Eimreiðin - 01.01.1923, Blaðsíða 113

^■mreiðin
TÍMAVÉLIN
109
hvaða ári skyldu þeir nú hafa verið?« Hló eg að þessu með
s)álfum mér og datt í hug það sem Grant Allen sagði: Ef
hver kynslóð, sem út af deyr, skilur eftir sína drauga, þá
endar það með húsfylli í veröldinni. Það mátti þá nærri geta
að það væri orðinn laglegur fénaður eftir 800000 ár frá vor-
Utn tímum. En þó að eg slæi þessu upp í gaman, gat eg ekki
hrundið því úr huga mér, og eg var að brjóta heilann um það
allan morguninn þangað til Vína kom og dreifði huganum frá
þyí. Einhvernveginn ósjálfrátt setti eg þessa drauga í samband við
e>nkennilega kvikindið, sem eg rakst á fyrsta morguninn þegar
e9 var mest að hamast út af hvarfi tímavélarinnar. En Vína
var svo góð og indæl, að mér þótti vænt um að láta hugann
hvarfla frá þessu til hennar. En það átti nú ekki að líða á
löngu þar til þeir næðu fastari tökum á huga mínum.
Eg var víst búinn að segja ykkur frá því, hve miklu var
hlýrra á gullöldinni en nú er. Eg veit ekki hvernig á því stóð.
Ef til vill hefir sólin verið heitari eða þá jörðin nær sólunni.
^enjulega mun því haldið fram að sólin sé að smá-kólna. En
teir sem eru ókunnugir hugarsmíðum Darwíns yngra gleyma
Því oft, að reikistjörnurnar eiga fyrir sér að falla hver á eftir
annari inn f hnöttinn, sem þær eru frá komnar. Við hvern
hnött, sem í sólunni lendir eykst henni hitamagn af nýju um
stundarsakir, og getur vel verið að slíkur árekstur hafi verið
nýlega afstaðinn á gullöldinni. Hvernig sem þessu var varið,
þá var það víst, að sólin var miklu heitari en hún er nú.
]æja, svo var það nú mor'gun einn í mjög hlýju veðri —
það var víst fjórða morguninn — að eg leitaði mér skýlis
%rir sólarbrunanum í stóreflis hallarrúst í nánd við höllina,
sem eg svaf í, og þá kom nokkuð fyrir. Eg var að klöngrast
yfir hálf hrunda veggi og kampa og komst við það inn í
tangan og mjóan súlnagang. Grjót var hrunið svo að það lok-
3ði öðrum enda hans og gluggunum á hliðinni. Þegar eg kom
utan úr sólskininu fanst mér fyrst í stað niðamyrkur þar inni.
Eg þreifaði mig áfram og flugu alla vega litir blettir fyrir aug-
um mér, vegna viðbrigðanna eftir sólskinið. Alt í einu stans-
aði eg eins og steini lostinn. Tvö augu, sem endurspegluðu
fjósið að utan, horfðu á mig úr myrkrinu.