Samvinnan - 01.01.1938, Blaðsíða 18

SAMVINNAN
1. HEFTI
ar af íslenzku handritimum, er gefnar eru
út í Kaupmannahöfn og nauðsynlegar
eru öllum þeim, er leggja stund á norræn
fræði og ekki eiga greiðan aðgang að
sjálfum handritunum. Einnig eru þar til
ljósmyndaútgáfurnar af gömlum og sjald-
gæfum, íslenzkum bókum (Monumenta
typogr. Isl.).
Eins og að framan er greint, hefir safn-
ið aukizt mjög mikið þau árin, sem það
hefir verið í eigu háskólans. Að bindatölu
hefir það meira en tvöfaldast, og eru ekki
þar með þeir árgangar af tímaritum og
blöðum, sem bætzt hafa við til að fylla
upp í þær eyður, er voru, þegar það var
keypt. Samkvæmt síðustu skýrslum um
safnið, mun það nú vera rúm 12 þúsund
bindi, og má óefað þakka þenna vöxt
þeim mönnum, sem standa að safninu,
og hafa sýnt mjög mikinn áhuga fyrir vel-
ferð þess. Helztir þeirra manna eru þeir
Bruce Dickins prófessor í enskri mál-
fræði við háskólann og yfirbókavörður há-
skólabókasafnsins, dr. R. Offor. Þau sex
ár, sem Melsted bókasafnið hefir verið
undir handleiðslu próf. Dickins, hefir það
ekki einungis tvöfaldast að bindatölu.
heldur hefir það einnig tekið stakkaskipt-
um að öllu ytra útliti. Mörg hundruð bóka
hafa verið bundin inn og gert við fjöld-
ann allan. Þá hefir safnið verið flokkað og
skrásett að mestu leyti og hefir nú fengið
samastað í hinni nýju bókhlöðu háskól-
ans. Þar er því ætlað svo ríflegt húsrúm,
að nægja mun næstu 20—30 ár, jafnvel
þótt því bætist árlega allar íslenzkar bæk-
ur, sem gefnar eru út.
Þótt þetta íslenzka bókasafn eigi heima
í Leeds, þá er þó ekki þar með loku skotið
fyrir það, að fræðimenn við aðra enska
háskóla, er leggja stund á islenzk fræði,
geti notið góðs af því. Ensk háskólasöfn
hafa öll með sér samninga um gagnkvæm
bókalán, þannig, að sé einhver bók þar
ekki til, getur viðkomandi safn snúið
sér til annars, þar sem hún finnst.
Eins og tíðkast á bókasöfnum erlendis,
hefir háskólasafnið í Leeds einnig haldið
sýningar á sjaldgæfum og fallegum bók-
um. Þessar sýningar eru ekki einungis
ætlaðar stúdentum og starfsmönnum há-
skólans, heldur mun allur almenningur
eiga greiðan aðgang að þeim, enda eru
þær oft allfjölsóttar. Síðastliðið sumar, og
reyndar áður, voru íslenzkar bækur einnig
á þessum sýningum og vöktu mikla at-
hygli, ekki sízt ljósmyndaútgáfurnar af
gömlu, íslenzku handritunum.
DVÖL 5. árg. — Rvík 1937
Um tveggja ára skeið hefir Vigfús Guð-
mundsson frá Bornarnesi annazt útgáfu
og ritstjórn Dvalar, og gert það af mikilli
smekkvísi og góðum bókmenntasmekk.
Efni Dvalar hefir ávallt verið valið af
smekkvísi og fullri ábyrgðartilfinningu.
Og mundi nú mörgum þykja skarð
fyrir skildi, ef Dvöl hefði ekki haldið
áfram útkomu sinni
Efni síðasta árg. Dvalar er fjölbreytt.
Úrvalsskáldsögur skipa þar mest rúm. Höf-
undar þeirra njóta svo að segja allir al-
mennrar viðurkenningar og margir heims-
frægðar fyrir hæfileika sína. Af þeim má
t. d. nefna John Galsworthy, enska No-
belsverðlaunaskáldið alkunna. Ein af
frægustu skáldsögum hans, Eplatréð, birt-
ist sem framhaldssaga í þessum irgangi
Dvalar. Guy de Maupassant, hinn þekkta,
franska rithöfund, Pearl S. Buck, sem
einkum skrifar um lífið í Kína og er nú
ein af mest lesnu höfundum heimsins,
Gunnar Gunnarsson, Agnes von Krusen-
stjerna, Aino Kallas, Sven Moren o. fl.,
o. fl. Þessi nöfn sanna það fyllilega, að
Dvöl gefur íslenzkum lesendum alveg ein-
stætt tækifæri til þess að kynnast af eigin
raun ýmsum helztu andans mönnum ver-
aldarinnar á sviði bókmenntanna. Og
mikið má vera þorrin lestrarfýsn og bók-
menntasmekkur þessarar þjóðar, ef riti
eins og Dvöl er ekki tryggt gott gengi og
stór lesendahópur.
Af íslenzkum mönnum rita margir í ár-
ganginn. Greinar eiga þar meðal ann-
arra prófessorarnir Sigurður Nordal, Al-
exander Jóhannesson og Magnús Jónsson,
og Sigurður Einarsson dósent.
Verð árgangsins, sem er 400 blaðsíður í
stóru broti, er aðeins 6 krónur. Má þv£
fullljóst verða, að þar sem Dvöl er, gefst
mönnum ekki einasta kostur á góðu lestr-
arefni og fjölbreyttu, heldur einnig mjög
ódýru. a.
Framh. af 6. síðu.
naglahaus í gólfinu. Svo þreif hann reizluna, sem
stóð úti í horni hjá klukkunni. Hann nísti tönnum,
hann Karl Jóhann, og svo lét hann reizluna ríða á
gaukinn, svo að hann fór í þúsund mola. En ein flísin
lenti þá í öðru auganu á Karli Jóhanni, svo að honum
kom ekki dúr á það augað, og reyndar ekki hitt heldur,
alla jólanóttina.
Ja, þvílíkur gaukur! En nú gat hann þó ekki gert
meira illt af sér.
Ójú. Á jóladagsmorguninn stóð bezta varphænan
á gólfinu, ýfði sig alla og náði ekki andanum. Svo
valt hún um koll, spriklaði og barði vængjunum.
Neta Karólína stökk á fætur og greip hænuna. Bless-
uð varphænan! Átti hún nú að missa hana á sjálfan
jóladaginn? En það var þó alltaf hægt að nota hana
í súpu. Og svo tók Neta Karólína öxina og hjó hausinn
af hænunni.
Þegar Neta Karólína fór að hreinsa hænuna, þá fann
hún munnstykkið af leirgauknum í hálsinum á henni.
Hænunni hafði víst fundizt það hæfilegur biti i sarp-
inn, en það reyndist heldur stórt, munnstykkið að
tarna.
„Guð varðveiti okkur fyrir þessum béuðum leirgauk.
Gengur hann nú ekki aftur í þokkabót,“ kveinaði
Neta Karólína.
Karl Jóhann sagði ekki eitt einasta orð, en hann
tók munnstykkið og labbaði sig út, náði sér í skóflu
og gróf holu niður í gegnum snjó og klaka. Þar lét
hann munnstykkið og mokaði svo moldinni ofan 1
gryfjuna og tróð hana vandlega. Svo mokaði hann
heilmikiu af snjó þar ofan á og tróð hann vandlega
líka.
„Komdu nú aftur.“
En nú var búið að kveða gaukinn niður að fullu og
öllu.
„Aldrei skal ég trúa því á þig, Karl Jóhann, að þú
sért svo vitlaus að fara að kaupa annan gauk.“
Þessu svaraði Karl Jóhann engu. Hann setti bara
á sig hnykk og spýtti þrisvar sinnum.
Tpí, tpí, tpí.
14