Skinfaxi - 01.02.1992, Blaðsíða 32

Áttræður íþróttafrömuður
Þorsteinn á áttrœðisafinœlinu, ásamt afabarni sínu.
Þorsteirm Einarsson, fyrrverandi
íþróttafulltrúi ríkisins, varð 80 ára
23. nóvember siðastliðinn. Hann
hefur að mörgu leyti mótað ís-
lenskt íþróttalíf og þann almenna
íþróttaáhuga sem er í landinu í
dag. Með ferðum sínum um land-
ið sem íþróttafulltrúi ríkisins hitti
hann forsvarsmenn íþrótta- og
ungmennafélaga og stjórnendur
sveitarfélaga.
Alls staðar fræddi hann menn um
nauðsyn íþróttaiðkunar og fékk þá til
þess að hefjast handa um byggingu eða
endurbætur á íþróttaaðstöðu. Þorsteinn
kom á sundskyldu um allt land og fé-
lagsheimilin, sem notuð voru sem í-
þróttahús, risu hvert af öðru meðan hann
gegndi embætti.
Þorsteinn er fæddur í Reykjavík og
alinn þar upp. Hann fékk snemma mik-
inn áhuga á íþróttaiðkun. „Ég komst
snemma í snertingu við sundíþróttina og
glímuna. Pabbi tók mig alltaf með sér á
nýársmorgun niður á höfn, en þar fór
fram sund sem var fastur liður frá 1910
til 1922. Ég man ekki til þess að aðrir af
krökkunum færu með. Á 17. júní fór
pabbi líka með mér niður á Austurvöll,
þar sem skrúðfylking gekk út á íþrótta-
völl. Þar sá ég Íslandsglímur og ýmis
mót og við strákamir fengum þessvegna
mikinn áhuga á íþróttum og bjuggum
okkur til íþróttavöll, þar sem við höfð-
um hlaupabraut og kastaðstöðu,” sagði
Þorsteinn um fyrstu kynni sín af íþrótt-
um.
Þorsteinn var keppandi í mörgum
greinum og átti Norðurlandamet í kúlu-
varpi, 14,67 m. Hann er mikill náttúr-
unnandi og eftir stúdentspróf hugði Þor-
steinn á nám í fiskiiðnfræði og fór utan.
Fyrsta árið þurfti hann að vinna mjög
mikið til þess að hafa efni á náminu, en
hafði ekki gát á mataræðinu og veiktist
af næringarskorti og þurfti að hætta. „Ég
hélt að ég væri svo sterkur að ég gæti
boðið líkamanum hvað sem var. Ég hef
oft notað þetta dæmi til þess að gera
fólki grein fyrir þörfum líkamans í sam-
bandi við hreyfingu og mataræði.”
Aldrei meirí þörf fyrír
íþrótta- og æskulýðs-
félög
Þorsteinn hefur um nokkurt skeið
unnið að því viðamikla verkefni fyrir
UMFÍ að taka saman stofndag og störf
allra íþrótta- og ungmennafélaga í land-
inu. Hann segir félögin komin á sjöunda
hundraðið. Árið 1906 var stofnað ung-
mennafélag á Akureyri, Umf. Akureyr-
ar, fyrsta félagið með ungmennafélags-
nafni. Hins vegar voru tvö félög starf-
andi í Bárðardal í Suður-Þingeyjarsýslu,
Söng- og skemmtifélagið Einingin og
Unglingafélagið Einingin, sem var
stofnað 1892. Þessi tvö félög voru und-
anfarar Ungmennafélagsins Einingar,
sem starfar enn en ekki er vitað hvenær
það var stofnað.
„Löngunin hjá fólki til þess að hitt-
ast, fara í skemmtiferðir, syngja, dansa
og leika var svo mikil að það kom meira
að segja saman í fjárhúsum. Mörg þeirra
fyrstu félaga sem voru stofnuð voru
undanfarar ungmennafélaganna og í
byrjun aldarinnar er talað um það að
þegar félögin fóru af stað á vorin hafi
mátt líkja því við vordögg á nýgræðingi.
Núna lifum við í þjóðfélagi þar sem
mikið er um sjálfsvíg og við heyrum það
á ungu fólki að það er þunglynt. Ef mað-
ur spyr það, þá segist það hafa áhyggjur
af því að byggðalagið er að tæmast af
fólki og fyrirtæki séu orðin gjaldþrota.
Þess vegna hefur aldrei verið meiri þörf
á lifandi íþrótta- og æskulýðsfélögum en
einmitt í dag. En því miður er starfsemi
margra félaga orðin þeim ofviða af því
það er dýrt að reka þau.
Ég hjó eftir því í ritstjóraspjalli
kollega þíns fyrir stuttu að engin lögleg
aðstaða væri fyrir hendi á Islandi, hvergi
væri lögleg aðstaða til þess að taka að
sér stór, alþjóðleg mót og að það væri
nær fyrir spjótkastarann okkar hann Ein-
ar Vilhjálmsson að fara bara í snjókast,
heldur en að æfa spjótkast. Hugsaðu
þér, svona er talað. Það er ekki aðstað-
an, sem á að skipta mestu máli heldur
viljinn til þess að þjálfa sig og æfa.
Það er orðið mjög dýrt að stunda
ýmsar íþróttagreinar, t.d. heyrði ég að
það kostaði upp undir 25.000 kr. fyrir
eitt barn að stunda fimleika í vetur. Fað-
ir einn sagði mér að hann þyrfti að
borga um 90.000 kr. fyrir börnin sín hjá
félögunum.”
Of miklar kröfur
Hvernig er hœgt að draga úr þessum
kostnaði?
Þjálfarar eru orðnir ákaflega dýrir,
milli þeirra er mikil keppni og ef þeir
koma ekki liðunum áfram þá eru þeir
reknir. Svo koma þeir í þessa stóru í-
þróttasali og heimta að fá að nota allan
salinn. Auðvitað á að skipta salnum nið-
ur og nýta hann sem best og sem betur
fer er það gert á sumum stöðum, t.d. í
Vestmannaeyjum. Svo segja menn að
við þurfum að fjölga greinum og þegar
nýjar greinar eins og tennis eru teknar
upp þá nýtist salurinn illa. Ég er ekki að
mæla á móti tennisíþróttinni, en kröf-
urnar um stórleika, kennslu og þjálfun
eru orðnar of miklar, til þess að verða
við þessu þá er þetta einfaldlega orðið
of dýrt.
32
Skinfaxi