Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Blaðsíða 31

— Já, það er nú svo, segir bátsmaðurinn og
gýtur til hans hornauga háðslega.
En Sivert tekur ekki eftir því. Honum er
mikið niðri fyrir, og hann roðnar fyrirfram
af því, sem hann ætlaði að segja: Munið þið
eftir hjálpræðishermanninum, sem kom með
um borð hérna um kvöldið? Hann sat á milli
okkar Maju, meðan við borðuðum kvöldmatinn.
Ég feta í fótspor meistarans, sagði hann. Þann-
ig sat Hann til borðs með tollheimtumönnum
og bersyndugum. Það voru skækjur eins og
Maja, sem Jesús elskaði. Svo strauk hann grönn-
um rökum fingrunum um hár hennar. Þér fyr-
irgefst mikið, af því að þú hefir mikið elskað,
sagði hann. Hann var fínn náungi, bætir Sivert
við hratt og blóðroðnar við þögnina.
Óskar flissaði bak við höndina, og bátsmaður-
inn spyr, hvort það hafi verið þess vegna sem
Sivert hallaði sér að Maju, en Narvik kinkaði
kolli til hans ánægður.
Þá rís önnur stelpan í hákojunni upp við dogg.
Handleggurinn er allur útflúraður. Hún er
skorpin og tekin í andliti, og á neðri vörinni
er gulur hrúðraður áblástur. „Þinn Artur“ er
stungið með bleki á aðra öxlina, og Benjamín
finnst allt í einu, að þessi orð séu að tala með
bláum blygðunarlausum vörum.
— Varaðu þig, Sivert segir hún háðslega.
Maja á bráðum að fara á „Sjöttu“.
Sivert spratt upp.
— Þú lýgur því, bölvuð gálan þín, öskrar hann.
Stúlkan hlær aðins lágt og glettnislega.
Hin stúlkan rís snöggt upp. — Það er ekki satt,
Sivert. Vertu óhræddur. Haltu saman á þér
skítugum trantinum, Normanna.
Normanna velti sér fnæsandi á hina hliðina.
—Varaðu þig, Gunnhildur, hvæsir hún og læsir
nöglunum í axlir henni svo að hún emjar af
kvölum. Kojan verður eins og slöngubæli, þær
hlykkjast og snúast og frísa af illsku.
Bátsmaðurinn hleypur til og skilur þær. —
Hættið þessum djöflagangi, kallar hann. Hypjið
ykkur í land, báðar tvær. Þið hafið ekkert hér
að gera, úr því að Haugasundararnir ykkar eru
farnir. Upp!
Stúlkurnar hoppa tautandi niður á gólfið og
tína á sig nokkrar spjarir. Bátsinn rekur þær
út á undan sér, og allt fellur í dúnalogn í klef-
anum.
Narvik hafði setið og föndrað við að smíða
lítinn bát, en leggur nú frá sér tækin.
Það er kominn háttutími, góða nótt, strákar,
segir hann vingjarnlega og hverfur inn fyrir
kojutjaldið.
Óskar fer einnig að búa sig í háttinn. — Verið
vissir um, að bátsmaðurinn tekur Normönnu í
V í K I N □ U R
kvöld segir hann við hina. Hann eða Artur, e-
he-he.
Nú sitja Sivert og Benjamín einir eftir við
borðið.
Djúpur andardráttur heyrist úr öllum áttum.
Föl glætan frá lampanum fellur á sofandi andlit
allt í kring. Með opinn munn og svefnþrútin
augu líða mennirnir burt frá lífinu.
Sivert brosir dauflega til Benjamíns: Svo að
þú ert nýji léttmatrósinn. Ég er líka léttmatrós.
Ég er kallaður Sivert.
— Ég heiti Benjamín.
— Finnst þér ekki dálítið einkennilegt að
koma um borð í fyrsta skipti? En hér er ekki
alltaf eins óþrifalegt og nú. Bölvaðir Hauga-
sundararnir drógu stelpurnar um borð, og nú
eru þeir farnir heim. Ég skrapp reyndar heim
líka í tvo daga. Þeir voru búnir að byggja eina
hæð ofan á húsið, og svo á að mála allt hvítt.
Nei, það er langdjöfullegast að liggja við land,
þá er allt útatað eins og hjá svínum. Þetta lagast
á morgun, þegar við erum komnir út á haf.
Normanna er svakakvenmaður. Það er stólpa-
kjaftur á henni. Já, hér verður allt miklu betra
á morgun.
Allt í einu hallar hann sér að Benjamín og
hvíslar lágt: Heldur þú að Maja sé veik?
Benjamín veit ekki hvers vegna, en hann verð-
ur að svara með óbifandi sannfæringu: Nei, ég
er sannfærður um að hún er það ekki.
— Já ég vissi það: Normanna er regluleg
helvítis bikkja. Hún laug því eins og öllu öðru.
Ég skal segja þér —
Sivert steinþagnaði og horfir undrandi í kring
um sig. — Nei það er víst kominn tími til að
hátta segir hann og brosir við. Góða nótt, Benja-
mín.
— Góða nótt, Sivert.
Allt í einu snýr Sivert sér að honum og segir
hratt: Maður má til með að hafa kvenfólk,
þegar maður kemur að landi, ekki satt?
Það heyrist lágt þrusk frá einni kojunni, og
Sivert flýtir sér upp í.
Benjamín finnur koffortið sitt úti í horni
ofan á hrúgu af sjóklæðum og stígvélum, sem
lykta af fitu og terpintínu. Hann dregur upp
rúmfatnaðinn sinn og veltir hinum fram úr
kojunni. Það er aðeins gömul og tötraleg dýna
stoppuð með heyi, sem stendur alls staðar út úr.
Undarlegt er það, að eigandi hennar skuli
einu sinni hafa komið um borð með nýja dýnu
til að lifa lífi sínu um borð í þessu skipi. Þarna
uppi hefir annar maður legið, hugsað og dreymt
um margra mánaða skeið, þetta var heimur
hans um borð. Nú er aðeins gömul ónýt dýna
eftir. Annar maður býr um sig og hefst þar við,
167