RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Blaðsíða 22

Ólafur blíðan
Eftir Jón úr Vör
Þungum sporum
gengur jrændi minn, Ólafur blíðan, á jund ]>ess
sem rœður, og spyr auðmjúkum huga:
Er ekki lengur hœgt að nota vesaling til neins?
Og hver skyldi nenna
að gera gamlan mann afturreka dag e/tir dag,
]>ó hann flœkist fyrir ]>eim, sem enn eru ungir?
Sú stund kemur,
að ]>ú gengur gamall frá verlci og átt þér einskis
völ nema tára aukvisans, og ]>ú röltir kringum
skjátur ]>ínar inn á Hlíð, þegar aðrir leggja
nótt við dag.
Hugsazt getur,
að einmitt þú hnígir niður einhvern daginn
undir of þungri byrði, eins og Olafur blíðan,
og sért jarðaður í sólskini um hábjargrœðis-
tímann, þegar enginn má vera að því að fylgja.
Presturinn mun þá segja yfir kistu þinni:
Hann var trúr yfir litlu;
og gleyma að geta þess,
að þú varst hér við róðra áður en ]>orpið var
til og engin Verzlun var komin að kaupa af
okkur fiskinn, að þú byggðir ko/a þinn upp við
rœtur fjallsins, áður en nokkurn dreymdi,
að hér yrði útvegur.
Og jafnaldrar þínir
verða tíndir saman til að bera þig til grajar
og moka yfir ]>ig, — og synir þínir eru frá vinnu
hálfan dag.
Dótturdóttir þín, sem þú hampaðir á hné þér,
þegar hún var lítil, liorjir út um gluggann
á meðan beinaberir, moldugir Ukmannajingur
seilast eftir pönnukökum af rósóttum diski.
Þögul gamalmenni sötra svart kafji
að loknu erjiði.
20