Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Blaðsíða 56

Síldveiðimenn og ljóðagerð
5. Sigurvegararnir.
Valdimar og- Dóri voru vaktbræður. Skipstjóri lagði
ríkt á við háseta sína, að forðast fyrst og fremst önnur
skip á næturvaktinni. Við lágum til, en annað skip, sem
legið hafði nærri okkur, setti í gang, sveigir hægt og
stefnir á okkur. Okkur leizt ekki á blikuna og minnugir
orða skipstjóra, gaf ég skipinu skrúfu — í fyrsta sinn
á ævinni. Varð af því nokkur hristingur. Fyrsti véla-
maður var vakandi fram í og kemur upp með nokkr-
um gusti og segir, hvern andsk........við séum að gera,
við séum í fullum rétti. Morguninn eftir vorum við
Dóri „Sigurvegararnir" og ekki sakfeldir framar fyrir
okkar tiltektir.
Sigurvegararnir.
Svefnþungir menn á síldarveiöum
sjá aö jafnaöi fremur skammt.
Heldimmar yfir hrannirnar,
Halldór rýndi og Valdimar.
Skyndilega úr skugga nætulr
skeiö aö boröinu renndi stór.
Allt frá hvirfli og ofan í fætur
um þá kappana hrollur fór.
Dólgur stóö þar meö dökkleitt þel,
digur sem naut og blár sem hel.
Haldandi’ um stjórnvöl höndum báöum
horfandi dauöans ógnum mót,
skö'rulega meö skjótum ráöum
— skelfdust þó ekki minnsta hót —
stríösmenn hafsins meö hetjuþel
hart viö snerust og böröust vel.
Vildu þeir firra skipiö skaöa,
slcyldur sjómannsins þekktu’ og rétt.
Áfram knúöu meö ógnarhraöa
aflvél skipsins og stýröu nett.
Hervæddir brynju hugrekkis,
hjörvi bregöandi réttlætis.
Tvisýnn leikurinn teljast mundi.
Tafarlaust ráöiö finna bar.
óvist þótti, hvort af þeim fundi
óskemmdar slyppu hetjurnar.
,,Eitt kann ég“, sagöi Halldór hátt,
„herbragö og veit ég betra fátt“.
„Löngum þótti ég Ijótur vera,
lýöi gjörvalla hræddi ég.
Ef nokkur vildi illt mér gera,
ætiö fór þaö á sama veg.
A FRlv;
Sýndi’ ég þá andlitssvipinn minn
sverö er hann mitt og skjöldurinn“.
Andlit um glugga út hann setti,
augun glóöu í höföinu.
Hroöalega sig Halldór gretti,
hralcti manninn frá stýrinu.
Eg trúi’ hann félli’ í yfirliö.
óöara drekinn sneri viö.
Goöum likur aö gæsku og mildi
glottandi Dóri mæla fer:
„Mér sýndist ekki aö mikiö þyldi
meinvættur sá, er hræddum vér.
Ei meir en hálfum andlitssvip
eyöa ég þarf á slikan grip.
Augun þín, Dóri, og andlitssvipur
yfir oss vaki fyrr og siö.
Þú ert hinn mesti þarfagripur,
um þig skal ég aldrei kveöa niö.
Er hættuna mestu aö höndum bar,
hjálpaÖir þú og Valdimar.
Matthías & Sigurður.
Sýrnst mér aö sildveiöar
séu næsta hverfular.
Vona ég þó aö Valdimar
visur kveöi mergjaöar.
Matthías Björnsson.
Skrifað á hefti af „Stjörnum“.
Ef aö „stjörnu“ ættir þú,
eina kjörna vinu,
nokkur geösleg börn og bú,
bezt er vörn mót „hinu“.
Valdimar Össurarson.
Á sjó.
Út um sæinn öldu fans,
oss frá bægir trega.
Þegar ægis dætra dans
dillar þægilega.
192
V I K I N □ U R