Skinfaxi - 01.04.1930, Blaðsíða 28

124
SKINFAXI
son og get eg ekki stillt mig um að setja hér einn vitnisbui’S-
inn, en þeir koma annars allir mjög i sama stað niður. Að-
eins skal þess getið, að höfundur þessa vitnishurðar er
mótmælandi, þar sem báðir hinir eru trúbræður Jóns.
Maðurinn er danskur barón, Joost Dahlrup að nafni, er
síðar fluttist til Ameríku og skrifar svo í St. Ansgar’s Scan-
dinavian Catholic League, New York, febrúar 1921 :
„Meðal allra hinna margbreyttu minninga frá æsku minni,
sem stundum koma í hug mér, er það einkum ein, sem eg
dvel við með sérstakri ánægju. Það merkilega við þessa minn-
ingu er, að hvenær æfi minnar sem traust mitt til manna
hefir orðið fyrir nýju skakkafalli, ])á hefir það aðeins orðið
til að marka þessa björtu minningu enn skírar á hugarspjöld'
mín og gera hana enn fegri. Eg vildi ekki lifa upp aftur æskn
mína. Þegar eg nú lit til baka, þá er lnin einna líkust löngum,
köldum og drungalegum rigningardegi. En allt i einu rofar í
skýjum fyrir heitum sólargeisla, sem kyssir einmanalegan
lítinn níu vetra dreng, sem fyrir rúmum fjörutíu árum var
yngsti sveinninn i St. Andreas skólanum i Ordrup. Litli dreng-
urinn var eg, og þessi blessaði sólargeisli er minningin um
hin einstöku gæði verndara míns og kennara P. Svensonar.
Eg veit ekki hvort minn gamli kennari er enn á lífi; hann
hlýtur þá að vera vel við aldur, en cf hann er á lífi þætti mér
vænt um, ef þessar línur kæmust til hans. Þær geta fært hon-
um heim sanninn um að litli nemandinn hans, sem nú er
roskinn maður, man enn vel gamla kennarann sinn, og er
enn fær um að verma hugann við þá glóð sjálfsafneitunar
og manngæða, sem geislaði frá honum fyrir rúmum fjörutíu
árum.“
Betri þakkir en þessar mun enginn kennari kunna að
kjósa sér að launum starfsemi sinnar.
Á hinn bóginn var kennarastaðan Jóni hinn besti skóli
undir rithöfundarstarfsemina. Frásagnarlistin var honum að
vísu í blóðið borin svo að segja, en hann þroskaði hana og
æfði með því að segja nemendum sínum sögur. Þvi er það
að Nonna-bækurnar cru allar ámóta vel sagðar, hann kunni
listina, þegar hann hóf að rita, hann hafði sagt þær flestar
allar áður en hann færði þær i letur.
En rithöfundarstarfsemi Jóns er auðvitað hlutur, sem allir
íslendingar skulda lionum þakkir fyrir. Stórþjóðirnar eins
og t. d. Ameríkumenn verja ógrynni fjár til að básúna tilveru
sína út yfir heiminn. Vér smælingjarnir höfum hvorki efni
á því að gera það né láta það ógert. Það er mælt, að hlaupa-