Búnaðarrit - 01.01.1912, Blaðsíða 277
BÚNAÐARRIT
273
rnanna verði sinuborinn og illa verkaður. Þá væri einkar-
hentugt, að hafa lýsi til fóðurbætis. Yeturinn 1882—3
héldu sumir bændur við Strandaflóann kúm sínum í all-
góðri nyt á lélegu útheyi og stórskemdum töðuskafn-
ingi af túnunum, með því að gefa þeim hvallýsi saman
við heyið. Þá höfðu margir talsvert af hvallýsi.
Eg þykist þess fullviss, að lýsið er einhver sá hent'-
ugasti og bezti fóðurbætir, sem kostur er á með vond-
um heyjum, og það ætti að vera sterk meðmæli með
því, að gera lýsið að einum þætti í fóðurforðabúrunum,
þegar farið verður að hugsa um það í alvöru, að korna
þeim upp.
Eg veit ekki fyrir víst, hvort lýsi þolir langa
geymslu, án þess að skemmast, en taiað hefi eg við
mann, sem segist hafa geymt lýsi svo árum skifti óskemt.
Skyldi svo vera, að lýsið þyldi vel að geymast, þá væri
því meiri ástæða til að kaupa það í fóðurforðabúr. Ef
lýsið aftur á móti geymist ekki óskemt lengur en
árið, þá yrði að selja það af því á hverju ári, sem hefir
ekki gengið út, og fá nýtt lýsi í staðinn. Hefði þetta
nokkurn kostnað í för með sér, en samt væri líklega
miklu meira en tilvinnandi, að taka lýsið með í fóður-
forðabúrin. Mundu menn þá einkum sækjast eftir lýsinu
á þeim árum, sem illa gengi með heyskapinn.
Ekki er ólíklegt, að fleiri innlendar fóðurtegundir
komi smám saman til greina, sem taka rnætti í fóður-
forðabúrin, svo sem síld o. fl., og því fleira sem væri
fáanlegt, því hægra ætti að vera að koma fóðurforða-
búrunum á fót.
Peninga nefndi eg, sem eitt af því, sem gæti komið
til tals að stofna með fóðurforðabúr. Getur verið, að
sumum hafi þótt eg „seilast um hurð til loka“. Verð
eg að fara nokkrum orðum um þetta atriði og skýra
meiningu mína.
Eg hefi hér að framan gert ráð fyrir því, að menn
búi sig svo út með heyfyrningum og fóðurforðabúrum
18