Líf og list - 01.07.1951, Blaðsíða 4

TVÆR FERÐAMINNINGAR
eftir Sigurð Bejiediktsson
ANNA MARÍA
1\ /TAf-MORGUNN fyrir mörgum árum, — og
stríðinu var lokið.
Ég minnist þess nú, af þvi ég fann gamalt
póstkort, sem einhvem veginn hefur ekki orð-
ið viðskila við mig.
Lestin er að leggja af stað, — hraðlestin frá
Róm til Mílanó. Glampandi sólskin og ylvolg
gola. Ys og háreysti á brautarstéttinni: kveðjur,
kossar og faðmlög, bros og tár, — þessi stílhreina
stemning, þar sem tilfinningarnar eru fólki eðli-
legar og bikar augnabliksins er tæmdur í botn.
En þó þröngt væri á stéttinni, var enn þrengra
inni í lestinni. Maður við mann um alla ganga
og hvert sæti setið. Hótelþjónninn brauzt á und-
an mér inn í klefa, þar sem ég átti keypt sæti.
Hann óskaði mér góðrar ferðar og kvaddi með
mörgum óskiljanlegum orðum.
Hér sátu þrjár nunnur og tveir karlar. Fram-
an við dymar stóð kona með grátandi barn. Það
vildi ekki láta huggast, og það ýlfraði eins og
sært dýr. Ég bauð konunni sætið mitt og hún
þáði það með tárin í augunum. Ég fékk stæði út
við gluggann, og hið næsta mér stóð ung stúlka,
sem hlaut að vekja athygli.
Hún var hnarreist og spengileg eins og hind,
og yfir persónuleikanum öllum hvíldi einhver
tiginborin ró og staðfesta. En jafnvel þó henni
hefði ekki verið gefin svo mikill yndisþokki sem
raun var á, þá hlaut hún samt að vekja etirtekt
vegna tötranna, sem hún klæddist. Þeir báru af
allri örbirgð í klæðnaði, sem ég hef séð.
Hún var berfætt í götóttum strigaskóm. Fót-
leggirnir voru blóðrisa og slegnir kaunum eins
og hún hefði troðið einikjarr alla ævi. Yfir ein-
hverju, sem einu sinni mun hafa verið kjóll, bar
hún slá eða axlakápu úr límbomum striga. Stór
seglbót var á hægri öxlinni og flipa rifin í vinstri
boðunginn. Hendur hennar voru öskugráar af skít
og saxa, og yfir vöngunum var dálítið hrúður af
svitastorknu ryki, sem gekk upp í hársræturnar.
Hún bar strigatösku á handleggnum, og upp úr
stóð rúgbrauðsbiti og nokkur græn epli. Við fæt-
ur henni stóð gamalt ferðatöskuskrifli, krossbund-
ið með marglitum, samanhnýttum spottum.
Með eðlisbundinni varkárni leit hún tíðum til
töskunnar eins og hún byggist við, að einhver
mundi koma og hrifsa hana frá henni.
Hún er berhöfðuð, og sóllýst hárið féll niður
á herðar. Barmurinn, hálsinn og andlitið er eyr-
brúnt af sól og vindi. Svipurinn er hreinn og
barnslega mildur. Augun myrk og starandi eins
og hún hvessi sjónir í áttina til einhvers, sem
henni er glatað að eilífu.
Hún styður hnúum í gluggakarminn og lítur út.
Andvarinn blæs inn um opinn gluggann og strýk-
ur henni um vanga. Hún þenur nasavængina og
svelgir goluna, svo að barmurinn lyftist.
Hví er svo fögur kona ein á ferð? Hver er hún,
og hvert fer hún. Og hví er hún töturlegar klædd
en aumur betlari?
Svo mumrast lestin af stað.
Nunurnar létu sér dátt um barnið og dilluðu
því í svefn. Nú hvíldi það á guðivígðu skauti
ungrar konu, sem ekki má eiga barn. Karlarnir
hrutu, o.g það streymdi af þeim svitinn. Móðirin
gaf mér bita af nestinu sínu og rétti mér glas af
víni.
Undir kvöldið yfirgaf hún lestina í litlu þorpi,
og nunnumar viknuðu yfir því að þurfa að skilja
við barnið. Svo tóku þær fram stórar, svartar
bækur og lásu fram í myrkur. ...
Eftir nokkra hvíld benti ég stúlkunni við glugg-
ann að setjast. Hún þáði það, og það kom þá í
ljós, að hún talaði ensku. Við kynntum okkur, og
hún kvaðst heita Anna-María og vera frá Pól-
landi:
— Faðir minn var þýzkur að uppruna, en hafði
pólsk borgararéttindi. Móðir mín var af enskum
ættum. Ég var eina barnið þeirra, og við vorum
látin í friði.
Faðir minn var kennari, og svo var hann með
staurfót eftir limlestingu í gamla stríðinu....
4
LÍF og LIST