Skinfaxi - 01.04.1930, Blaðsíða 7
SKINFAXI
103
Lrýndi hugrekki og þrek fyrir niönnuin; karlmennirnir vönd-
ust við, að standa á landamærum lifs og dauða, i bardögum
og á sjó, og jafnvel leikirnir, skylmingarnar, knattleikirnir og
sundið heimtaði ekki að eins hálfan hugann, heldur allan.
Vér verðum að læra, að leggja okkur fram, taka á allri orku
vorri á stundum, þegar mest veltur á að vera stcrkur. Vér
verðum að styrkja þrek lmgans eigi síður en vöðvakraftinn.
Það er að vísu erfitt verk, en ætti þó að geta tekizt. Hver
og einn verður að gera sér ljóst, undir eins í byrjun, á hvern
hátt hann ætlar að móta skapgerð sína. Húsagerðarmeistarinn
sér bygginguna fyrirfram, sem liann ætlar að reisa, og veit
■með sjálfum sér, á hvern tiátt hann ætlar að liaga starfi sínu.
Er ekki skapgerðarlistin einmitt ein legund húsagerðarlist-
ar, eða í ætt við liana og þó mikilvægari?
Sá sein ællar að verða máttugur, safnar þreki eins og íþrótta-
maður, sem eykur þrótt sinn og fimi með æfingum. Vitsmunir
og kærleikur taka þrekið i þjónustu sína og gefa þvi viðfangs-
efni; i byrjun auðveld og liæfileg, en smámsaman þyngri, unz
hið aflrama þrek ræður við hverja raun og megnar af lyfta
björgum úr vegi. Þá finnur sálin til vaxtar og ináttar og geng-
ur gunnreif fram til nýrra starfa og nýrrar baráttu, ung og
fagnandi.
Ekkert vekur aðdáun vora fremur en hugrekki mikilmenna,
sem aldrei láta bugast í nokkurri þraut. Þau dæmi eru oss
til fyrirmyndar. í luimi fornaldarinnar blika kyndtar, er slik-
ir inenn liafa kveikl. Ver sjáuni Hall á Síðu með geislasveig
um höfuð, þar sem hann stendur á Alþingi og talar máli frið-
arins, hafinn yfir glóð óeirðanna. Hann hefir misst son sinn,
þegar hann leitast við að koma á sættum. En hann lætur það
ekki á sig fá, býðst lil að leggja hann ógildan, og sjálfur legg-
ur hann tíf sitt í hættu fyrir friðarhugsjón sína. Slikir menn
sem Haltur eru hvorttveggja í senn: hugsjónamenn og þrek-
inenn. Þeir sýna oss livað er, að vera sannur maður.
Hvenær megnum vér að feta í fótspor þeirra?
Þegar það verður birtir yfir hugum og hjörtum og iillu
landinu.
Völundur Guðmundsson.