Búnaðarrit - 01.01.1912, Blaðsíða 6
2
BÚNAÐARRIT.
hún skjótt ná meira áliti, og verða hægra að keppa
með hana við aðrar ullartegundir á heimsmarkaðinum,
og þar af leiðandi komast i liærra verð.
Því hefir verið haldið fram af stöku manni, að alt
hafi verið gert til þess, að bæta meðferð og verkun á
ull vorri, en það nær engri átt. Eg hefi leitað í blöð-
um og tímaritum að greinum, er snerta þetta málefni,
og ekki fundið neitt teljandi, er bendi í þá átt, að „alt“
hafi verið gert til umbótar uilarverkun hér á landi.
Niðurstaða mín í því efní er sú, að mjög iítið hafi
ritað verið um jafn-þýðingarmikið fjárhagsmál fyrir
þjóðina, þegar slept er ýmsum smágreinum, sem fullar
eru af álasi til fjáreigenda fyrir meðferð á uliinni og
verkun hennar. Hin helzta viðleitni, er eg hefi fundið
að sýnd hafi verið til eflingar betri ullarverkun, er að
árið 1885 veitti Alþingi 600 króna styrk til utanfarar
handa manni, sem átti að kynna sér ullarmeðferð á
Englandi. Þessi styrkur fékst fyrir dugnað og áhuga
Þingeyinga, enda lögðu þeir sjálfir fram 300 kr. til
fararinnar.
þetta er alt það fé, er eg hefl fundið að hafi verið
varið til þess að reyna að bæta ullarverkun,1) þar til er
síðasta Alþingi veitti fé í sama tiigangi. Til utanfarar
(1885) réðu Þingeyingar Kristján Jónasson, mjög sam-
vizkusaman og áreiðanlegan mann, og er skýrsla hans
um förina prentuð í Andvara XII. árg., ásamt reglum
um meðferð á ull, er Benedikt Jónsson, hreppstjóri á
Auðnum, hafði samið; einnig ágæt ritgerð um hirðingu
á sauðfé, sem Hermann Jónasson samdi.
Þótt upplýsingar Kr. J. sé glöggar og ítarlegar, svo
að á þeim tíma hafi mátt margt af þeim læra, þá álít
eg að þær nái of skamt.
1) Eg tel ekki hér með styrk þann, or konsúll D. Thomsen
fékk 1894 til að kynna sér „sölu á islousikum vörum í ýmsum
löndum“, enda þótt það, sem hann ritar um ull og ullarverkun,
sé eitt aí' því bezta, er eg hefi lesið um það efni.