Skinfaxi - 01.04.1930, Blaðsíða 32

128
SKINFAXI
U. M. F. hafa jafnan gert nokkuö að því, að láta flytja fyrir-
lestra, bæði fyrir almenniiig og innan félaga. Má slíkt koma
að miklu gagni, til fróðleiks, vakningar og gamans. Sendimenn
frá U. M. F. í heimsækja félögin af og til í fyrirlcstraerindum.
Væri og vel til fallið, að héraðssambönd sendu árlega fyrir-
lesara til félagsdeilda sinan. Þurfa þetta nauðsynlega að vera
menn, sem nákunnugir eru málum U. M. F. og geta leiðbeint
um þau i ræðum og viðtali. Er varbugavert, að láta sendimenn
flytja erindi sín á almennum skemmtisamkomum, þar sem
hætt má telja við, að andi og alvara drukkni í dansi. Ætti
heldur að láta þá mæta á félagsfundi, þar sem tækifæri er
til að rökræða við þá. Væri heppilegt, að leyfa almenningi
aðgang að þeim fundum, svo að sem flestir fái notið fyrir-
lesarans. Gæli það vel til þess orðið, að fleiri hugir beindust
að félagsskap vorum. — Auk þess er sjálfsagt, að U. M. F.
noti þau tækifæri, er bjóðast, að afla sér og almenningi góðra
fyrirlestra.
Þá mætti gjarna gera meira að því, cn verið hefir almennt,
að ungmennafélagar flytji sjálfir fyrirlestra innan félags síns.
Aítti, við niðurjöfnun fundarefna, að áætla einn fyrirlestur
á hvern fund, og tiltaka fyrirlesara og umræðuefni. Vitan-
lega verður að ætla mönnum að flytja fyrirlestra um þau efni
ein, sem þeim eru viðráðanleg og þeir eiga aðgang að heim-
ildum um. Með þessu vinnst tvennt: Fyrirlesarinn er knúinn
til þroskandi starfs, og aðrir félagsmenn fá fræðslu og
•skemmtun.
Það er æskilegt mjög og samkvæmt tilgangi og eðli U. M.
F., að einstakir félagsmenn og félögin sem heildir fáist við
iðkun islenzkra fræða. Má gera hvorttveggja, að kynna séé
fræði þau, sem bókfest eru, og að rannsaka og bókfesta það,
•sem eigi er áður ritað. Væri þarft mjög og þýðingarmikið, að
U. M. F. taki sér fyrir hendur það, sem nú skal talið: Að
bókfæra öll örnefni sveitar sinnar, með lýsingum staða þeirra,
er nöfnin bera, og frásögnum, sem bundnar eru við staði og
nöfn. Að safna drögum til sögu sveitar sinnar, þjóðsögum
þeim, er þar ganga, og sögnum um menn og atburði. Að bók-
festa siði og venjur, hjátrú og hindurvitni, bæði það, sem
horfið er úr gildi, og hitt, sem enn er við lýði. Að skrá orð
þau og talshætti, sem notuð eru í héraðinu og orðabækur
greina ekki, eða notuð eru á annan hátt en orðabækur til-
færa. Að færa í letur lýsingar á atvinnuháttum, vinnubrögð-
um, verkfærum o. þ. h., fyr og síðar, einkum því, sem sér-
ikcnnilegt kann að vera eða er að hverfa. Að rannsaka og