Helgafell - 01.03.1942, Blaðsíða 20

Barði Guðmundsson:
Uppruni íslenzkrar
skáldmenntar
I.
Skáld, kynngi, kvenréttindi.
ÞÓTT Norðmenn og Islendingar séu náskyldar þjóðir, sem öldum sam-
an töluðu næstum sömu tungu, gætir ótrúlega mikils munar á forn-
menningu þeirra. Að ýmsu leyti bera þjóð-
irnar nú langtum skýrari skyldleikamerki en
fyrir níu öldum. í flestum meginþáttum ís-
lenzkrar og norskrar þjóðmenningar til forna
verður munarins vart. Þegar að öndverðu birt-
ist hann greinilega í stjórnskipulagi landanna,
stéttaskipun þeirra og mannréttindamálum.
Grafsiðir Norðmanna og íslendinga í heiðni
taka af skarið um það, að þá hafa trúarhug-
myndir manna hér verið mótaðar af öðrum
menningarviðhorfum en trúarlíf frændþjóðar-
innar austan hafs. Frá þeim tíma talið, verða
Islendingar öndvegisþjóð hins norræna kyns
á sviði skáldmenntarinnar. Svo virðist sem
þessi orðsins list og sú menningarstefna, sem
fóstraði hana, hverfi næstum úr Noregi með
útflytjendum þeim, er Island byggðu. Er sannarlega tími til kominn að
leita orsaka þessa dularfulla og stórmerkilega fyrirbæris í sögu bók-
menntanna.
Frá lokum landnámsaldar talið, voru næstum öll hirðskáld Noregs-
konunga Islendingar. Þetta er alkunnugt og óumdeilt. I bókmenntasögu
sinni hinni stóru telur Finnur Jónsson upp íslenzku hirðskáldin, sem nú eru
kunn. Frá 10. og 11. öld nefnir hann 49 hirðskáld. Við vitum þau skil á
BARÐI GUÐMUNDSSGN