Húsfreyjan - 01.10.1967, Blaðsíða 44

BARNAGAMAN
Höggormurinn liafði freistað Iiinna fyrstu
manna og engill Drottins rekið jjá með
brennandi brandi út úr Paradís. Þeim sótt-
ist þungt ferðin yfir fjöll og dali, bolt og
lieiðar. Eva breiddi bárið’ sitt síða yfir
bnakka Adams til að skýla bonum fyrir
sólarbrunanum og Adam leiddi Evu og bar
bana yfir ár og fen. En þegar ]>au ætluðu
að stanza til að bvíla sig, slökkva jiorsla
sinn eða draga þyrnana úr sárum fótum
sínum, sáu J)au alltaf bjarmann af binu
logandi sverði að baki sér og hröktust
áfram, friðlaus og jireytt. Á þriðja degi
komu |>au að víðum dal, vöxnum pálma-
viði. Um liann rann fljót með blikandi
báruföldum. Um sólsetur bneig Eva ör-
magna af bungri og }>reytu að fótum
Adams og sagði.
„Þessi staður befur nokkurt svipmót af
Paradís. Lofaðu mér að deyja bér og
grafðu mig svo í skugga pálmanna — ég
kemst ekki lengra.“
Adam laut brvggur niður að benni og
lyfti lienni í fang sitt, en Jiegar liann leit
við, var bjarmi liins brennandi brands
borfinn, en Jiess í slað ljómaði tunglið á
dimmbláum næturliimni. Þá sagði Adarn:
„Hér skulum við búa. Drotlinn getur enn
reynzt okkur miskunnsamur.“
Daginn eftir safnaði Adam trjágreinum
og byggði bús lianda Evu eftir beztu getu.
Það var nógu stórt, þau vom aðeins tvö,
en smárn saman varð Adam að byggja við
J>að, því J>að voru svo skelfing mörg börn
þarna við fljótið og öll komu þau blaup-
andi til Evu — J)ví Jiarna var enginn ann-
ar til að annast þati. Að lokum voru þau
orðin svo fjarskalega mörg, að Eva gat
ekki séð þeim öllurn fyrir fatnaði og
Adam stóð í sífelldu erfiði. Hann bam-
aðist og vann, pæbli jörðina, sáði og
vökvaði, en ekkert óx nema þyrnar og
Jtistlar og ekki var bægt að lifa af þeim.
Þau urðu fátækari og fátækari og að lok-
um vissi Adant ekki sitt rjúkandi ráð —
J)ví þau gátu ekki einu sinni sagt sig til
sveitar.
Drottinn liafði ekki talað við J)au í báa
herrans tíð, liann var svo reiður við þau.
Samt mundi bann eftir mönnunum einn
góðan veðurdag og ákvað að stíga niður
á jörðina og sjá ltvernig þeim farnaðist.
Það var á sunnudegi og Eva var önnum
kafin að |>vo og greiða krökkunum sín-
um og klæða þau í ný föt, sem bún liafði
saumað í síðustu viku. Hún sat í dyrunum
og krakkabópurinn bjá lienni, j>egar Iiún
sá Drollinn koma gangandi neðan dalinn.
Eva varð alveg eyðilögð, })ví bún var ekki
búin að J)vo nema lielmingnum af krakka-
skaranum og bin voru svo dæmalaust sóða-
leg í gráu hversdagsfötunum sínum, að
bún fyrirvarð sig að láta Drottinn sjá J)au
svona útlítandi á sunnudegi. Hún rak iill
óþvegnu börnin inn í búsið í skyndi og
svo kallaði bún á Adam og sagði, að hann
yrði að fela þau áður en Drottinn kæmi.
Adam fór með krakkana og faldi J)au
livar sem bann kom })eim fyrir. Þau ó-
lireinustu lokaði bann inni í belli beima
við búsið. Sum faldi bann bak við liól á
túninu, en þan, sem voru í gráu bvers-
dagsfötunum með rauðu búfurnar, J)eim
skaut liann inn í fjós og blöðu eða út í
búrið.
Svo kom Drottinn. „Eru )>elta öll börn-
in |>ín?“ spurði banu Evu, er bann sá
Vilhelm Bergsöe
Þegar dvergar, búálfar og
jólasveinar urbu til.
38
II V SFR EYJAN