Birtingur - 01.09.1954, Blaðsíða 7

oft gangan örðug, þó einkum þeim, sem ekki
hefur fast land undir fótum, öryggi, fjárhags-
legt öryggi, á ég við.
Og óttinn hafði setzt að í augum hennar, og
munnur hennar andaði heitu að vitum hans.
Hún hvíslaði:
— Trúir þú á guð?
Hann hafði tekið neðar um mitti hennar, og
hol þeirra féllu þétt saman.
— Guð? — nú auðvitað. Það er heilög
skylda manns, það er hluti af lögmáli þess, sem
vill komast áfram, — en þó aðeins hluti, það
er að segja: Harin hjálpar þeim, sem hjálpar
sér sjálfur, — og ef við viljum vera raunsæ, þá
hjálpar hann aðeins þeim, — því Guð er rétt-
lætið.
— Já, sagði hún, og rödd hennar var hvísl,
og hún fann stinnan vöðva hans við hol sér, og
brár hennar voru luktar.
— Komdu, sagði hann um leið og síðustu
tónar danslagsins dóu út. Hún tók dansspor við
hlið hans, göngulag hennar var kattmjúkt, á
mjöðmum hennar var straumþýð hreyfing.
Á meðan þau gengu út úr salnum, hélt hann
fast um hönd henni, eins og hann óttaðist að
missa eitthvað.
Þegar hann opnaði bílhurðina, leit hún á
hann í birtu ljóskersins og spurði með hreim
aðdáunar í röddinni:
— Áttu hann?
— Ha, bílinn, hváði hann og brosti til henn-
ar um leið og hann skipti í fyrsta. -— Nú, auð-
vitað á ég hann. Lífsþægindi eru nauðsyn, mað-
ur verður að lifa í nútímanum; maður í minni
stöðu hefur skyldur við persónu sína.
— Já, sagði hún svo vart heyrðist.
Og löngu seinna, löngu eftir að hann hafði
sýnt, að hann gat ekið og skipt með annarri
hendi, hvíslaði hún:
— Mig langar . . . mig hefur lengi langað að
aka bifreið.
Hann fann hitann frá miðstöðinni streyma
upp eftir sætinu, upp eftir fótleggjum sínum,
og hann fann að þessi mjúki straumur var
þrunginn djúpum ilmi. Andartak leit hann á
LJOÐ (brot)
Heyr, það er unnusti minnl
Sjá, þar kemur hann,
stökkvandi yfir fjöllin,
lilaupandi yjir hœðirnar.
Unnusti minn er líkur skógargeit
eða hindarkálfi.
Hann stendur þegar bak við húsvegginn,
horfir inn um gluggann,
gœgist inn um grindurnar.
Unnusti minn tekur til máls og segir við mig:
Stattu upp, vina mín,
fríða mín, œ kom þú!
Því sjá, veturinn er liðinn,
rigningarnar um garð gengnar, — á enda.
Blómin eru farin að sjást á jörðunni,
tíminn til að sniðla vínviðinn er kominn
og kurr turtildújunnar heyrist í landi voru.
Ávextir fíkjutrésins eru þegar farnir að þroskast,
og ilminn leggur af blómstrandi vínviðnum.
Stattu upp, vina mín,
friða mín, œ kom þú!
Dúfan mín í klettaskorunum,
í fylgsni fjallhnúksins,
lát mig sjá auglit þitt,
lát mig heyra rödd þína!
Því að rödd þín er sœt
og auglit þitt yndislegt.
Náið fyrir oss refunum, yrðlingunum,
sem skemma víngarðana,
því að víngarðar vorir standa í blóma.
Unnusti minn er minn og eg er hans,
hans, sem heldur hjörð sinni til haga meðal
Þangað til dagurinn verður svalur [liljanna.
og skuggarnir flýja,
snú þú aftur, unnusti minn,
og líkst þú skógargeitinni
eða hindarkálfi á angan-fjöllum.
S. D.
dumbrauðar varir hennar í daufu skini frá
mælaborðinu og sagði:
— I>að var gaman að heyra, að þig langar
að læra akstur. En fyrst er að þekkja undir-
BIRTINGUR
43