Tíminn - 02.11.1975, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Leikfangalestin
WEEDl f-BAR
KEÐJUR er lausnin
Það er staðreynd
að keðjur eru
öruggasta vörnin
gegn slysum
i snjó og hálku.
WEED keðjurnar
stöðva bilinn
öruggar.
Eru viðbragðsbetri
og halda bilnum
stöðugri á vegi
Þér getið treyst
WEED-V-BAR
keðjunum
Þetta er saga um litla
leikfangalest, sem hafði
aðsetur i barnaherbergi
og ók þar um dag hvern
á teinunum sinum. Hún
lagði alltaf af stað frá
stöðinni i Litlabæ, fram-
hjá kirkjunni og hús-
unum og litlu trjánum.
Siðan ók hún gegnum
löng og niðdimm lestar-
göng, þaðan yfir háa
járnbrautarbrú, og þeg-
ar þvi var lokið, var hún
aftur komin til Litlabæj-
ar.
— Þetta gengur ekki
lengur, tautaði litla leik-
fangalestin. Það er
hundleiðinlegt að fara
alltaf sama litla hring-
inn, dag eftir dag. Fyrst
er það járnbrautarstöð-
in i Litlabæ, og svo eru
það göngin, þá brúin og
svo aftur stöðin.
Það var komin nótt, og
allt var orðið hljótt i
bamaherberginu. Litla
leikfangalestin himdi á
teinunum sinum og
reyndi að sofa, en i hvert
sinn sem hún var að
festa blundinn, fór hún
að hugsa um það, hve
gaman væri að sjá eitt-
hvað nýtt, kynnast ein-
hverju, sem hún hefði
aldrei séð áður.
Og allt i einu hoppaði
hún út af sporinu, sjálfri
sér til mikillar undrun-
ar.
Sendum i póstkröfu
um allt land.
Suðurlandsbraut 20 * Sími 8-66-33
— Hvað er ég eigin-
lega að hugsa, svona
lagað gerir engin al-
mennileg leikfangalest,
sagði hún við sjálfa sig.
Fyrst stóð hún grafkyrr
og var helzt að hugsa um
að fara hið bráðasta upp
á teinana aftur, en við
nánari athugun fannst
henni það alveg ófært.
— Úr þvi að ég er nú
komin niður á gólfið, er
bezt að lita i kringum
sig. En hvert á ég eigin-
lega að aka? Liklega er
bezt að fara bara beint
af augum, það hlýtur að
vera óskaplega gaman.
Og svo lagði hún af
stað út i óvissuna.
Tunglið skein inn um
gluggann og lýsti upp
bamaherbergið, svo að
litla leikfangalestin sá
vel i kringum sig.
— Þetta likar mér,
sagði hún. Nú er gaman.
Svo ók hún á fullri ferð
út á gólfið. Allt i einu sá
hún þrihjól beint fram-
undan.
— Ó, ó, sagði lestin,
nú verður árekstur! En
til allrar hamingju tókst
henni að smjúga á milli
hjólanna. Þetta var eins
og að fara undir brú, og
það kunni hún. Hún
skellihló af ánægju og
skauzt á milli hjólanna á
brúðuvagni, sem stóð
þarna skammt frá. En
hún gáði ekki að sér, og
áður en hún vissi af,
hafði hún lent i fanginu á
Bjössa bangsa, sem sat
steinsofandi á gólfinu.
— Hvað i ósköpunum
gengur á? tautaði Bjössi
bangsi um leið og hann
nuddaði stirurnar úr
augunum. Nú, ert þetta
þú, sagði hann, þegar
hann sá leikfangalest-
ina. Þú gerðir mig dauð-
hræddan. Hvað ertu
eiginlega að flækjast um
hánótt? Af hverju ertu
ekki á teinunum þinum?
— Æ, elsku fyrir-
gefðu, ég skal gæta min
betur næst, sagði lestin.
— Ég er að litast um, ég
var orðin svo óskaplega
þreytt á að aka alltaf
sama hringinn.
Nú ók leikfangalestin
miklu varlegar. Hún fór
fram hjá tuskuhundi og
kisu, og þarna var lika
brúðustrákur, sem
vaknaði við lestarhljóð-
ið, þótt hún færi eins
Sunnudagur 2. nóvember 1975.
hljóðlega og hún mögu-
lega gat. En brúðustrák-
urinn varð ekkert reið-
ur. Hann stökk á fætur
og bað hana að leyfa
sér að sitja á einum
vagninum.
— Það er nú ekki
nema sjálfsagt, sagði
leikfangalestin. Gjörðu
svo vel.
leið og hún snöggheml-
aði. Hún ætlaði að fara
að biðjast afsökunar, en
þá var boltinn horfinn.
Hann hafði þeytzt út i
horn við áreksturinn.
Þegar lestin stanzaði
svona snögglega, hentist
brúðustrákurinn i gólfið,
þvi að hann hafði ekki
haldið sér nógu fast. En
Brúðustrákurinn
stökk upp á aftasta
vagninn, og siðan lögðu
þau af stað.
— Þetta líkar mér,
sagði brúðustrákurinn.
Það er næstum þvi
skemmtilegra að sitja á
þér heldur en hesti. En
geturðu ekki farið
svolitið hraðar?
— Jú, jú, sagði leik-
fangalestin, og svo fór
hún aftur á fulla ferð.
Hún var búin að stein-
gleyma þvi, að hún hafði
lofað Bjössa bangsa að
aka varlega, og skyndi-
lega rakst hún á stóran,
rauðan bolta.
— Hana nú, árekstur
enn, tautaði lestin, um
hann meiddi sig ekkert,
og I stað þess að reiðast,
stóð hann brosandi á
fætur og þakkaði lestinni
kærlega fyrir ökuferð-
ina.
Áfram hélt litla leik-
fangalestin, framhjá
langri röð af vigalegum
tindátum og stórri
trumbu. En hvað var nú
þetta? Af hverju
dimmdi svona snögg-
lega! í stað þess að
horfa fram fyrir sig,
hafði lestin verið að dást
að fallegu búningunum,
sem hermennirnir voru
i, og þess vegna hafði
hún ekkert tekið eftir
þvi, að hún ók beint inn i