Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Blaðsíða 6

Grein skólastjórans
Greinarkorn það um Sjómannaskólann, sem birt var
í síðasta tölublaði Víkings, hefur orðið til þess, að Frið-
rik Ólafsson skólastjóri bregður sér nú fram á ritvöll-
inn og fer nokkuð geyst. Þótt skólastjórinn geri auð-
sjáanlega tilraun til að stilla orðum sínum í hóf, tekst
honum það öllu miður en ætla mætti af svo prúðum
manni, því að sárinda og gremju gætir nálega í hverri
línu. Er þetta hugarástand skólastjóra, þá er hann reit
greinina, vafalaust aðalskýring þess, hve mikils mis-
skilnings gætir í sumum staðhæfingum hans.
Sú getgáta er fjarri öllu lagi, að Víkingsgreinin sé.
skrifuð „fyrir þá, sem einhverra hluta vegna þættust
þurfa að ná sér niðri á Sjómannaskólanum eða for-
ráðamönnum hans“. Þessari og öðrum aðdróttunum
skólastjórans í minn garð og blaðsins um illan hug til
skólans, vísa ég algerlega á bug sem staðlausum stöf-
um. Það er síður en svo, að Sjómannablaðið Víkingur
vilji „ná sér niðri“ á Sjómannaskólanum. Þvert á móti
hefur blaðið allt frá upphafi veitt byggingamáli skólans
allt það lið, sem í þess valdi hefur staðið, og vafalaust
birt fleiri hvatningagreinar um Sjómannaskólann og
eflingu hans en nokkurt annað blað á landinu. Sú gagn-
rýni, sem fram hefur komið hér í blaðinu, að því er
snertir óþolandi seinagang við að ljúka smíði skóla-
hússins og furðulegt tómlæti um skólalóðina, hefur sízt
af öllu verið birt af kala eða óvild í garð stofnunar-
innar, heldur vegna þess, að blaðið vill veg Sjómanna-
skólans sem mestan. Það telur þau vinnu-brögð Alþingis
og ríkisvaldsins fyrir neðan allar hellur, að samþykkja
fjárveitingar til nýrra skólabygginga út um hvippinn
og hvappinn, meðan ekki er lokið smíðum skólahúsa
eins og Sjómannaskólans, sem þó hefur verið í notkun
í fimm ár. Þetta leyfði blaðið sér að nefna „tómlæti og
' draslarahátt", og þykist ekki hafa ofmælt.
Skólastjórinn fullyrðir, að flestum skeytum Víkings-
greinarinnar muni hafa verið til sín beint. Misskilning-
ur er þetta. Gagnrýni blaðsins og ádeila beindist fyrst
og fremst gegn fjárveitingavaldinu, hinu háa Alþingi,
sem ár eftir ár, jafnvel meðan allt flaut í peningum,
ætlaði Sjómannaskólanum svo kotungslegar fjárupp-
hæðir, að enn getur hann hvergi nærri heitið fullgerð-
ur. Þetta mátti skólastjóri vel skilja. Hins var aftur
á móti að vænta, að skólastjóri gengi manna sköruleg-
ast fram um að krefjast þess, að fjárveitingavaldið
gerði tvímælalausa skyldu sína gagnvart skólanum og
þeirri atvinnustétt, sem skólinn er helgaður. Hafi hann
gert það, þá er árangurinn að vísu sorglega lítill, en
skjöldur skólastjórans hreinn.
Mér er það nokkurt furðuefni, hversu einkennilega
afstöðu hr. Friðrik Ólafsson hefur hvað eftir annað
tekið til þeirrar gagnrýni, sem fram hefur komið á
tómlæti Alþingis og ríkisvaldsins gagnvart skólanum.
Oftar en einu sinni, þegar fram hafa komið hér í blað-
inu eða frá samtökum sjómanna, kröfur um að fullgera
Sjómannaskólann og lagfæra umhverfi hans, hefur
skólastjórinn þykkst við og jafnvel hellt úr skálum
reiði sinnar yfir þá, sem dirfst hafa að „skipta sér af
þessu“. Og nú hefur hann sótt svo í sig veðrið, að hann
virðist telja alla slíka gagnrýni af þeim rótum runna,
að menn langi til að „ná sér niðri“ á Sjómannaskól-
anum. Þessi afstaða skólastjóra er svo furðuleg, að ég
á engin orð til í eigu minni um slíka fyrirmunun. Ég
dreg það ekki í efa, að hr. Friðrik Ólafsson vinni skóla
sínum af kostgæfni og vilji veg hans sem mestan. En
því furðulegri og óskiljanlegri er sú afstaða, að bregð-
ast reiður við og telja fjandskaparmál við sig, ef þess
er krafist af réttum aðilum, að smíði skólahússins sé
lokið og skólalóðinni sómi sýndur.
Eins og lesendur mega sjá, reynir skólastjórinn ekki
að hrekja eitt einasta atriði Víkingsgreinarinnar, játar
meira að segja, ýmist beint eða óbeint, að svo sé ástatt
í flestum efnum eins og Víkingurinn hefur frá skýrt.
Samt er maðurinn reiður. Þessum athugasemdum mátti
ekki hreyfa á prenti. Höfundur átti að snúa sér til
skólastjórans með bendingar sínar. Ungir menn, sem
hafa hug á að nema við skólann, mega ekki heyra því
lýst, að skólahúsið sé enn ófullgert og lóðin í óhirðu.
Einu virðist gilda, þótt lýsingin sé rétt. Og hafi höf-
undur séð eitthvað athugavert við lóðina, gat hann lag-
fært það sjálfur!
Þetta eru ekki röksemdir, herra skólastjóri!
í lok greinar sinnar kemst skólastjóri þannig að
orði, að sér þyki illt að standa í deilum slíkum sem
þessum um skólann. Skal honum sagt það í allri vin-
semd, að þegar hann hamast nú gegn Sjómannablaðinu
Víkingi, sem andstæðingi Sjómannaskólans, þá gerir
hann það á alröngum forsendum. Blaðið vill veg skól-
ans sem mestan, og af því er gagnrýni þess sprottin.
Mætti skólastjóri gjarnan, áður en hann fer á ný með
hrópum að blaðinu, minnast heilræðis þess, sem felst
í hinum góðkunnu hendingum:
„Skjót þú geiri þínum þangað,
sem þörfin meiri fyrir er“.
Gils Guðmundsson,
142
V í K I N □ U R