Blanda - 01.01.1923, Blaðsíða 408
400
syldi. Þá tók Toifi það ráð að breiða seglið yfir
þóptur, og höfðu menn þar skjól undir um nóttina, að
siður kæli til bana. Tók nú meira á skipið að drífa,
er það klakaði alt, og varð því opt að ausa; gekk svo
um nóttina, þar til bjart var af degi; létti þá og af
kafaldinu. Voru þeir nú á Kallbaksvík, en þá voru
grynningar miklar skamt þaðan, en leið miðuð; þótti
nú öll hætta á enda, því (að) veður og sjór var nú
vægri, og lét Torfi enn til segla taka, og bar nú brátt
að Brimnessundi; er það alskipa leið. Fjara var sæv-
ar, en þegar í sundið kom, ólgaði svo mjög að leið-
inni á báðar siður, að framhnifill stakkst í kaf alt að
miðju saxi nálega. Við það hnaus Torfi áfram við
stjórnina, en fékk þó stutt sig við öptustu raung með
vinstri hendi, en hélt stýrissveifinni með hinni hægri.
Þótti það nú auðsætt, að Torfa og mönnum hans var
leingri aldur laginn, því (að) upp hóf skipið aptur að
framan, og skreið í því út úr sævarsvaðinu; hafði og
Torfa ei fatazt að stýra. Voru þeir nú úr allri hættu,
og lentu á Eyjum milli dagmáia og hádegis1). Þar
bjó bóndi sá, er Bjarni hét Guðmundsson. Veitti hann
þeim hinn bezta beina, þvi (að) mjög voru þeir þrek-
aðir, og höfðu afrifur ærnar. Það sögðu gamlir menn,
er á iandi voru, að ei myndi þeir meira brim en á
föstudaginn, nema í einstöku haustgörðum. En laug-
ardagsnóttina voru 12 mælistig frostið, er þótti hvoru-
tveggja með ólikindum verið hafa, að skipið skyldi
hafa varizt áföllum, og menn allir ókaldir. Legustreing-
urinn var nær grunnétinn sundur; var og fleira skemt
og lúð, er skipinu fygldi. Svo hefur Torfi sagt, að há-
setar sínir veittu sér hið bezta lið; en eingi þeirra
mælti æðruorð, hve ógurlegt, sem var fyrir að sjá.
I veðri þessu hrakti Bjarna Ásgeirsson, sægarp mik-
1) þ. e. 10. April.