Teningur - 02.12.1985, Blaðsíða 7

Frangois Rabelais.
þessum tímum óyfirlýstrar og stöðugrar
styrjaldar, og í þessari borg svo drama-
tískra og grimmilegra örlaga, hef ég
gert það upp við mig að ræða aðeins um
skáldsöguna. Ef til vill hafið þið skilið
að með þessu er ég ekki að flýja frá
svonefndum alvörumálum. Enda þótt
mér virðist því vera ógnað, bæði utan
og innan frá, sem evrópsk menning á
dýrmætast — virðingunni fyrir einstakl-
ingnum, fyrir frumlegri hugsun hans og
einkalífi — þá virðist mér þessi dýrmæti
kjarni evrópskrar einstaklingshyggju
vera varðveittur eins og í silfurskríni í
visku skáldsögunnar. í þessu þakkar-
•• ávarpi vildi ég mega lofa þessa visku.
En mál er að linni. Ég var nærri búinn
að gleyma því að Guð fer að hlæja
þegar hann sér mig hugsa.
Gunnar Hardarson þýddi
Jónas Hallgrímsson
Ferðalok
Pýðing: Hallgrímur Helgason
Diskóljósum
yfir dansgólfi
skýla reykjarský.
Blikkuðu á balli,
leiður gáir
gæi á miðju gólfi.
Veit ég, hvar vín öll
og vinkona mín
stödd eru í stuðs loga.
Nú dey ég eða duga
og leigubíl
beygi í Barmahlíð.
Stekk ég út og stari
á stóra blokk
og leita að þínu liöi.
Andartak þitt sérhvert,
á annarri hæð,
finn ég í heitu hjarta.
Sáum við á safni,
tvö vorum saman,
mynd í mínum stíl.
Fór ég í kerfi
og í flýti þér
allt af létta sagði.
Hlóstu að mér og horfðir
á verkin hugsandi
björtum bláaugum,
eitt af öðru,
og að öllum dáðist,
og greipst um mína hönd.
Hlógum við í hláku,
hlupum syngjandi
á sleipri stéttarbrún.
Heimsendir
heyröi ég aðra segja
er hófum okkar lífi lifa.
Grétu þá í glösuin
góðir barþjónar,
skilnað okkar skildu.
Tár þau við teygöum,
og trúöum aö halda
fyrir veig í vínglasi.
Gladdi ég mína gesti
og gaf í laumi,
upp mína unnustu,
svo óhapp eitt gæti
þeim vetri og vori
neitað um sumar sem beiö.
Leiddi ég þig á Mokka
svo lítið bar á,
vöfðum vindlinga.
Brosa blóðvarir,
bleikar bólþernur,
bráðnar kal í kinn.
Mær, nú er magurri
í eymd minni
einn í sjúkum sali.
Diskóljósin
yfir dansgólfi
blikka í takt viö blý.
Bláa skilur bletti
blindur heimur,
hár skilur hnakka og vegg.
En vanda, sem vinnast,
á vordegi
enginn fær skilið.
5