Líf og list - 01.08.1950, Blaðsíða 14
■ *
VICTORIA —
Framh. af bls. 9.
á hann — hreykinn af því, að hún
skyldi hafa kallað á hann ...
— Hvað heiturðu, spurði hann.
Hvað heiturðu, unga, töfrandi
Móna Lísa?
— Victoria, sagði stúlkan og
nuddaði sér utan í hann.
Hann færði hana úr skónum og
afklæddi hana uppi í herbergi.
Hún var í eintómum prjónuðum
golftreyjum yzt sem innst — og
stuttum og víðum pilsrudda.
— Kysstu mig, pabbi gamli, betl-
aði hún og lá nakin ofan á sæng-
inni — Og hann kyssti hana og
strauk hana, og hún hneppti frá
honum vestinu, sleit af honum
skyrtuna og buxurnar og dró hann
uppí til sín.
Hann hafði rekið hana fram úr
skömmu fyrir fótaferðatíma, legið
með verki í öllum beinum og horft
á hana tína á sig leppana einn eftir
annan.
Andlitið var blakkt og húðin
farin að hrokkna kring um augun
og munnvikin. Hún var lítil og
sem ég gat munað, var hreinleik-
inn, innileikinn, sársaukinn í þess-
ari ást minni.
Mér fannst fyrst í stað eins og ég
hefði verið svikinn. „Þegar öll kurl
eru komin til grafar, á Lóla alls
ekki svo illa heima hér á þessum
stað,“ sagði ég við sjálfan mig. ...
En síðar um nóttina, þegar ég los-
aði Lólu úr örmum mínum og hún
var soínuð, byrjaði ég að gera mér
grein fyrir hinu djúpa sakleysi, sem
fólst í þessari teikningu. Ég hafði í
góðri trú teiknað eitthvað, sem
táknaði óviðjafnanlegt og fallegt;
það var aðeins nú, þegar ég hafðl
lifað þrjátíu ár af ævi minni, að
myndin virtist saurug.
Stgr. Sig. ísl.
framsett, og hún þvoði sér ekki og
greiddi sig ekki — en beygði sig yf-
ir vaskinn og svolgraði af kalda
vatninu eins og hestur um leið og
hún gaf honum kankvislegt horn-
auga.
— You are not sick, are you?
stundi liann og sá um leið, hvað
þetta var bjánaleg og tilgangslaus
spurning. Hann fékk þá flugu í
höfuðið, að fá nafn hennar og
heimilisfang — til frekara öryggis.
— Victoria, krotaði hún á blað,
sem hann rétti henni, með stórri
og klaufalegri barnaskólarithönd
— ekkert nema Victoria!
Heimilisfang: Alls staðar og
hvergi.
Hann hafði borgað henni, það,
sem hún setti upp, og læst á eftir
henni hurðinni. Nátttreyjan límd-
ist við brjóstið á honum og hann
stóð grafkyrr í sömu sporum, ber-
fættur og berlæraður — stóð, þang-
að til hnén fóru að gela eftir og
skjálfa, og þarna skulfu þau og
skulfu cins og í hitasótt.
— Ég verð að jafna mig, tautaði
hann. — Ég verð að jafna mig.
Niðri — langt niðri skall útidyra-
hurðin í lás með dimmum smelli,
sem bergmálaði lengi í auðum
göngunum.
VIÐTAL VIÐ JÓN STEFÁNSS.
Framhald af bls. 5.
á sínar myndir en viðhorf manns
sjálfs, jjví að Jjað útilokar ein-
hæfni. Nauðsynlegt væri, að hinir
skástu ísl. málarar gætu haldið sam-
an, ekki í klíkum þó, því að menn
verða oft ekki eins vandlátir á
myndir klíkukunningja sinna og
myndir þeirra, sem þeir eru á kant
við. Þannig gætu liinir yngri og
eldri málarar bezt kynnzt hvorir
annarra vinnubrögðum, jafnvel jsó
að þeir séu ekki á einu og sama
máli um list.
Stgr-
LEITIN
Ég leitaði að þér lengi
um löndin mörg og stór.
Og alls staðar fann ég ilm þinn
leggja,
er um ég fór.
Eggjagrjót hins ókunna
iljar minar hjó.
Ég hafði þó lagt af stað með nesti
og nýja skó.
Ég leitaði ei til einskis,
að endingu þig ég fann.
Þú beiðst min þar, sem litla, káta
lindin rann.
Ég þekkti þig strax á hlátrinum,
sem hljómaði til min nú,
og xjíssí af eldi augna þinna,
að það varst ÞÚ.
En hláturinn, sem liljómaði,
var harður eins og stál.
Hafði þessi hljómur túlkað
hjartna mál?
Og augu þin, sem eldur brynni
undir hvassri brá,
báru þau vitni um elskendanna
innstu þrá?
Hv’er varstu? Hilling? Huldumey?
Ég hirði ei um það nú,
þvi þú, sem stóðst mér andsþœnis,
varst ekki ÞÚ.
Kannske ertu eltki til. —
Ég áfram leita að þér.
Leilin að þér er orðin markmið
i sjálfu sér.
Sv. B.
14
LÍF og LIST