Skutull - 24.12.1964, Blaðsíða 10

10
S K XJ T U L L
KONRÁÐ JAKOBSSON:
Kálfatindur.
þar betur en áhorfðist í vik-
unni áður, þá var jafnvel veð-
urstofan í vafa.
Á miðnætti var sjóferðin
hafin, allir í bezta skapi, ekki
sízt þeir, sem höfðu verið i
vafa um sjóheilsu sína.
Stefnan var tekin á Rit eða
Rytagnúp. Landnáma segir
að þar hafi hafizt landnám
Geirmundar heljarskinns, er
náði til Straumness eystra.
Nóttin var ekki dimm og
sæmileg landsýn. Þarna er
Inn á milli bjarganna sjást
litlar víkur umkringdar háum
fjöllum. Hlíðar þeirra eru
brattar og oft eru þar snjó-
skaflar, þó að langt sé liðið
á sumar. Á bökkunum frammi
við sjóinn sést glampa á
stafnþil lágreistra bæja. Far-
þeginn, sem skroppið hefur út
af fyrsta farrými til þess að
sjá hrikaleik Hombjargs,
ypptir öxlum með hrollkennd-
um upphrópunum yfir eyðileg-
um og kaldranalegum víkum
og flýtir sér aftur inn í hlýju
og þægindi þeirra salarkynna,
sem hann kom frá.“
Fyrsta farrýmis farþegar á
m.s. Heiðrúnu hafa allt tilbú-
ið til landgöngu, þegar komið
er undir Hombæina á bökkun-
um undir Miðdal í Hombjargi,
eftir tæplega 4 stunda sigl-
ingu.
vel, alveg fram á bjargbrún á
sumrin.
Fell nokkur rísa upp úr
bjarginu, tignarlegast er
Kálfatindur, 534 m.
Færðin hafði verið heldur
slæm, þar sem allt var á kafi
í snjó, svo menn nutu þess
vel að hvíla sig þegar komið
var nokkuð fram á dalinn um
fell og svo utar áðurnefndir
þrír dalir.
Og áfram er haldið upp dal-
inn.
Á leiðinni verður farar-
stjórn fyrir nokkru aðkasti;
hún hefði átt að sjá fyrir all-
an snjóinn og hafa fyrirskipað
að skíði skyldu höfð meðferð-
is.
Konráð Jakobsson.
Það var föstudagskvöld 15.
maí 1964. Rekkasveit skátafé-
lagsins Einherjar var að halda
af stað í hina árlegu hvíta-
sunnuferð sína.
í þetta sinn var ferðinni
heitið til Homvíkur.
Fyrsti áfangi var til Bol-
ungarvíkur og var farartækið
,,Rútan“ hans Kela og skáta-
söngvamir bergmáluðu í Ós-
hlíðinni.
Þegar til Bolungarvíkur
kom var ekið rakleiðis niður
á Brimbrjótinn. Þar lá m.s.
Heiðrún við landfestar, öll ný-
máluð og auðvitað græn á lit.
Á Brjótnum biðu okkar tveir
Víkarar, sem ætluðu að slást
í hópinn, sem nú taldi 16
manns. Veðrið var dásamlegt,
heiðskírt og blæjalogn og fór
breytileiki mikill í landslagi.
Til skemmtunar á leiðinni
var okkur sagt til um fiski-
mið, en þau eru allmörg á
þessum slóðum.
Oft eru mikil umskipti á
sjógangi við Kögur og hefur
margur landkrabbinn fært þar
dýrar fórnir. 1 þetta skipti
héldu allir sínu, því að báru-
laust var alla sjóferðina.
Þeir sem bjuggu vestan
Kögurs, töldu að Hornstrand-
ir byrjuðu þar, þá þótti lítil
hefð í að vera Hornstrending-
ur. Frá Kögri var stefnan
tekin á Hælavíkurbjarg.
„Á hala veraJdar.“
Ég hnuppla hér smálýsingu
úr Hornstrendingabók Þór-
leifs Bjarnasonar:
„Snarbrött og ægileg í tign
sinni rísa úr hafi nyrztu tak-
mörk Strandanna, Hornbjarg
og Hælavíkurbjarg. Eins og
rammger kastalavígi landvætt-
anna, ögrandi og ósigranleg,
horfa þau móti hafi, sem oft
fylgir ógn og skelfing, hafi
því, sem formenn nefndu
Dumbshaf.
Hluti hópsins í Miðdal. I baksýn: Hælavíkurbjarg, Festarskörð.
Ekki var aðkoman hlýleg,
allt á kafi í snjó, en plastbát-
urinn var settur á flot og byrj-
að að ferja menn og farangur
í land.
Það tók allmargar ferðir
að koma öllu í land, því kænan
bar ekki nema þrjá í einu og
farið að vinda lítið eitt.
Jafnskjótt og í land var
komið var haldið upp brattan
bakkann að húsunum.
Við lögðum undir okkur
ytra húsið af þeim tveim sem
enn standa, það þriðja brann
fyrir ári síðan.
Strax var hafizt handa um
að hita kakó og að loknum
snæðingi var lagzt til svefns.
Klukkan var þá orðin 6 um
morguninn og ákveðið að sofa
til hádegis í því trausti að
veður héldist gott.
Árrisull meðlimur hópsins
gat ekki með nokkru móti
sofið lengur en til kl. 11 og
var mönnum þá ekki vært
lengur, enda ekki svefn aðal-
tilgangur fararinnar.
Haldið á Bjargið.
Eftir kröftugan hádegis-
verð, lá leiðin inn bakkana og
upp Innstadal í heiðskíru veðri
og sólskini, en nokkur vindur
var.
Víkurmegin í Hornbjargi
ru þrír dalir, Yztidalur, Mið-
alur og Innstidalur.
Dalir þessir eru grösugir
leið og hið töfrandi útsýni yf-
ir vikina blasti við augum. —-
Víkin milli mestu fuglabjarga
landsins er stórfengleg í lands-
lagi sínu.
Vestan megin er Hælavíkur-
bjarg, hrikalegt á að líta, svo
Rekavíkurf jall 613 m og Reka-
vík bak höfn. Upp úr víkinni
var f jölfarin leið um Atlaskarð
vestur á við, í skarðinu er dys,
þar þar sem talið er að heygð-
ur sé Atli þræll Geirmundar
heljarskinns.
Innan við Rekavík er Hafn-
arnes og þar upp af fjallið
Einbúi.
Innan við Hafnarnes er
Höfn, en svo heitir víkurbotn-
inn. Þar er nokkuð undirlendi
og sandur mikill.
Austan megin er Dögunar-
Afsökunin var til taks; við
Djúp var snjór ekki neðar en
í miðjar hlíðar, en hafði orðið
snjóþyngra eftir því sem aust-
ar dróg.
Samband hafði verið haft
við Hornbjargsvita og var þar
snjór í miðjar hlíðar aðeins.
Eins var ætlun fararstjórn-
ar að fljúga áður yfir Strand-
ir til könnunar, ekki hafði það
þó reynst unnt vegna anna
„Vestanflugs" þá dagana.
Þegar upp á bjargbrúnina
kom, gleymdist allt mótlæti á
svipstundu.
Þetta var stórkostlegt.
Bjargið er þarna á þriðja
hundrað metra hátt og alveg
lóðrétt, hafið alveg undir fót-
um okkar.
Menn settu reyndar ekki
Geitur í Látravík. Þær eru orðnar sjaldséðar nú orðið.
Ferð í Hornvík