sveit í stórum
systkinahópi og var vanur að
vinna hörðum höndum, byrjaði
snemma að afla tekna og sækja
vertíðar til Vestmannaeyja. Frá-
sagnir hans frá þessum árum
segja mér að þar hafi kraftar hans
og úthald notið sín til fulls og fáir
staðið honum á sporði. Einar var
bóndi af lífi og sál og var sauðféð
honum lífsfylling. Hann var
óþreytandi að tala um allt sem að
sauðfé laut og í seinni tíð fylgdi
slíku gjarnan breitt bros. Hann
var glöggur á fé og þekkti það
alltaf allt með nafni þó að á sjö-
unda hundrað ær væru á húsi
þegar flest var. Hann hélt alltaf
nákvæmt bókhald um hverja kind
og vissi nákvæmlega hverja kosti
hún hafði að geyma. Þrátt fyrir
harðan skráp á yfirborði hvíldi
undir góður drengur sem ekkert
mátti aumt sjá og var hann manna
fyrstur til að aðstoða ef einhver
átti um sárt að binda eða var í
vanda staddur. Þá var ekki spurt
um tíma eða annað sem sumir láta
flækjast fyrir góðverkum. Þetta
reyndu bæði menn og málleys-
ingjar sem urðu á vegi hans og fór
mín fjölskylda ekki varhluta af
þeim eiginleikum.
Að lokum þakka ég fyrir að hafa
notið þess að kynnast Einari og
votta fjölskyldunni samúð mína.
Hvíl í friði.
Friðrik Alexandersson.
Hann Einar afi okkar er dáinn.
Hann áorkaði heilmiklu á sinni
löngu ævi og við efumst ekki um
það að hann hvílist núna, stoltur
af afrekum sínum. Eftirminnileg-
ast fyrir okkur er eflaust kind-
urnar hans afa. Að okkar mati
voru kindurnar hans afa falleg-
ustu kindurnar á Íslandi (ef ekki í
heiminum) enda annaðist hann
þær afskaplega vel. Í hvert sinn
sem við vorum í heimsókn og fór-
um með honum útí fjárhús var
okkur hlýtt yfir nöfn þeirra allra.
Við vorum ekki eins klár og afi í
að leggja á minnið nöfn á rúmlega
600 kindum, en við þekktum þó
okkar eigin. Einnig var hann dug-
legur að hlýða okkur yfir nöfnin á
fjöllunum á leiðinni frá Reykjavík
í Borgarfjörðinn. Líklega fannst
honum mikilvægt að við börnin
sem höfðum eytt hálfri ævinni í
Danmörku myndum læra allt um
land og þjóð. Afi gaf sér líka alltaf
tíma til að spila við okkur á spil
og minnumst við þess þegar hann
kenndi okkur að leggja kapal, og
að svindla soldið ef hann gekk
ekki upp. Afi var gjafmildur og
hjartahlýr og að okkar mati besti
afi í heimi.
Við munum sakna þess að fá að
sjá þig og spjalla við þig elsku afi
okkar en þú lifir enn í okkur öll-
um og við munum heiðra minn-
ingu þína.
Kveðja
Arnar, Sigríður Eyrún
og Viðar.
„Sæl stelpa.“
Þannig heilsaði Einar föður-
bróðir minn ævinlega og vænt
þótti mér um þessa kveðju síðast
þegar við sáumst, hann þá farinn
að kröftum eftir langa og farsæla
ævi. Nú er hann farinn blessaður
á æðra svið.
Þau voru tíu systkinin sem
komust á legg frá Herjólfsstöðum
í Álftaveri, alin upp við oft erfiðar
aðstæður þegar ekki var sjálfsagt
að hafa til hnífs og skeiðar fyrir
stóran barnahóp. En samheldnin
var mikil með þeim systkinum alla
tíð.
Einar og faðir minn völdu sér
báðir búsetu í Borgarfirði og Ein-
ar, sem var mikill bóndi, hóf sinn
búskap að Stafholti en bjó síðan
að Hamraendum í Stafholtstung-
um. Síðan lá leiðin að Jarðlangs-
stöðum og var hann kenndur við
þann bæ. Af virðingu var hann oft
kallaður „Jarðlangur“ af vinum
sínum.
Frændgarðurinn varð stór á
Jarðlangsstöðum og samband
Einars og föður míns náið.
Hefð var fyrir því að fara í
heimsóknir til fjölskyldunnar m.a.
á föstudaginn langa. Í minning-
unni voru þessar ferðir hinar
mestu áhættuferðir því torfært
var heim að bænum, einkum í
leysingum. Og þó ekki sé langt á
milli Hvanneyrar og Jarðlangs-
staða við nútímaaðstæður á veg-
um sóttist ferðin oft seint í þá
daga en eftirvæntingin eftir sam-
vistum við fjölskylduna var mikil
og oft glatt á hjalla með frænk-
unum fjórum og bróðurnum. Þar
sem rafmagn var þá ekki komið til
Jarðlangsstaða var toppurinn að
fara niður í kjallara með stelp-
unum og ræsa ljósavélina þegar
skyggja tók.
Þannig voru aðstæðurnar fyrst
að Jarðlangsstöðum en með tím-
anum byggðu Einar og Sigga upp
jörðina með þægindum sem þau
nutu lengi og hefur án efa verið
erfitt fyrir þau hjón að þurfa að
bregða búi þegar heilsu Einars
tók að hraka.
Einar var einn af þeim mönnum
sem ekki bar tilfinningar sínar á
torg við alla og þótti sumum hann
hafa þykka skel. Svo var um fleiri
í systkinahópnum og sjálfsagt hef-
ur hörð lífsbarátta mótað per-
sónuleikann. Undir sló þó hlýtt
hjarta Einars sem hugsaði vel um
sína og vann góðverk sem ekki
fóru alltaf hátt. Í mörg ár bauð
hann fjölskyldu minni til veiða í
Langá á afmælisdegi föður míns
og veiddum við oft í nokkra daga
árlega hjá honum. Í þessum veiði-
ferðum tókust Einar og Oddur
gjarnan vel á um menn og málefni
og var það frænda mínum að
skapi.
Undirrituð naut hlýju Einars í
ríkum mæli sem barn og fullorðin
og taldi ég hann næstan föður
mínum eftir andlát hans.
Kæri frændi, fyrir alla um-
hyggju þína og ræktarsemi við
fjölskylduna þakkar „stelpan“ nú.
Jónína Guðmundsdóttir.
Með nokkrum orðum langar
mig að kveðja hér Einar Jóhann-
esson bónda á Jarðlangsstöðum í
Borgarhreppi. Einar var fæddur á
Söndum í Meðallandi árið 1915 en
eftir Kötlugosið 1918 flutti fjöl-
skyldan að Herjólfsstöðum í Álfta-
veri og þar ólst Einar upp í
stórum systkinahópi.
Ungur að árum fór Einar að
vinna fyrir sér á vetrum og var þá
meðal annars nokkrar vertíðir í
Vestmannaeyjum við fiskvinnslu.
Stundum er við Einar sátum að
spjalli sagði hann mér frá upp-
vaxtarárum sínum í Álftaverinu
og var honum þá ofarlega í huga
smalamennska og göngur enda
með afbrigðum glöggur á fé.
Einnig kunni hann frá ýmsu að
segja af baráttu manna við hin
þungu straumvötn sem hann lifði í
nábýli við í Álftaverinu. Einar
festi ráð sitt og stofnuðu þau Sig-
ríður Bárðardóttir frá Holti í
Álftaveri til hjúskapar og lifir hún
mann sinn. Snemma stóð hugur til
búskapar í sveit og settu þau sam-
an bú sem leiguliðar í Borgarfirði.
Fyrst í Stafholti og síðan á
Hamraendum. Snemma á 6. ára-
tugnum festu þau kaup á Jarð-
langsstöðum í Borgarhreppi og
fluttu þangað bú sitt. Heldur mun
aðkoman hafa verið kuldaleg og
fátt um nútímaþægindi, hvorki
sími né rafmagn, vegasamband lé-
legt og stundum ekkert. Með for-
sjálni og dugnaði blómstraði jörð-
in í höndum þeirra og þar uxu úr
grasi 5 börn.
Kynni mín af Einari bónda hóf-
ust ekki fyrr en hann stóð á sjö-
tugu og fannst mér hann taka mér
heldur fálega enda ekki uppnæm-
ur fyrir smámunum, en fljótlega
eftir að fundir okkar urðu fleiri
fann ég að hann hafði hjartað á
réttum stað og honum var annt
um fjölskyldu sína og afkomend-
ur.
Nú þegar Einar er kominn í
smalamennsku á nýjum heiðum
kveð ég hann og þakka sam-
veruna.
Lárus Þ. Sigurðsson.
EINAR
JÓHANNESSON
Okkar góði vinur Árni Sighvats-
son er látinn. Með Árna er horfinn
öðlingur og góður vinur sem sann-
aði betur en nokkur annar að ald-
urinn býr í huga manns en ekki
almanakinu. Þegar Árni var ríflega
fimmtugur gerði hann nokkuð sem
fáir á þeim aldri hafa kjark til þeg-
ar hann lét draum sinn rætast.
Fimmtíu ár eru ekki hár aldur en
þó eru ekki margir sem þá söðla
um á þann hátt sem Árni gerði.
Hann seldi fyrirtækið sem var hans
lifibrauð og hélt til Ítalíu að láta
draum sinn rætast. Þetta þótti
djarft tiltæki og undruðust það
margir, sérstaklega þeir sem ekki
voru eins ungir í anda og Árni.
Hann hafði um árabil sungið sér
til ánægju m.a. í Þjóðleikhúskórn-
um og Pólífónkórnum og auk þess
lært söng en hann dreymdi um að
gera sönginn að starfi sínu.
Við kynntumst Árna í gegnum
ÁRNI
SIGHVATSSON
✝ Árni Sighvats-son rafvéla-
virkjameistari og
söngkennari fædd-
ist í Ártúnum í
Rangárvallahreppi í
Rangárvallasýslu
26. maí 1929. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 31. októ-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
10. nóvember.
sönginn, ýmist í námi
eða í kórstarfi, en sá
kunningsskapur varð
að ævilangri vináttu
þegar við dvöldumst
saman á Ítalíu. Árna
leið vel á Ítalíu enda
heimsborgari út í
fingurgóma, léttur í
lundu og ungur í
anda. Sá tími sem við
áttum þar saman var
okkur öllum mikið
ævintýri og væri efni
í heila bók.
Eftir að heim var
komið fór Árni fljótlega að kenna
einsöng við Tónlistarskólann í
Keflavík og hafa margir okkar virt-
ustu einsöngvara verið nemendur
hans. Árni var listamaður á fleiri
sviðum og lærði m.a. að mála hjá
ýmsum góðum listamönnum og hélt
margar einkasýningar. Einnig hélt
hann tónleika, söng sem einsöngv-
ari með fjölda kóra og inn á geisla-
diska.
Kæri Árni, við söknum þín mjög.
Það voru ekki ófá skipti er við
sungum saman á góðri stund með
Árnesingakórnum í Reykjavík og
öðrum góðum vinum.
Við sendum Guðrúnu og fjöl-
skyldu hans okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sigurður Bragason,
Guðrún Valdimarsdóttir,
Valdimar Sigurðsson,
Magnús Torfason
og Sigrún Sigurðardóttir.
Við þökkum þér fyr-
ir að hafa gengið í
gegnum erfiðleikana
við hlið okkur. Við
þökkum þér fyrir að
halda í höndina á okkur. Við þökkum
þér fyrir þolinmæðina og að gefast
ekki upp þegar við vildum hafna
hjálpinni. Við þökkum þér fyrir að
hlusta og gefa þér tíma til að hjálpa
okkur við að finna réttu leiðina. Við
þökkum þér fyrir að stansa með okk-
ur. En mest af öllu þökkum við þér
fyrir að vera til staðar fyrir okkur
þegar við þurftum mest á þér að
halda.
Ég tigna kærleiks kraftinn hljóða,
Kristur, sem birtist oss í þér.
Þú hefur föður hjartað góða,
himnanna ríki, opnað mér.
Ég tilbið undur elsku þinnar,
upphaf og takmark veru minnar.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Við munum sakna þín, elsku pabbi,
tengdó og afi.
HJÁLMTÝR
GUÐMUNDUR
HJÁLMTÝSSON
✝ Hjálmtýr Guð-mundur Hjálm-
týsson fæddist í
Reykjavík 10. maí
1945. Hann lést á
heimili sínu hinn 4.
október síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Bústaðakirkju
14. október.
Þín dóttir, tengda-
sonur, sonur og afas-
telpur.
Sigrún, Orri,
Kristinn Andri,
Karen Ósk og
Halldóra.
Elsku pabbi, þegar
Tanya reyndi að
hringja í mig þá var ég
að tala við Sigrúnu og
ég hugsaði að sú sem
væri að hringja myndi
hringja bara aftur ef
hún þyrfti að ná í mig. Tanya hringdi í
mömmu og mamma kom strax til
mín, hún sagði mér þessar fréttir og
ég vildi ekki trúa þeim, að þú værir
farinn. Nú ertu farinn, það er mikil
söknuður og þú sem varst svo mikill
maður í okkar lífi en eftir standa
margar fallegar minningar um þig.
Þegar þú komst hingað norður um
Verslunarmannahelgina 2001 þá sát-
um við saman í húsbílnum þínum sem
var þitt líf og yndi og við töluðum
saman um allt. Þú horfðir á mig og
svo táraðistu, ég spurði hvað væri að
og þú sagðir að þú hefðir fengið eitt-
hvert ryk í augað en ég vissi að það
var ekki rétt. Ástæðan var sú að þú
misstir svo mikið af mér eftir að ég
flutti hingað norður. En ég kom í
heimsókn til þín og þú til mín, og
heimsóknum fjölgaði eftir að ég og
Jón Gunnar fórum að búa og eign-
uðumst Einar Hjálmtý. Ég er svo
ánægð með að þú fékkst að kynnast
Einari Hjálmtý þetta eina ár og ég
veit að þú vakir yfir honum núna.
Þegar þú fékkst að vita að við syst-
urnar værum að fara að gifta okkur
og að þú þyrftir að ganga með okkur
systrunum upp að altarinu varðst þú
svo stressaður en eftir athöfnina
gastu flogið af ánægju. Þegar þú
spurðir mig hvernig þér hefði gengið
í kirkjunni og ég sagði að þetta hefði
gengið vel hjá þér, þá sá ég hvað þú
ljómaðir og varst svo ánægður að þér
hefði tekist þetta.
Við vorum svo ánægð öll með þig,
þú stóðst þig svo vel en ef við hefðum
gert þetta allt ári seinna eða beðið
lengur þá hefðum við ekki getað haft
þig með okkur, elsku pabbi, þú hefðir
ekki getað gengið með okkur syst-
urnar upp að altarinu. Ég er svo
ánægð með að við gerðum svona mik-
ið síðasta árið sem þú gast tekið þátt í
þessu með okkur öllum. Helga systir
þín lést skömmu á undan þér, elsku
pabbi, en þú fylgdir henni eftir og við
vitum að hún passar þig fyrir okkur
öll þangað til við sjáumst aftur. Elsku
pabbi, minningin um þig verður ávallt
geymd í hjörtum okkar allra, við
kveðjum þig nú með þessum línum.
Góður guð, geymdu föður okkar og
afa hjá þér og megi minning okkar
um hann aldrei frá okkur víkja.
Við kveðjum þig með tregans þunga tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þín dóttir, tengdasonur og afa-
strákur.
Guðrún, Jón Gunnar
og Einar Hjálmtýr.