Morgunblaðið - 18.06.2007, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. JÚNÍ 2007 27
✝ Svanhvít Ingv-arsdóttir fædd-
ist á Undirvegg í
Kelduhverfi 18.
september 1923.
Hún andaðist á Heil-
brigðisstofnun
Þingeyinga á Húsa-
vík 11. júní síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ingvar Sigurgeirs-
son bóndi á Undir-
vegg, f. 23.10. 1889,
d. 2.11. 1952 og
Sveinbjörg Valdi-
marsdóttir, f. 20.9. 1895, d. 1.6.
1963, þau skildu 1943. Systkini
Svanhvítar eru: 1) Jóhanna, f. 13.4.
1916, d. 16.3. 1998, gift Árna Jón-
assyni, f. 1916, d. 1998, 2) Óskar, f.
5.2. 1918, d. 5.8. 1992, kvæntur
Guðrúnu Árnadóttur, f. 1922, 3)
Kristbjörg, f. 7.9. 1919, gift Her-
berti Tryggvasyni, f. 1917, d. 2005,
4) Ragnheiður, f. 4.4. 1926, sam-
býlismaður Baldvin Ingibergur
Björgvinsson, f. 1924, d. 1992, 5)
Baldur, f. 21.2. 1930, d. 23.4. 2005,
kvæntur Önnu Jónínu Valgeirs-
dóttur, f. 1931, og 6) Auður, f. 28.9.
1934, gift Agli Jónssyni, f. 1930.
7 ára gömul fór Svanhvít í fóst-
ur til föðursystur sinnar, Sig-
urrósar Sigurgeirsdóttur hús-
freyju á Grásíðu í Kelduhverfi, f.
26.3. 1878, d. 10.6. 1939, og ólst
hún þar upp til fullorðinsára. Fóst-
ursystkini hennar voru börn Sig-
urrósar og manns hennar Þór-
arins Þórarinssonar, f. 1859, d.
1915: 1) Þórarinn, f. 22.1. 1911, d.
26.12. 1995, kvæntur Jóhönnu
Haraldsdóttur, f. 1900, d. 1983, 2)
Kristbjörg Guðrún, f. 21.1. 1913, d.
26.5. 1948, gift Steingrími Björns-
syni, f. 1910, d. 2003, 3) Þorbjörg,
f. 28.5. 1914, d. 28.2. 1994, gift
Kristjáni Sófusi Bender, f. 1915, d.
1975, og 4) Þorgeir Einar, f. 12.12.
1915, kvæntur Ragnheiði Ólafs-
f. 26.9. 2002. 3) Þórólfur, f. 16.2.
1955, sambýliskona Esther Gísla-
dóttir, f. 16.12. 1962, börn þeirra
eru a) Steinunn Martha, f. 14.3.
1982, sambýlismaður Hilmar Ingi-
mundarson, f. 2.12. 1977, dóttir
þeirra er Íris Harpa, f. 25.6. 2005,
b) Jónas, f. 31.7. 1985, sambýlis-
kona Hrefna Sif Jörgensdóttir, f.
28.4. 1988, og c) Gunnar, f. 28.10.
1988, unnusta María Jóhanna Jó-
hannsdóttir, f. 18.1. 1987. 4)
Sveinn Valdimar, f. 9.2. 1963.
Svanhvít nam í barnaskóla í
Kelduhverfi og svo í unglinga-
skóla að Lundi í Öxarfirði, hún var
einn vetur í bóklegu námi við Iðn-
skólann á Akureyri og veturinn
1949-50 við nám í Tóvinnuskól-
anum á Svalbarði við Eyjafjörð.
Hún fékkst við ýmsa vinnu fram að
hjónabandi, var m.a. kaupakona á
Grænavatni í Mývatnssveit, Skóg-
um undir Eyjafjöllum og Syðri-
Bægisá í Öxnadal, ráðskona vega-
vinnumanna á Hólsfjöllum eitt
sumar og Holtavörðuheiði annað
sumar, og sláturhúsráðskona á
Kópaskeri tvö haust. Á veturnar
var hún í kaupstað, fyrst á Akur-
eyri þar sem hún vann á hóteli og
síðar í Reykjavík, þar sem hún
vann meðal annars í kjötbúð,
þvottahúsi og vefstofu.
Eftir að Svanhvít giftist sinnti
hún eingöngu húsmóðurstörfum
jafnframt því að ganga í búverk
með manni sínum. Þau keyptu
jörðina Syðri-Leikskálaá í Kinn
árið 1952 og fluttu þangað um
sumarið, þar voru allar byggingar
úr torfi og grjóti í afar lélegu
ástandi, þurfti því að byggja þar
allt upp, fyrst peningshús og svo
íbúðarhús. Þau bjuggu þar til 1974
að Jónas veiktist og var sjúklingur
upp frá því. Þau áttu þar áfram
heimili, þar sem Svanhvít sinnti
áfram sínum húsmóðurskyldum að
viðbættri umönnun bónda síns,
þar til hann fór alfarið á stofnun
1992.
Útför Svanhvítar verður gerð
frá Þóroddsstaðakirkju í Kinn í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
dóttur, f. 1920, d.
2002. Auk þess sem
Sigurrós ól upp bróð-
urson sinn og fóst-
urbróður Svanhvítar,
Sigurð Jónsson, f.
24.12. 1919, kvæntur
Jóhönnu Ólafsdóttur,
f. 1927.
Sveinbjörg Valdi-
marsdóttir, tók árið
1943 upp sambúð við
Þorgeir Kristjáns-
son, f. 12.10. 1895, d.
7.2. 1975. Þau bjuggu
fyrsta áratuginn á
Garði í Kelduhverfi en fluttu til
Húsavíkur 1953 og bjuggu þar síð-
an. Börn hans af fyrra hjónabandi
voru: 1) Helga, f. 21.5. 1917, d.
30.7. 1985, gift Ásgeiri Kröyer, f.
1914, d. 1997, 2) Hulda Margrét, f.
16.6. 1923, gift Gunnari Guðjóns-
syni, f. 1918, þau skildu, og 3) Óli
Geir, f. 10.8. 1926, kvæntur Ásu
Hafdísi Þórarinsdóttur, f. 1928, d.
2003.
Svanhvít giftist 3.11. 1951 Jón-
asi Þórólfssyni, f. á Sílalæk í Aðal-
dal 8.11. 1924, d. 8.7. 1997. Börn
þeirra eru: 1) Ingibjörg, f. 12.3.
1952, gift Guðmundi Ásgeiri Ell-
ertssyni, f. 1950, þau skildu, sonur
þeirra er Stefán Hafþór, f. 8.5.
1972. Sambýlismaður Ingibjargar
er Haukur Gunnlaugsson, f. 30.1.
1955, sonur þeirra er Hallur Ragn-
ar, f. 21.4. 1985. 2) Sigurrós Soffía,
f. 5.8. 1953, gift Óskari Gunnlaugs-
syni, f. 27.5. 1938, synir þeirra eru
Ásgeir Ingi, f. 9.7. 1983, sambýlis-
kona Jóhanna Sigurbjörnsdóttir, f.
5.2. 1984, dóttir þeirra er Helga
Kristey, f. 11.9. 2006, og Finnur
Ármann, f. 2.10. 1988. Áður átti
Sigurrós soninn Jónas Bjarka
Björnsson, f. 18.9. 1972, sambýlis-
kona Arnleif Steinunn Höskulds-
dóttir, f. 1.2. 1970, börn þeirra eru
Lilja Björk, f. 9.10. 1995, Berglind
Rós, f. 1.7. 1998 og Höskuldur Dúi,
Við systurnar vorum fæddar að
Undirvegg í Kelduhverfi í hópi sjö
systkina. Tvö systkinin voru yngri
en við og þrjú eldri. Við fæddumst í
torfbæ sem í var baðstofa þiljuð að
innan og með fjalagólfi. Þar sváfu
allir fjölskyldumeðlimir. Fátækt var
almenn og þó sérstaklega á barn-
mörgum heimilum. Þannig að þegar
Svana var sjö ára fór hún í fóstur á
Grásíðu í Kelduhverfi hjá föðursyst-
ur okkar og ólst þar upp fram yfir
fermingu. Svana var tveimur og
hálfu ári eldri en ég. Þegar við uxum
úr grasi fengum við að skreppa á
milli bæja. Þá fór maður gangandi og
var þrjá klukkutíma frá Undirvegg
niður í Grásíðu. Ég minnist þess
aldrei að hafa verið lúin þegar ég
komst á leiðarenda. Mér fannst mik-
ið til Svönu koma því hún kunni að
róa prammanum á Víkingavatninu.
Það var heilt ævintýri að fara út á
prammann með Svönu. Á veturna þá
renndi hún sér á skautum á þessu
sama vatni, þá ísilögðu.
Svana var svo vel í sveit sett, að
samkomuhúsið var rétt við hliðina á
Grásíðu. Það hét Fundarhúsið og
þótti mikið mannvirki. Dansað var
uppi og kaffi selt niðri. Einnig voru
leikin leikrit uppi. Meðal annars leik-
ritið Kinnahvolssystur. Þá var það til
siðs að stúlkurnar sætu á bekkjum
meðfram veggjunum og svo komu
herrarnir að bjóða upp í dans. Mús-
íkin var ein harmonika. Þá var mars-
erað og farið í hringdansa. Lýsingin
var einn olíulampi og ekkert raf-
magn þar, frekar en annars staðar.
Þar kynntist ég mínum lífsförunaut.
Í þá daga fóru stúlkur yfirleitt
snemma að heiman og þannig var
það líka með okkur Svönu. Við vor-
um samtímis fyrst á Akureyri og svo
í Reykjavík og vorum þá í slagtogi
við hvor aðra. Í Drápuhlíðinni leigð-
um við á sama stað, hvor sitt her-
bergið. Þá var Svana á saumanám-
skeiði á kvöldin til að sauma mynd af
Grásíðu. Myndin var fyrirferðarmik-
il og strekkt á grind en Svana drösl-
aðist samt með hana á milli staða í
strætó.
Þegar Svana var sjötug þá kom
hún til Raufarhafnar í heimsókn til
mín og var að hjálpa mér að vefa
gólfmottur. Þarna ófum við úr göml-
um nælonsokkum og fleiru og
skemmtum okkur konunglega í kjall-
aranum við vefnaðinn, systurnar. Í
tilefni af afmælinu komu Baldur
bróðir okkar og Anna kona hans frá
Húsavík og við fórum í bíltúr austur
á Axarfjarðarheiði og skoðuðum
sæluhúsið og sáum heim að Hraun-
tanga. Við borðuðum á Þórshöfn og
síðan var haldið heim, allir sælir og
glaðir.
Ég þakka Svönu systur minni
samfylgdina og óska henni góðrar
heimkomu.
Ragnheiður systir.
Okkur langar til að minnast
hvunndagshetjunnar Svanhvítar
frænku okkar, sem var jafnan kölluð
Svana.
Hún var fædd og uppalin í Keldu-
hverfi og var næst í systkinaröðinni
við móður okkar. Þær tvær voru alla
tíð góðar vinkonur.
Svana bjó sinn búskap ásamt
manni sínum og fjórum börnum á
Leikskálaá í Köldukinn.
Við minnumst hennar ætíð fyrir
hennar léttu lund og frændrækni.
Það birtast okkur svo margar
bjartar minningar þegar við hugsum
til hennar.
Eitt sinn kom hún með strand-
ferðaskipi frá Húsavík og átti stutta
viðkomu á Raufarhöfn. Málið var
það að svo mikill vöruflutningur var
með skipinu að ekki var hægt að
setja landganginn niður. Þannig að
Svana frænka lét hífa sig frá borði
upp á bryggju í gámi, því svo sann-
arlega ætlaði hún að heimsækja
systur sína, þó ekki væri nema í smá-
stund. Fátt stöðvaði hana þegar hún
hafði tekið ákvörðun.
Ég minnist þess líka hvað það
gladdi fjölskyldu mína þegar dóttir
mín fermdist, þá fjarri ástvinum
heima eða úti í Danmörku þar sem
við bjuggum, að þá sendi Svana
frænka henni ljóð svo undurfallegt
sem hún samdi sjálf. Þannig var hún,
gaf alltaf af sjálfri sér. Hún var alvön
að senda sínu fólki ljóð við ýmis
tækifæri.
Til eru ljóð, stökur og greinar eftir
hana sem birst hafa á prenti. Hún
var mikill unnandi íslenskrar tungu
og var í samstarfi við fræðimenn
vegna söfnunar á orðum og hugtök-
um og uppruna þeirra. Einnig hafði
hún mikinn áhuga á fornum búskap-
arháttum og hvernig fólk komst af
hér áður og fyrr.
Hún gerði margar skýrslur fyrir
þjóðháttadeild Þjóðminjasafnsins
þar að lútandi. Til er eftir hana fjöld-
inn allur af útsaumuðum myndum
með ýmsum sporum. Hún prjónaði
talsvert mikið og greip í saumavél
eftir þörfum. Hún eldaði góðan mat
og bakaði gott brauð. Hún var af-
spyrnubókhneigð og var sérlega fljót
að lesa.
Eftir að börnin hennar fullorðn-
uðust fór hún að fara stöku sinnum
til Reykjavíkur til að meðtaka menn-
ingarstrauma, eins og hún orðaði
það, þ.e. fara í leikhús og heimsækja
fólkið sitt. Ýmist fór hún á milli bæja
á tveimur jafnfljótum eða í strætó.
Það var smámál.
Ef til vill væri minni einmanaleiki
hjá fólki ef það væri jafnduglegt að
rækta samband við fólkið sitt eins og
hún.
Blessuð veri minning Svönu
frænku.
Dýrfinna og Erna Fjóla.
Svanhvít Ingvarsdóttir
Það kemur að kveðjustundu
þá í hinsta sinn er kvatt.
Í brjósti bærist tregi
og minningar birtast hratt.
Hún sagði okkur sögur og þulur,
bar áfram sinn feðraarf,
sinnti af alúð heimilinu,
það var hennar lífsins starf.
Hún varðaði okkur börnunum veginn,
við reynum að feta þá slóð,
hún hafði á öllu skoðanir
og kunni að yrkja ljóð.
Sú var allra besta móðir
sem hér er núna kvödd,
hún vann verkin sín í hljóði
og kvaddi lífið södd.
Sveinn Valdimar.
HINSTA KVEÐJA
✝
Móðir okkar, amma og langamma,
VIGDÍS BJARNADÓTTIR,
Jörfabakka 6,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju þriðjudaginn
19. júní kl. 13.00.
Þorgeir Ingvason, Guðrún Þorgeirsdóttir,
Margrét Ingvadóttir, Kristinn Guðmundsson,
börn og barnabörn.
Nú þegar Marinó hefur kvatt lang-
ar okkur systurnar að minnast hans
með fáeinum orðum. Marinó ólst upp
hjá föðurafa okkar ásamt Birni Ás-
mundssyni sem látinn er fyrir all-
mörgum árum, einnig ólst faðir okkar
Andrés Gilsson að hluta til þar upp og
talaði Marinó alltaf um hann sem
uppeldisbróður sinn.
Marinó hefur alla tíð skipað stóran
sess í lífi okkar systkinanna. Flest að-
fangdagskvöld var hann heima hjá
okkur, einnig eru það veiðiferðir, rétt-
arferðir og jafnvel ferðir í berjamó
sem við minnumst með honum. Í rétt-
arferðunum fannst okkur hann oft
verða svolítið einkennilegur eftir að
hafa drukkið úr flösku sem hann var
með. Er við spurðum hvað hann væri
að drekka var svarið að þetta væri
lífsins vatn.
Marinó var ekki allra en þeim sem
hann tók var hann traustur. Viljum
við minnast á Guðna og fjölskyldu
hans. Guðni var honum alla tíð góður
vinur þrátt fyrir rúmlega 50 ára ald-
ursmun, og reyndist honum vel í lokin
er úthaldið var búið. Ekki má gleyma
að minnast á foreldra okkar, sem alla
tíð sýndu Marinó mikla ræktarsemi,
ekki síst hin síðari ár.
Marinó var alla tíð hraustur og fór
hann nær daglega í einn til tvo göngu-
túra og var gengið rösklega, þetta
gerði hann langt fram á tíræðisaldur.
Þegar ég (Gurrý) var að byggja fyrir
um 20 árum hjálpaði Marinó ósjaldan
til, þá langt kominn á áttræðisaldur.
Eins veit ég að hann hjálpaði Palla
bróður okkar mikið er hann var að
byggja. Það var honum mikið áfall er
Palli lést af slysförum og ræddi hann
oft um það við okkur að aldrei liði sá
dagur að hann hugsaði ekki til hans.
Marinó var bílstjóri framan af æv-
inni, stundaði síðan sjó og almenna
verkamannavinnu.
Viljum við systurnar að lokum
þakka Marinó fyrir tryggð við okkur í
gegnum árin.
Guðríður og Grímheiður
Andrésdætur.
Ég man svo vel þegar ég var lítil
stelpa og Malli kom á nýja bílnum sín-
um og bauð mér í bíltúr. Mér fannst
ég vera eins og prinsessa í aftursæt-
inu á rosalegri glæsikerru. Ég átti
seinna eftir að hoppa upp í þennan bíl
ansi oft því fjölskyldan okkar átti ekki
bíl og alltaf var Malli reiðubúinn að
hjálpa þegar þurfti að keyra til læknis
eða eitthvað annað. Hjálpsemi er líka
eitt það fyrsta sem manni dettur í hug
þegar maður hugsar um mannkosti
Marinó Þórðarson
✝ Marinó Þórðar-son fæddist í
Reykjavík 30. júlí
1911. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði föstudaginn 8.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Margrét Ólafsdóttir
og Þórður Jónsson.
Marinó ólst upp í
Laxholti í Borgar-
hreppi hjá Ingveldi
Einarsdóttur og
Magnúsi Gilssyni.
Marinó flutti til
Reykjavíkur 1952. Hann vann sem
bílstjóri, sjómaður og við almenn
verkamannastörf. Síðustu árin bjó
hann á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Marinós verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
hans. Hjálpsemi,
hreinskilni og dugnað-
ur. Hann var alltaf
hreinskilinn og sagði
meiningu sína beint út
og þótt maður vildi
kannski ekki alltaf
heyra hana þá hafði
maður oft gott af því að
hlusta. Hann var líka
einn mesti dugnaðar-
forkur sem ég hef
kynnst. Hann vann við
byggingarvinnu fram á
gamalsaldur, hann fór
síðast í laxveiði með
pabba 91 árs gamall og fór daglega í
gönguferðir nánast þar til yfir lauk.
En þó að hann hafi farið í sína síðustu
laxveiðiferð 91 árs gamall þýðir það
ekki að hann hafi hætt að hugsa um
veiði. Þegar hann gat ekki lengur
komið sjálfur í veiði þá fylgdist hann
með í gegnum síma. Spurði hvernig
veiðin gengi, hvernig veðrið væri og
svo framvegis. Ef veiðin gekk illa þá
var hann vís til að gera grín að okkur,
enda hafði karlinn kímnigáfu sem
hann týndi aldrei.
Þó svo að það hafi alltaf verið erfitt
að útskýra fyrir fólki hvernig við
tengdumst Malla þá var hann einn
nánustu skyldmenna okkar, án þess
þó að vera mikið skyldur okkur. Og
kannski var erfitt að útskýra það ein-
mitt vegna þessa, maður vildi gera
grein fyrir því hve stór hluti af okkar
lífi hann var þótt hann væri ekki
pabbi okkar eða afi. Hann var alltaf
hluti af lífi okkar og því minnumst við
hans á margan hátt; pönnukök-
umeistarinn, ökukennarinn, Bræðra-
borgarstígurinn verður ekki nefndur
án þess að maður hugsi til Malla og
frómasinn hennar mömmu ekki held-
ur. En síðast en ekki síst mun ég aldr-
ei gleyma því að hann hafði alltaf fulla
trú á mér og stappaði í mig stálinu svo
ég missti ekki móðinn, fylgdist með
hvernig mér gekk í skólanum og
hvatti mig áfram þegar ég var kjark-
laus. Ég mun ætíð vera þakklát fyrir
það því það er góð tilfinning að hafa
trú á sjálfum sér og sú tilfinning er
eitt af því sem Malli gaf mér.
Takk fyrir öll árin elsku Malli,
hvíldu í friði.
Rut, Guðni, Hrönn
og Karen Yin.
Látinn er í hárri elli einn af mínum
gömlu skipsfélögum, Marinó Þórðar-
son frá Borgarnesi. Við Marinó vor-
um saman á nokkrum skipum. Alltaf
fannst mér Marinó vera í góðu skapi,
afskaplega samvinnuþýður og góður
félagi. Nú seinni árin hefur orðið
lengra á milli þess að við hittumst en
ég hringdi nokkuð oft í hann. Þá var
spjallað um gömul uppátæki, mest frá
því um og upp úr 1950. Ég minnist
eins atviks, þá var ég stoltur af Mar-
inó, við vorum tveir að ganga frá á
fordekkinu, lestarlúgan var opin og
skipstjóranum lá eitthvað á, hann
öskraði á okkur og sagði svona verið
þið fljótir. Marinó gekk rólega aftur
dekkið og kallaði upp í brú: Væri
hægt að biðja kafteininn að slá af
ferðinni, við blotnum. Kallinn skellti
aftur glugganum og sló á stopp. Við
höfðum verið á fullri ferð á móti norð-
an ofsaroki.
Ég geymi allar góðu minningarnar
um samveru okkar, hafi hann bestu
þakkir fyrir gamlar samverustundir.
Ég veit að Marinó gengur glaður á
Guðs fund.
Karl Jóhann Ormsson.