Tíminn - 02.11.1975, Blaðsíða 26

26
TÍMINN
Sunnudagur 2. nóvember 1975.
Greinarhöfundur, ameriski
skurðlæknirinn William A.
Nolen.
— Eftir að ég hafði
lesið grein um nála-
stunguaðferðina i
Kina, fór qg að velta
fyrir mér, hvort
læknir viti i raun og
veru allt um lækna-
visindi, segir dr.
William Nolen,
yfirlæknir] á hand-
lækningadéildinni i
Meeker County
sjúkrahúsihu i Minne-
sota, Bandarikjunum.
— Þar af íeiðandi var
ég fús til'að fara til
Filipppseyja til að
rannsakía, hvort
galdralæknarnir þar
séu að gera krafta-
verk eða blekkja fólk.
í mörg ár hefur dr.
Nolen haft fastan dálk
um læknisfræðileg
efni i timaritinu
McCalls. Hann hefur
gefið út margar
bækur og skrifað
margar greinar i
læknatimarit i heima-
landi sinu. í þessari
grein segir hann frá
reynslu sinni á
Filippseyjum.
;
\
i
í
i/n A CTAl/rDI^
I JrWf t fmfV
caa CZAI nPAP
C U Jrm /» L U Im Jr\ IX.
Galdralæknir gerir
uppskurð á frægum
skurðlækni
FYRIR kcmur, að sjúklingar
sætti sig ekki við þá sjúkdóms-
greiningu, sem við læknar gerum.
Ef læknavisindin geta ekki hjálp-
að þeim, leita þeir hjálpar annars
staðar. Viðbrögð læknastéttar-
innar við ýmiss konar „náttúru”-
læknum eru margvisleg. Hvað
sjálfan mig snertir, verð ég að
viðurkenna, aðá öllum starfsferli
minuni sem læknir hef ég verið
andsnúinn þeim.
Reyndar var það ekki fyrr en
1971, en þá hafði ég starfað sem
skurðlæknir i 11 ár, að ég fór að
efast um rétt læknavisindanna til
einokunaraðstöðu sinnar, þegar
um lækningarþekkingu er að
ræða. Þá las ég fréttagrein eftir
James Reston i „New York Tim-
es”, þar sem hann lýsir reynslu
sinni af nálastunguaðferðinni i
Kina. Hvi höfðu læknavisindin
ekki sýnt áhuga á nálastunguað-
ferðinni og notfært sér þá hluta
hennar, sem kynnu að hafa þýð-
ingu fyrir okkur? spurði ég sjálf-
an mig.
Er nálastunguaðferðin var orö-
in afar umrædd, ákvað ég, að ég
skyldi hliista, horfa og hugsa mig
vel um, áður en ég fordæmdi
lækningaraðferðir, sem ekki tiðk-
ast I hinum vestræna heimi, er ég
heyrði þeirra getið.
Samt vissi ég, að ég kæmi til
með að taka neikvæða afstöðu til
þeirra!
Arið 1972 spurði fréttamaður i
Detroit mig: — Hafið þér nokkurn
tima heyrt um sálrænar skurð-
lækningar, dr. Nolen?
— Varla get ég sagt það, svar-
aði ég. — Er ekki einhver á Fil-
ippseyjum sagður vera fær um að
gera uppskurði án áhalda?
— Einmitt. Vitið þér nokkuð um
þetta?
— Ekki mikið, nei. En ég geng
út frá, aö þetta sé einhvers konar
svindl.
— Eruð þér vissir um það?
— Nei, viðurkenndi ég. — Það
er ég ekki. Hvers vegna spyrjið
þér?
1 ljós kom, að vinur frétta-
mannsins, sá hét Manny Hofman,
hafði fengið sálrænan skurðlækni
til að lækna dóttur sina. Hann
hafði tekið myndir til að skjal-
festa það, sem hann hafði oröið
vitni að, og hann trúði algerlega
Sálræni skurðlæknirinn Juan Blanc, að starfi. Fullyrt var, að tveimdögum siðar hefðu engin ummerki
verið sjáanleg á hálsi stúlkunnar.
þvi, sem hann hafði séð með eigin
augum.
1 fyrstu ætlaði ég að láta þetta
falla i gleymsku, en svo datt mér i
hug, að nú hefði ég tækifæri til að
sýna, að ég væri ekki fordóma-
fullur.
Þessari 1(> ára stúlku hafði vcrið sagt, að eina leiðin til að fjarlægja
æxlið, sem var bak við annað augaværi sársaukafullur uppskuröur.
Ekki náði ég þó tali af Hofman
fyrr en i' april næsta ár. Eftir að
hafa talað við hann i sima i tiu
minútur, komst ég að þeirri nið-
urstöðu, að frásögn hans væri
þess virði, að ég færi aftur til Det-
roit. Hofman er greindur og
áreiöanlegur maður, sem rekur
mjög stórt verktakafyrirtæki
ásamt tengdaföður sinum.
Eru sólrænar skurðlækningar, eins og þær eru
tíðkaðar á Filipseyjum, lækningarblekking,
eða dularfull kraftaverk