Ákæran - 28.05.1933, Blaðsíða 1

I. árg.
1. tbl.
Hver
á sökina?
Hvaða vágestur er það, sem
hefir læðst inn á íslenzku þjóðir.a
og er að brjóta alla framþróun
hennar á bak aftur? Hvaða öfl eru
það, sem eru að niða niður allar
þær framfarir, sem alt frá 1918
hafa verið að skapa Islandi sér-
stöðu meðal annara rikja? Hver er
orsökin fyrir því, að auðugasta
land veraldarinnar er að leggjast
í rústir? Er það þjóðin sjálf, sem
er að falla ofan í geigvænlegt að-
gerðarleysi og ómennsku. Eða eru
það utanaðkomandi áhrif, sem hafa
valdið þessum glundroða í íslenzku
þjóðlífi? — Pað er kreppan, hljóm-
ar úr öllum áttum. En hvaðan er
þessi kreppa komin og hverjir eru
það, sem eiga sök á henni? Sam-
kvæmt kenningum fulltrúa þjóðar-
innar er hún komin frá AmeríkuH
Þeir þekkja lagið á því, þeir gömlu,
hvernig þeir eiga að fara að slá
ryki í augu þjóðarinnar. En nú er
nóg komið, flettuni ofan af þeim
svívirðingum, sem íslenzku þjóðinni
hafa verið duldar til þessa, leið-
um verk þeirra manna, sem öll
ógæfa vor stafar af, fram í dags-
ljósið. Sviftum grlmunni af ]>vi ódæðissvaði, sem myndast hefir í skjóli
hinna svokölluðu »laga«.
Sú regla, sem ætti að ríkja i hverju einasta menningarlandi, að
einstaklingurinn hefði laun sin í hlutfalli við þá orku, sem hann læt-
ur þjóðfélaginu í té, hvort heldur hún er andleg eða líkamleg, á svo
langt í land hér á islandi, að ef ekki verður tekið til skjótra ráða,
er það ekki nema tímaspursmál hvenær ríkið hrynur af ormétnum
róUim sínum, niður í það hyldýpi gjaldþrots, sem gín undir þvi.
Nú á síðustu árum heíir orðið vart við svo tilfinnanlega vöntur.
á mönnum, til að taka við stjórn landsmála, að afleiðingin hefir orðið
sú, að störfin hafa hrúgast á einstöku menn, sem reynslan hefir sýnt,
að hvorki hafa kunnáttu, getu né vilja til að standa svo í stöðum sín-
um, sem laun þeirra og þörf þjóðarinnar hafa lieimtað. Petta hefir
einnig haft 1 för með sér launalið skyldmenna og kunningja, sem þjóð-
kunnugt er orðið. Fagmönnum og mentamönnum hefir aftur á móti
verið gengið íram hjá, venjulega vegna stjórnmálaskoðana þeirra.
Þessi stjórnlausi austur í botnlaust fen peningagræðginnar hefir
haft þær afleiðingar, að landssjóður er þrotinn. »Hvar á nú að taka
peningana?« spyr alþjóð. Á hvaða hluta þjóðarinnar ætla þingmenn-
Framhald á bls. 4.
„Hunda - æði“
Alpýðubl.
Alþýðublaðið og forsprakkar
þess bregða ekki af vananum, að
ausa lygaþvættingi sínum út til al-
þýðu manna. Nú síðustu daga hafa
æðisköst þeirra aukist og magnast,
raunar af skiljanlegum ástæðum,
því þeir sjá hvað þeirra bíður;
Að standa sein alstrípaðir srikarar
frammi fyrir verkalýð þessa iands.
Ráðin, sem þessir andlegu öreigar
grípa til, til þess að verja sig með,
eru rakalausar lygar og óþverra-
skammir um þá menn, sem vinna
að því þrifaverki, að hreinsa sor-
ann burt úr íslenzku þjóðlífi. Sora
nefni ég allar stéttaæsinga-spraut-
ur, með hraða nafni sem þær
skreyta sig.
Alþýðublaðið, síðastl. föstudag,
ber þess ljósastan vott, hve for-
sprakkar Alþýðuflokksins eru djúpt
sokknir í spillingarfenið, þeir héldu,
að landslýður og þá sérstaklega
íslenzkur verkalýður mundi trúa
óþrifavaðli þeirra!! Svo er blaða-
menska þeirra aum og sannleiks-
ást lítil, að þeir létu jafn lítil-
fjörlega persónu, eins og Halldðr
Dungal spýta í sig margfölduðum þvætting úr bróður sínum, sem þeir
síðan, rannsóknarlaust, birta sem góða og gilda vöru!
Þessu til áréttingar endurtekur Héðinn Valdimarsson. sömu söguna
I sölum Alþingis, á föstudagskvöld, og kallar það »herbragð Ihaldsins«,
að menn eru ekki svo andlega volaðir, að þola kommúnistum hverjar
þær svívirðingar, er þeim koma I hug, mótmælalaust! En þar bregst
honum bogalistin, sem endranær, og skeytin, sem hann sendir, koma
beint aftur í hans eigin ístrumaga — því það skal Héðinn Valdimnrs-
son vita, að liversu milcið sein hann og málgagn lians gasprar uiu
»skríi« og »liunda« og annað slíkt, þá er það liann, sem er búinn fyrir
löngu að dæma s.iálían sig og sltt málgagn undlr slík nöfn, ineð fram-
ferði sínu. Okkur er mikill greiði ger með því, að hann haldi áfram
að opinbera sinn innri mann, á sama hátt og hann hefir gert hingað til.
Hér fer á eftir frásögn Jóns Aðils, sem hann og félagar hans eru
reiðubúnir að staðfesta, og er I öllum atriðum sannleikanum samkvæm:
Klukkan að ganga 3 aðfaranótt fimtudags vorum við þrlr félagar,
Pétur Thomsen, Sig. Sigurðsson og ég undirritaður, staddir á horni
Skólavörðustígs og Bankastrætis, og vorum í þann veginn að skilja,
____ ___ Framhald á bls. 4.
Reykjavík, 28. maí 1933.
Vér ákærum
ranglæti, svik og kúgun, sem þjóðin er beitt af
þeim, sem forráð hennar hafa.
Vér ákærum
stéttahatur og þá, sem því valda og viðhalda.
Vér ákærum
landráðamenn og föðurlandssvikara og þá, sem
undir grímu „sjálfstæðis“ selja sjálfstæði þjóðar-
innar í hendur erlends ríkis.
Vér ákærum
þá, sem ginna og svíkja íslenzkan verkalýð í
eigi n hagsm u nasky ni.
Vér ákærum
byltingarstarfsemi, kostaða af erlendu auðvaldi.
Vér ákærum
þá, sem valda yfirvofandi atvinnuleysi og neyð
og þá, sem vilja viðhalda slíkum hörmungum.
Vér ákærum
þingmenn íslendinga fyrir svik við þjóðina og
málefnin, sem þeim var trúað fyrir.
Vér ákærum
bitlingagjafir og meðferð á fé ríkis og bæjar.
Vér ákærum
alla núverandi stjórnmálaflokka og allar stéttaæs-
ingar á kostnað alþjóðar.
Vér ákærum
alla, sem láta einkahagsmuni sitja í fyrirrúmi fyr-
ir þjóðarheill.
Dómstóll vor er íslenzka þjóðin, vitnin, sem vér leiðum,
er ríkjandi ástand.
(LAHOSBÓK,