Búnaðarrit - 01.01.1912, Blaðsíða 272
268
BÚNAÐARRIT
nokkuð, og skal eg taka hér upp nokkuð af því, sem eg
hefl sagt þar um heyforðabúrin:
„Sveitarstjórnin í hverri sveit semur á sumrin við
þá bændur í sveitinni, einn eða fleiri, sem gefa kost á,
að hafa til á næsta vori einhvern ákveðinn forða af góðu
heyi handa þeim bændum, sem kynnu að verða hey-
þurfar í sveitinni, geyn því:
að forðabúrsbændurnir fái borgun út í hönd fyrir heyið,
ef á þvi þarf að halda, í peningum eða öðru, sem
þeir taka gilda borgun,
að verð heysins sé fyrirfram ákveðið, og svo hátt, að það
sé í minsta lagi tvöfalt hærra, en menn telja hæfi-
legt verð á heyinu að sumarlagi,
að forðabúrsbóndinn eigi heyið sjálfur, ef ekki þarf á því
að halda,
að hann fái ákveðna þóknun fyrir heygeymsluna, sem
svarar t. d. Vio af verði töðu og l/s—Vs af verði
útheys, miðað við sumarverð á hvorutveggju, hvort
sem heyíð verður notað eða ekki.“
Mér blandast ekki hugur um það, að þetta er hin
iang-tiltækilegasta, íramkvæmanlegasta og auðveldasta að-
ferð, sem enn hefir komið til umræðu, til að koma upp
heyforðabúrum. Þessi aðferð hefir þann mikla kost, að
ávalt getur verið til í forðabúrinu gott og ekki of gam-
alt hey. Bóndi, sem hefir nóg engi, lofar heyforða að
vorinu, og tekur í því skyni fleira kaupafólk en hann
annars mundi taka. Eg geri ráð fyrir, að sami bónd-
inn geri kost á því ár eftir ár að geyma heyforða. ílann
hefir þá heyforðann í sérstakri heystæðu, og hefir heyið
svo mikið, að hann sé viss um, að það sé meira en nóg
fyrir því, sem hann he/ir lofað. Setjum svo, að hann
hafi lofað að hafa til 20 000 pd. af góðu heyi. Þá setur
hann í þessa heystæðu svo sem 150 til 200 hesta af
heyi að sumrinu, svo að hann sé viss um að fá úr henni
20 000 pd. á næsta vori af rekjulausu heyi.