Æskan - 01.09.1976, Blaðsíða 32

Nú fér haustið að nálgast og dagamir styttast óð-
um. Áður en langt um I ður taka fjallatindarnir að
falda hvítu og napur næðingur vekur hroll hjá mönn-
unum og kvíða fyrir komu vetrarins, sem óðum nálg-
ast. Heyönnum, þessum þýðingarmesta starfstíma
sveitabóndans, er senn að verða lokið. Mikið er undir
því komið, að öffun heyjanna hafi gengið vel. Þá get-
ur bóndinn litið bjartari augum fram á veginn, og þær
ákvarðanir, sem hann þarf að taka að þeim loknum,
verða léttari og vandaminni.
En þó að starfinu við heyskapinn sé lokið, er ekki
því að heilsa, að neinn hv.ldartimi sé í nánd. En
störfin verða önnur, og er það góð tilbreyting frá hey-
vinnunni, sem margir voru farnir að þreytast á. Nú
taka göngurnar og réttirnar við.
Svo stendur skrifað í almanakinu, að réttir hefjist
í 21. viku sumars. Þá er farið að smala fénu ofan
úr óbyggðunum. Víða á landinu eru göngur mjög
langar og erfiðar og taka mikinn tíma. En oft er
glatt á hjalla hjá gangnamönnunum uppi á reginfjöll-
um. Það er hressandi að þeysa á góðum hestum yfir
auðn og öræfi landsins, enda er það draumur flestra
unglinga að fá að fara með í göngurnar. En haust-
veðráttan er hverful og mörg dæmi eru til um það,
að gangnamenn hafi komist í hann krappann. Reynir
þá oft á þolgæði og þrautseigju, og hefur margur
fengið sig fullreyndan í þeim svaðilförum.
Þegar búið er að reka féð af fjalli, byrjar hátíðin
heima í sveitinni. Réttardagurinn hefur jafnan verið
einn af merkustu dögum ársins. Allir, sem vettling1
geta valdið, fara í réttimar. Þar er oft glatt á hjalla-
Allir þeir, sem alist hafa upp í sveitunum, eiga margar
góðar endurminningar tengdar við réttardaginn. Hinir
stóru hópar af fé, sem kemur fallegt og Ijónfjörug*
af heiðunum eftir paradísartilveru sumarsins, eru ein-
hver fegursta sjón, sem hægt er að hugsa sér, og
verður fjestum ógleymanleg, sem séð hafa.
Ég sagði við pabba að ég skyldi aka fyrir hann, þegar
hann yrði þreyttur, hann skyldi bara láta mig vita.
Hann sagði að við yrðum að bíða dál.tið með það. Þvf
umferðin hefði aukist mikið. — Það koma stöðugt rútu-
b'lar og hjólreiðamenn öðru hverju. Þ.að væri þó lögulegt
eða hitt þó heldur ef við keyrðum á hjólreiðamann. Þegar
þið eruð búin að fá meiri æfingu á hestunum skulum við
reyna.
Þái sagði ég að við Rósalinda gætuim vel ekið, ölöku-
maðiurinn hefði sagt að við værum reglulega dugleg. Það
hafði pabbi ekki hugmynd um og va.rð glaður við, þó
hanri segði að Mirra hefði nú betri ökumannshendur en
við, og hún myndi áreiðanlega geta haldið i taumana með
meira öryggi en við, ef hún fengi bara að æfa sig dálítið.
Nú glaðnaði yfir Mirru. Hún hafði nú verið að hugsa um
einkunnirnar sínar og það var ekki svc> skemmtilegt.
Þegar við vorum komin upp á hæðina fórum við aftur
inn í vagnana. Mamma fór inn f svefnvagninn til O litlu.
Við ókum ægilega hratt niður brekkuna, að okkur fannst.
Pabbi varð að taka rækilega í hemlana. Það voru hemlar
á vagninum okkar alveg eins og á bfl. En þeir litu ekki út
eins og bílhemlar heldur var það sveif, líkust sveif á gam-
alli kaffikvörn, bara stærri.
Nú fór að lifna yfir öllu. Verslanirnair voru opnar og
það var heilmikið að gera á bensínstöðvumum. Við ræddum
um hvar við ættum að stoppa og hv la heetana. Við vildum
ekki stoppa við einhverja bensínstöð, vi2S vildum stoppa,
þar sem hestarnir gætu haft það gott.
— Hvað gengur á inni í vagninum? saigði pabbi.
Ég gáði. Jú, það var Knutti sem var a?5 leika sér með
flugvélina sína svo hin áttu á hættu að fá hana í augun.
Pabbi sagði, að ef hann hætti þessu ekkii strax, þá tæki
loft oð
stund-
hann flugvélina af honum og hengdi hana upp f
þar yrði hún kyrr alla ferðina. Þá varð alit rólegt um sti
— Mamma bankar á gluggann í aftari vagninum, sað .
stopP301
Það er eitthvað sem hún vill. Pabbi
mílM
Dessí.
hestana.
— Ég held við verðum að fá okkur síma hér á ^
vagnanna, sagði mamma. Þegar hún loksins gat °P° *
gluggann, sem var greinilega erfitt, sagði hún: — s ,
þið ekki, að við ókum fram hjá stórri verslun þarna? “
er þegar langt fyrir aftan. Þið eruð nú lögulegir söium®
Maður verður að líta í kringum sig f þessu starfi.
Við lofuðum öll að við skyldum bæta okkur, og s
k'ktum við í allar áttir. Nú þarna var Iftil kirkja rétt ^
veginn. Hún virtist vera mjög gömul. Rétt á eftir ókum
niður dálitla brekku. Þá hrópaði Dessí: t|
— Hér vildi ég stoppa. Sjáið þið hvað hér er fa,,e
— Stopp! sagði pabbi við hestana.
Við sáum að hér var gott að stoppa. Milli hvftu bjar ^
stofnanna sáum við glampa á vatnið vinstra meg|n r
veginn. Grasivaxin brekka náði niður að vatninu.
stór, græn flöt, sem við gátum ekið hringinn í kr,nð
vagnana. |[k9l
— Hér vil ég baða mig, hrópaði Rósalinda. -— fc9
ég líka, hrópuðum við öll hvert f kapp við annað.
— Jæja, kláramir, nú skuluð þið bráðum fá að hvíla
ur, sagði pabbi og stýrði hestunum inn á gamla veð „
Vagnarnir hristust og ultu til. Mamma kom út f 9,u k0||.
aftur. Hún hélt að vagnarnir væru alveg að velta um ^
En þegar við stoppuðum og hún kom út sagði hún 9 ^
að allt hefði jú gengið vel, og fallegri stað en hér
varla hægt að finna.
ÆSKAN
30
Bókaskrá blaðsins er send til allra kaupenda með þessu
þia®*