Framtíðin - 03.06.1923, Blaðsíða 1
J
Ritstjóri: Hinrik Thorarensen.
I. Árgangur.
íslenskar íþróttir.
Erindi fluti á ungmenna
félagssamkomu.
Tíðindi þau sem gjörst hafa hin
síðustu árin, hafa gefið hverjum
þeim, sem nokkuð hugsar frarn á
veginn, arið nóg umhugsunarefni.
Eg á þar við heimsófriðinn mikla
og afleiðingar hans. Við spyrjum
sjálf okkur ósjálfrátt, hvort orð
Völuspár séu að rætast:
,»Bræðr munu berjask j ok atbön-
um verða, | rnunu systrungar | sifj-
um spilla | hart es í heimi I hór-
dómur mikill, | skeggöld, skálmöld
skildir klofnir | vindöld, vargöld |
áðr veröld steypisk j mun engi
maðr | öðrum þyrma.«
Og þegar hildarleikurinn geysaði
æstastur, þá fangt manni bókstaf
lega aó spádómur hinnar goðmál-
ugu konu, sem Dr. Helgi Péturs-
son kallar völvuna, vera að ræt-
ast, og
»Surtur fara sunnan | með sviga-
lævi — — og — halir troða hel-
veg j en himinn klofna«, — að alt
stefni að algerðri toríímingu.
»Sól tér sortna j sígur fold í mar
I hverfa af himin | heiðar stjörnur
! geisar eimin og akirnari | leikur
hár hiti | við hirninn sjálfan.«
Pað eru ragnarökin — afleiðing-
in — sem völvan spáir, og sem
alt virtist stefna að í þeím ógnum
hylda æðisgangi, og þótt spá henn-
ar rætist ekki að fullu í þetta sinn,
þá er þó svo fjarrri því, að hættan
sé gengin hjá, að ófriðarblikan
grúfir enn í lofti jafn geigvænleg
og nokkru sinni áður og hildarélið,
Siglufirði 3. júní 1923.
sem gerir úti um örlög hins hvíta
kynstofns, getur skollið á, fyr en
nokkur varir. Fyrir því er hin brýn-
asta nauðsyn öllum hinum hvíta
kynstofni að vera á verði gegn
hættunni; engu síður oss íslend-
ingum sem hlutlausri þjóð, heldur
en þeim þjóðunum, sem búast
inega við, að standa í miðri orra-
hríðinni. — Pað hafa áhrif og af-
leiðingar stríðsins sýnt oss svo
áþreifanlega.
Pótt vér ísiendingar ættum því
láni að íagna, að standa utan við
vopnaviðskifti stórþjóðanna, sem
beinir þátttakendur, þá hafa oss
þó orðið afleiðingar hans eins
hættulegar og frændþjóðum vorum.
Dansinn um gullkálfinn var stíginn
hér, ef til vill ekki af sömu list og
með stór,þjóðunum, en þó eítir
mætti, og afleiðingarnar sýna sig.
Landið varð að borga »ballið« og
það kostaði offjár, sem landið
skuldar enn; margir þátttakendurnir
liggja örmagna eftir dansinn. Fjár-
hagur landsins út á við og at-
vinnuvegir þess inn á við, standa
höllum fæti og sjálfstæði þess og
menningu er stór hætta búin.
Framfarir hinna síðustu áratuga
hafa verið stórstígar. Hvef upp-
fyndningin hefir rekið aðra á svo
að segja Öllum sviðum og flestar
hafa þær stefnt að því, að létta
mannkyninu baráttuna fyrir tilver-
unni. Pefta hefði átt að verða þjóð-
unum til framfara, og það hefir það
vissulega orðið á möfgum sviðum,
eti þó hefir það dregið slæman
dilk á eftir sér í einu tilliíi; — það
hefir lineigt þjóðirnar, margar hverj-
ar, til hóglífis og munaðar, gjört
þær latari og lingjörðari og aukið
9. íölublað.
um of kröfurnar til þæginda lífsins.
Pessara ókosta menningarinnar hefir
gætt mikið hjá oss íslendingum og
aldrei meira en á stríðsárunum.
Pessu þarf að kippa f lag ef íslenskt
jojóðerni á að geta haldið sessi
þeinf, sem það frá öndverðu hefir
skipað.
(Fratnh.)
Pað var í vetur nokkru eftir nýj-
árið, að Jón og Sigurður voru að
ganga sér til skemtunar um götur
bæjarins. Veðrið var gott, en bless-
að tunglsljósið vantaði, og þá var
ekki um annað að gera en að
ganga í myrkrinu. Py ekki er að
ræða um aðra birtu a götum bæj-
arins en þá, s©m náttúran lætur
oss í té.
Jón og Sigurður voru að spjalla
utn daginn og veginn; en alt í
einu kemur hestvagn á móti þeim
þeir víkja báðir tii sömu hliðar. Pá
rekur Jón upp óp og bölvar nm
leið. »Hvað gengur að þér Jón«
spurði Sigurður, »Ó, eg rak fótinn
ofan í einhvern b . . . poll og er
rennandi blautur. Hérna eru eldspýt- /
ur, kveiktu snöggvast fyrir ntig, eg
ætla að sjá hvaða pollur þetta get-
ur verið hérna á götunni. Skólp-
pollur! ■— og hvert í heit . . . . Er
það ekki dæmalaust af bæjarstjórn-
inni að bjóða manni upp á aunað
eins og þetta. Jæja, Sigurður, þú
verður að fylgja mér heim, mér
veitir vísti ekki af að hafa sokka-
skiíti og þvo mér unt fótimr* »Eg
hef því nliður engan tíma til þess,