19. júní - 19.06.1959, Blaðsíða 32

Kona í hæstarétti
Rannveig Þorsteinsdóttir hefur fyrst íslenzkra
kvenna skráð nafn sitt á spjöld þeirrar sögu, er
geymir nöfn hæstaréttarlögmanna á Islandi. Hún
hefur nú nýverið lokið við að flytja þau mál fyrir
hæstarétti, sem veita henni rétt til að skeyta stöf-
unum hrl. við nafn sitt, en það er stytting á starfs-
heitinu hæstaréttarlögmaður.
Námsferill hennar var glæsilegur. Hún lauk
öllu námi sínu á óvenju skömmum tíma. Þegar
hún tók lögfræðipróf 1949, voru ekki liðin nema
4 ár, siðan hún tók gagnfræðapróf, og mun það
algert einsdæmi. Hún var önnur kona á landinu,
sem tók lögfræðipróf, cg er eina konan, sem leyfi
hefur til að taka að sér málflutning. Árið 1953
aflaði hún sér réttinda til að flytja mál fyrir und-
irrétti. Og nú er hún hér á vistlegu heimili, sem
hún hefur búið sér uppi í Drápuhlíð, í hópi góðra
gesta, sem eru samankomnir í tilefni þessa merka
áfanga, sem hún hefur náð.
1 örlitlu hléi, sem verður á gestakomu undir
til baráttunnar fyrir bættum kjörum til handa
þeim, sem verst eiai settir og minnst mega sín í
þjóðfélaginu.
Guðný Helgadóttir.
kvöldið, hripa ée niður nokkrar spurningar og bið
Rannve’gu að segja mér örlítið frá námi sínu.
„Þú hefur eflaust sömu sögu að segja og flestar
konur af okkar kynslóð. Aðstaða til langskólanáms
lá ekki við fæturna á unga aldri?“
„Já, við þekkjum það sjálfsagt báðar, efni og
ástæður leyfðu ekki neitt, en löngun var fyrir
hendi bæði hjá mér og móður minni. En fátæk
ekkja með þrjú börn hafði ekki tök á miklu á þeim
árum. En til gamans má segja það, að þegar kenn-
arinn í barnaskólanum spurði okkur krakkana,
hvað við vildum verða, þegar við værum orðin
stór, rétti ég upp höndina og sagðist vilja verða
sýslumaður. En sýslumaður var þá í mínum aug-
um sá, sem kunni skil á lögum.“
„Var nokkur sérstök ástæða til þess, að þú
ákvaðst að leggja út á námsbrautina, þó að þau ár
væru að baki, sem flestir sitja á skólabekk?“
„Já, mér fannst, þegar ég kynntist undirbúningi
nýju fræðslulaganna, að menntun mín væri ekki
næg til þess að standa jafnfætis því unga fólki,
sem mundi verða samstarfsmenn mínir, og leit
svo á, að stúdentspróf veitti þá beztu almennu
menntun, sem völ væri á, og taldi, að nú hefði
ég aðstæður til að afla mér þeirrar menntunar og
vinna fyrir mér jafnframt.“
„Og svo hefurðu ekki getað hætt, þegar af stað
var komið?“
„Nei, það kom svona af sjálfu sér að halda
áfram.“
„Finnst þér þess gæta nokkuð í starfi þínu, að
menn séu ófúsari að fela konum að reka mál fyr-
ir sig?“
„Nei, það finn ég ekki. Mjög margir viðskipta-
vinir minir eru karlmenn, og starfsemi mín hefur
aukizt á eðlilegan hátt eins og annarra lögfræð-
inga.“
„Er ekki töluverð vinna að flytja mál fyrir
hæstarétti, og þurfa það ekki að vera merkileg mál,
sem tekin eru gild sem prófmál?“
„Jú, það liggur mikil vinna á bak við allan mál-
flutning. Og það eru ekki viðurkennd sem prófmál
fyrir hæstarétti önnur mál en þau, sem að ein-
hverju leyti eru sérstaks eðlis og vandasöm.“
„Ég lét einhvem tíma orð falla um það á þeim
árum, sem þú varst á þingi, að það væri eflaust
að þakka afrekum þínum við prófborðin, að karl-
menn léðu máls á þvi að hafa kvenmann til
framboðs.“
„Þú ert nú alltaf með getsakir í garð karla.“
30
19. JÚNl