Ísafold - 15.07.1896, Blaðsíða 1

Kemtu- ót ýmist eirin sinni eða
tvisy. 1 vika. Verð árg.(90arka
wiriEst) 4 br... erlendis 6 k:c. eða
1 */* ð-olí.; borgist fyrir midjaiv
júii (öiIíibÆs í.yfi' fra/a).
ÍSAFOLD.
Uppsögn(skrifleg) bundin vi&
áramót, ögild nema komin sje
til útgefanda fyrir l.oktober.
Afgreiðslustofa blaðsins er f
Austurstrœti 8.
XXHI. árg,
Reykjavik, miðvikndaginn 15. júli 1890.
49. biað
I»eir kaupeudur Stjórnartíðindanna,
sem ekki hafa borgað árg. 1896, eru
látnir vita, að þeim verða eigi send
tíðindin með næstu póstum nje fram-
vegis, fyr en borgun skeður.
Eeykjavík 15. ,júlí 1896.
Kristján Þorgrímsson.
Vænlegar horfur í botnvörpu-
málinu.
Eptir samkomuíagi við landshöfðirigja
hefir yfirforingi hinnar brezku herflotadeild-
ar, er hjer hefir verið um hrið, gefið út
svo látandi auglýsingu eða umburðar-
brjef:
Til brezkra botnvörpuveiðimanna, sem
fiskiveiðar stunda við ísland.
Svo heflr um samizt með herra lands-
höfðingjamim yflr ísiandi, Magnúsi Step-
hensen, og hommádfír Georg Lambert Atkin-
son, er rœðnr fyrir skólaflotadeild Hennar
brezku Hdtignar, þangað til frekari sdttmáli
verður gerðnr milli Bretastjórnar og Dana-
stjómar, að brezkum botnvörpuskipum skuli
frjálst að koma inn á og nota hverja höfn á
íslandi, frá 10. júlí 1896 hjer á ströndinniog
frá 25. júlí 1896 á austurströndinni, og að nota
siglingaleiðina milliVestmanneyja ogíslands og
^Milteykjaness og Fuglaskerja,svo framarlega
sem þeir hafa botnvörpur sinar i búlka og
ekki búnar til flskidráttar.
Hjer í móti kemur það, að botnvörpuskipin
mega ekki veiða með botnvörpum fyrir aust-
an línu, sem dregin er frá Ílunýpu (nœrri
Keflavík) i Bormóðssker, og fara ekki i bága
við lóðir eða net, sem íslendivgar leggjafyr-
ir austan þessa línu.
Lan dshöfðinginn hefir heitið mjer því, að
ef þessi sammngur sje haldinn, þá skuli 3
gr. hinva íslenzku laga gegn botnvörpuveið-
unum ekki verða beitt af islenzkum valds-
mönnum.
George L. Atkinson
kommódör,
yfirráðandi skóiaflotadeiidarinnar við
Reykjavík 10. júli 1896.
Eins og gefur að skiija og umburðar-
brjef þetta með sjer ber, fer fjarri því, að
fyrir það sje neinn góðnr og gildur samn-
ingur á kominn um að marka hinum brezku
botnvörn .möhnum bás við veiðar þeirra
bjer í fioanum, þannig, að þeir bagi ekki
veiðar landsmanna á þeirra venjulegu, eld-
gömlu fiskimiðum. Hvorki hefir lands-
höfðingi embættisvald nje heldur umboð
til að gera slíkan samning, og því síður
þe.s'.j flotaforingi fyrir hönd sins rikis.
El<>' aforinginn getur ekki einu sinni lagt
fy- ú’ botnvörpumennina að hlýðnast því,
sem segir i umburðarbrjefi hans. En hins
vegar getur iandshöfðingi sjeð urn, að skil-
yrðinu frá þessa lands háifn sje fullnægt:
að ekki sje amazt við botnvörpumönnum, þó
að þeir skreppi hjer inn á hafnir í mein-
leysi. Hið eina, sem flotadeiidarforinginn
gctur gert og gerir, er að hlutast til um,
að botnvörpumennirnir segi af eða á um,
hvort þeir viija aðhyllast þennan sáttmála
og ritað síðan hjá sjer til minnis og frek-
ari athugunar, ef þeir vanhalda hann. svo
að hann fái vitneskju um.
Mætti því í fljótu bragði virðast, sem lít-
ið sje áunnið með þessu nýmæii. En það
er tvennt, sem því ve!dur, að svo er ekki
heldur eru miklar, mjög mikla líkur til,
að vjer sjeum upp frá þessu lausir við
botnvörpuófögnuðinn hjer á algengum fiski-
miðum vorum.
Botnvörpuskipin meta svo mikils þau
hlunnindi, að mega koma hjer inn á hafn-
ir í friði,afla sjer þar iss og annars nauðsynja,
að þau vilji vinna þetta fyrir. Þau viija
vinna það til, að hætta að veiða á Bolla-
sviði og öðrum fiskimiðum þeim austan
fyrnefndrar línu, sem þeir hafa hafzt við
á í allt vor og sumar. Herskipaliðið
enska hefir haft tal af öllum botnvörpu-
skipstjórum hjer úti í flóauum þessa dag-
ana og fepgiðþað svar hjáþeim öllum,aðþeir
gengju að þessum kostum. Tveir afþeim, er
sektaðir höfðu verið hjer í sumar, höfðu að
sögu afsagt það fyrst; en horfið frá þeirri
þverúð aptur. — Aðvitað má imynda sjer
sitt hvað um það, hvort muni nú efnaheit.
sin. En geri þeir það ekki, eru þeir óð-
ara af þeim hlnnnindum, að mega leita
h.jer hafna óáreittir; þeir verða þá sektað-
aðir fyrir það eptir sem áður samkvæmt
lögum frá 10. nóv. 1894 3. gr. Þeir bera
einnig, sem nærri má geta, töluverða virð-
ingu fyrir hinum ensku fiotaforingjum, og
gera varla leik til þess að fótum troða heit
sín og samkomulag við þá. Fyrir því er
það, að þótt samningsgerð þessi milli lands
höfðingja og hins brezka yfirforingja hafi
ekki meira gíldi en fyr var á vikið,jmá
samt mikið vera, ef hún losar oss ekki við
botnvörpuskipin hjer á miðunum það sem
eptir er sumars.
Hitt atriðið, sem gefur von um friðun
fyrir þeim til frambúðar, er það, að hinn
enski skipaliðsforingi hefir aðhyllzt fyr-
nefnd takmörk, að undangengnu viðtali
við nokkra af botnvörpuskipstjórunum, og
heldur henni síðan eindregið fram í tillög-
ntn sínum til flotastjórnarinnar í Lundúu-
um, og er þá ekki annað líklegra en að
hún fallist á hansmál, vegna kunnngleika
hans hjer o. fl., svo framarlega sem hún
annars vill þýðast nokkurt samkomulag i
þessu máli.
Það var ekki fyr eneptir talsverða reki-
stefnu milli landshöfðingja og flotadeildar-
foringjans, er áminnzt takmarkalína varð
að samkomulagi. Landshöfðingi fór fram
á, að hún lægi miklu utar eða vestar, frá
Garðskaga að Álptanesi á Mýrum. En
flotaforinginn vildi hafa hana miklu innar,
nefnilega milli Keilisness og Akraness. En
það kvað landshðfðingi frágangssök, og
væri þá eins gott að allt stæði við sama:
hotnvörpumenn hjeldu uppteknum hætti
með veiði sína og sættu sektum lögum
samkvæmt, ef þeir kæmi í landhelgif£í
meinleysi. En heldur en að þola þær bú-
sifjar áfram vildi fiotaforinginn færa sig
þetta út eptir: ílunýpu í Þormóðssker.
Vjer erum og óneitanlega góðu bættir,
ef vjer fáum þessa takmarkalínu samn-
ingi bundna og helgaða eptirleiðis. ílu-
nýpa, er sjómenn hjer mtrnu anrsars kalla
Brennunýpu,er innri höfðinn á Hóimsbergi,
rjett fyrir utan Keflavík. Þormóðssker
kannast allir við. Fyrir innan (austan)
þessa línu er Bollasvið allt og Seltirninga-
svið, og öll venjnleg mið Akurnesinga að
sögn,nema djúpmiðin.Það eru þau, sem eptir
þessu ekki fást friðuð, og ekki heldur
Garðsjór og Leiru; en þar er sú bót í
xnáli, að venjuleg fiskimið þar eru í land-
helgi, og djúpmiðin, »Setur«, að kunnugra
sögn svo vaxin, að botnvörpumenn leita
þangað varla, — botninn nefnilega mjög
grýttur. Hvernig til hagar í því efni á
djúpmiðum Akurnesinga, höfum vjer ekki
sögur af. En ekki mun vera til neins að
gera sjer vonir um, að þau verði friðuð,
með öðrum orðum: að takmarkalínan fáist
höfð vestar en í Þormóðssker.
Sennilega verður afleiðingin af því, að
botnvörpumenn hætta við Bollasvið og
önnur inn-nesjamið hjer, að þeir fara að
leita fyrir sjer norðar í flóanum, úti fyrir
Mýrum t. d., líklega dýpra en þar er róið
að jafnaði; og má þá kallast vel hafa skip-
azt, úr því sem komið var. —
Þess má geta, að hinn brezki konsúll
hr. Paterson, heflr gert sjer mikið far um
að beina máli þessu braut, og leggja þar
allt hið bezta til, einsog fyr, — siðastífjár-
flutningsmálinu 1 vetur.
Fari svo, að hjer verði lengur tjaldað
en til einnar nætur, og að sjávarlýðurinn
hjer megi vera í sæmilegum friði með at-
vinnu sína eptirleiðis eins og að undan-
förnu, og þurfl hvorki að þyrpast jafnvel
svo þúsundum skiptir í aðra landsfjórð-
unga sjer til atvinnu um bjargræðistímann,
og þvi siður að flýja óðul sín fyrir fullt
og allt, þá má segja, að betur skipist en
margur bjóst við, og fyr heldur en efbíða
hefði átt eptir hentugleikum stjórnargarp-
anna fyrir utan pollinn, ef til vill svo
mörgum missirum skipti. Nú er annað-
hvort um það, að málið verður útkljáð frá
þeirra hendi fyrir næsta þing, svo undir
það (aiþingi) verði borin ákveðin skilyrði
fyrir þeirri tilslökun, sem til er ætlazt af
því, nefnilega að fallast á afnám 3. grein-
arílögunum frá 10. nóv. 1894—, um sektir
fyrir að láta sjá sig f meinleysi nokkurs-
staðar í landhelgi.