Organistablaðið - 01.12.1979, Blaðsíða 11

erfiður flutningur fyrir mig, einsamlan, en þá var ég búinn aðtaka út nær allan
vöxt og var, þó ég segi sjálfur frá, vel að manni og þolmikill.
Með einhverjum ráðum fékk ég slegiðsaman sleða, og er svoekki að orðlengja
það: um kvöldið kvaddi ég kunningjahópinn, sem ég hafði eignast í Reykjavík, og
um dögun, næsta dag, lagði ég af stað með orgelið í eftirdragi. Mér gekk vel á
leið, en færið tók mjög að þyngjast, er ég kom upp fyrir Árbæ, og er ofar dró, var
komin versta ófærð. Undir kvöld lá leiðin að Lækjarbotnum. Var þá kominn
sortabylur af landnorðri. Ég sá þá mínasæng útreidda, aðekki varviðlitaðhalda
lengra áfram með þennan flutning.
Um nóttina var ég auðvitað á Lækjarbotnum. Næsta dag var komið sæmilegt
veður. Kvaddi ég þá heimamenn og bað þá geyma sleðann með hlassinu. Ég
lagði svo af stað, lausgangandi og kafaði ófærðina austur á einum degi. Um
miðnætti kom ég loks heim að Móakoti. Munu þá hafa verið 16 tímar frá því ég
lagoi upp rra Læxjarooinum. Vel var mér fagnað heima, var sem úr helju
heimtur.
Tveimur dögum síðar var messudagur í Kaldaðarnesi. Fagnaði sr. Ólafur mér
innilega, er hann sá mig. Sagði ég honum ferðasöguna í stórum dráttum og
hversu farið hafði með flutninginn austur. Eftir messu stansaði sr. Olafur á
kirkjugólfinu og kvaðst ætla að segja nokkur orð við söfnuðinn. Skýrði hann
þarna frá námsferð minni og aðég hefði fyrir tilstilli Jónasar Helgasonar eignast
nýtt hljóðfæri. Með það hefði ég brotist upp að Lækjarbotnum en orðið að
yfirgefa það, vegna ófærðarinnar. Kvaðst prestur nú heita á alla góða menn,
sem væru staddir í kirkjunni, að veita mér hjálptil að ná hljóðfærinu austur. Bað
hann þá gefa sig fram, áður en hann gengi úr kirkjunni. Nokkrir stóðu upp og
kváðust fúsir til fararinnar. Varð það svo að samkomulagi, að fjórir röskir menn
færu með mér næsta dag, suður að Lækjarbotnum að sækja orgelið.
Okkur gekk vel ferðin suður. Tókum viðokkur gistingu á Lækjarbotnum. i bítið
næsta morgun lögðum við svo upp, en þung var færðin, kafófærð með köflum.
Austur yfir mörðum við þó og komum austur í Kaldaðarneshverfi seint um
kvöldið. Voru þá víst allir búnir aðfá nóg af þvíferðalagi, en eftirtölulaust var það
farið, og enginn fékk eyrisvirði fyrir sína fyrirhöfn. Þótti sjálfsagt að gera þetta
fyrir ekki neitt.
í Móakoti var þá lítil stofukompa. Þar gat ég komið orgelinu inn. Þeim fáu
stundum, er ég hafði aflögu, varði ég til að spila á það, uns ég fór til sjávar í
Þorlákshöfn. Eftir vertíðarlok þar notaöi ég hverja stund heima til æfinga á
orgelið.
Nú var messað í Kaldaðarnesi, og tók sr. Ólafur mig þá enn tali. Kvaðst hann
nú ætla að ræða við söfnuðinn og bera það upp, að kirkjan keypti af mér orgelið
og ég yrði síðan organisti. Ég var feginn að heyra þetta, því enn átti ég sama og
enga peninga til að greiða með orgelið, en vildi auðvitað losa þá skuld sem fyrst,
en hún var talsvert fé á beirri tíð.
Eftir messu kvaddi sr. Ólafur sér hljóðs. Skýrði hann frá fyrirætlun sinni og
kvaðst vona, að söfnuöurinn stæöi saman um orgelkaupin, með því að láta
eitthvað af mörkum, svo kirkjan gæti eignast það. Það var dauðaþögn í
kirkjunni um stund, enginn sagði neitt. Þá rauf prestur þögnina og mælti, aðfyrst
enginn segði neitt, þá tæki hann það sem þegjandi samþykki á tillögu sinni.
Mátti þá heyra nokkurt hljóðskraf fram í kirkjunni, og þar kom, að einn stóð upp
ORGANISTABLAÐIÐ 1 1