Freyja - 01.02.1898, Blaðsíða 2

2
FREYJA. FEBRÚAR, 1898.
DORA THORNE.
Eftir
BERTHA M. CLAY.
I. Kapituli.
’Afleiðingar heimskunnar líða ekki
ætíð undir lok með feiir, er hana fretnr,
sagði barón Earle við son sinn. ’Reiddu
þig á þlð Ronald, að ef þú stígr þetta
heimskulega spor, ejörir þú ekki sjálfan
þig ógæfusaman aðeins; heldr og alla,
sem þér ern tengdir; þú ættir að láta
sannfærast af röksemdum.’ ’Það er engin
rökfærsla í gömlum kerliugajsögum, þú
getr ekki tilfært eina einustn gilda á-
stæðu,’ sagði inn ungi maðr þóttalega.
Þrátt fyrir óánæ.'juna, uppljómaði bros
ið alvarlega andlit barónsins.
’Ég get tilfært þúsund ástæðr ef það
væri nauðsynlegt,’ svaraði hann. ’Og ég
gef eftir allt, sem þú segir, Dora Thorne
er falleg og kvenuleg, en samt skaltu
gæta þess jafnframt, að fegrð hennar er
undr óhefluð, og ég efast um að hún
kunni að lesa eða kveða rétt að. Hún er
kvennieg og góð, mikið rétt, og ég hef
engan heyrt hafa nokkuð út á hana að
setja; en Ronald, heldr þú virkilega að
meðal skerfr af fegrð og kvennlegtieit-
um séu nógir hæfilegleikar fyrir konu
þá, sem á að taka sæti móður þirinar?’
’Þeir duga mér,’ svaraði inn nngi maðr.
En þú verðr að taka fleiri með í reikn-
ineinn.’
’Ég elska hana,’ greip sonr lians fram
í, og karl brosti.
’Já við skiljum hvað það meinar’
svaraði hann, ’þegar I9ára drenair tal i
um ást. Trúðu mér Ronald, aðefégléti
þessa heimsku eftir þér nú, yrðir þú
fyrsti maðrinn til að ásaka mig fyrir
þ ð á komandi árum.’
Ronald roðnaði og sagði reiðnglega,
þú mundir ekki kalla það heimsku ef
Dora væri erfingi stóre'gna eða dóttir
einhvers—’
’Við 8kulum ekki þrátta um þ .ð,’
greipgamli maðrinn fram í, því þar ert
þú réttr, efþessi stúlka væri þér sam-
boðin að því er ættgöígi snertir, eða
nokkuð nálægt því, þá væri ailtöðru
máli að gegna, að þú hefr lært að elska
og vilt gifta þig, mislíkar mér ekki, svo
unvr, sem þú ert. En að þér skyldi detta
í liug að eiga rétt og slétta almnga
stúlku, dóttnr skógvarðar mins, er ó-
hugsandi óþol mdi og svo barnal gt, að
ég get vnrla trúað að þér sé alvara.’
Mér er það þó full alvara, þoí annað-
livort giftist ég Dora Thorne eða engri.’
’Betra engri en svo ójafnt,’ svarað’
baróninn stnttlei a.
’Hún er góð,’ hi ópaði Ronald— ’góð ng
íögr, kvenn’eg og tíguleg, og hjarta
liennar eins hreint og andlitið er fagrt.
Hvaðaójefni getr það verið, faðir? ég
lief ekki, og skal aldrei fella mig við hin
ómannlegu og ranglátu stétta-rýgslög
í hverju er einn betri en annar, eða j
meiri en annar, nema f því, að vera göf-
ugri og gáfaðri.
’Ég skal ekki fást um stjórnar-stefnua
þina Ronald,’ sagði lávarðrinn stuttleg
’og áðren þú ert 21 árs gamall, munt þú
hafa gengið í gegnum mörg tröppustig
af þesskonar hit iveiki, æskan er vana- 1
lega frjálslynd, fullorðins aldrinn íhald-
andi, taktu þá hlið á pólitík, s»m þú
vilt, en breittu ekki eftir hugsunar-regl-
um þínum í þessu tilfelli.’
Ég skyldi áb'ta sjálfan mig stórmenni,
ef ég yrði fyrstr til að brjóta harðstjórn-
ar lög stétta-rýgsins,’ svaraði inn ungi
maðr.
’Þú yrðir ekki inn fyrsti né inn síc-
asti heldr,’ svaraði lávaiðrinn stillilega,
margir hafa gifzt ofan fyrir sig og marg-
ir munu gjöra þxð, en í fiestum tilfellum
hafi þeir j ðrast, þess’
’í minu tilfelli yrði það ekk’,’ svaraði
Ronald ákafr. ’Með Dora Tliorne mér
við hlið gkt ég allt, án liennar ekkert.’
Lávarðrinn hrygðist yfir stífni sonar-
ins. ’Fæstir feðr mundn hafa hlustað á
slíka lieimsku Ronnld,’ svaraði hann
blíðlega, ’ég hlusta og reyni að sann.
tæra þig um að spor þi-tta, Sem þú vilt
endilega stíga, tetiekkihaft annað en
óhamingju í för með sér. Ég hef ekki
jagað þig og skal ekki gjöra. Ég aðeins
segi þér að það sé óniögnle t. Dora
Thorne, dóttir skógvarðar mí'.s er ekkj
hæfilegt konuefnl fyrir son minn | >tf-
ingjau að Earlscourt; kom þú nú með
mér Ronald, ég »kal sýna þér hvað éK
meina.
Þeir fórn út báðir, faðir sonr, svo líkir
£ andliti, en ólíkir í hugsunarhætti,
þeir höfðu gengið fram og aftr eftir
ga ngstéttinni, sem vareittafþvi marga
yndislega, sem prýddi Earlscourt, því
þaðan b'asti v ð auganu skemtigaiðr
einn, og leikflö'rinn í sumardýrdinni,
söngr þúsund fugl* hljómaði sætt fyrir
eyrann. Ljómai di blóm skemtu auganu
og fylltn loftið ylmandi sæ h-ik, og inn
þægilegi niðr óteljandi gosbrunna vagg-
aði tilfinningunni í yndislegri ró. En
hvorkisöngr fuglanna, ylmr blómanna
eða ge shdýrð sólarínnar g öddu hin al-
varlegn andlit föðr og sonar.
Svo genen þeir hægt og seint inn
ganginn og í gegnnm margar ríkmann-
legar stofur uppb eiðan marma'a stig
og enn inn breiðan gan; þangað til þeir
koma í myndasnlin, sem var einhver
inn stórmannleja-ti á öllu Englandi.
Xálegi hver einasti sniliingr málara
iþróttarinnar liafði þar sýnt snilld sínu.
Murillo, Guido, Raphael, Cloude Lor-
raine, S lvator Rosa og Correggio. Erf-
ingjar Earlscouit liöfðu allir bætt við
þá föjru auðleað ættar sinnar, því þeir
voru allir smekk-menn.
Á einni hlið niyndastofunnar héngu
myndir ættarinnar. Harðlevir aldraðir
hermenn og fínar yndislega fagrar
konur vorn þar hlið við lilið; a' dlit að-
dáanlega fö.r, sem báru meðsér merkt
'ættgöfginnar—ljómuðu frá inum gullnu
römmum.
’Sjáðu Ronald’ sagði lávarðrinn og
8tuddi höndinni á öxl sonar síns ,Hér
stendr þú frammi fj’rir forfeðrum þín-
um, ætt þin er pömul og góð. England
veit um hana og virðir hana. Lit þú á
andlit kvenna þeirra er forfeðr þinin
kusu sér; þarna er lady Sybella Earh-;
þe?ar einn af hermönnum Crowels dróg
spjót sitt úr sliðrum til að myiða manii
hennar fleigði húnsérá milli þess og
lians, og dó^- fögnrog göfugleg sýnist
þér það ekki?. þarna er lady Alice, þessi
b osfagra mær, við lilið ins harðlega
hermanns, liætti lífi síiiu til að frelsa
liaun þegar liann var í fangelsi dætndr
til dauða fj'rir einhverja stjórnmála
synd. Henni 'ókst þ ð þv í hennar
vegnavoru houuin aefuar u| p sakir,
Þarna er lady Helena, hún er ekki
framúrskarandi fógur, en taktu eftir
þessum greindHi lega svip. þessu tign-
arlega anni og talandi aiigum. Eg ætti
ekki að þmfa að segja þér frá því ið
húnvarskáld. Hvervetna þar, sem
enska var töluð voru Ijóð hennar lesin
og menniriiir urðu göfugri og betri er
lásu þ'U, og þaimig hnfa allar konur
ættar vorrar veiið. Hugrakkir menn
tiafa getað stæit sig af þe’m, eða er ekkt
evo Ronald?
’Já,’ svaraði lianu rólega ’þær liafa
verið göfgar konur.’ Svo leiddi
lávarðrinn son sinn að stórii mynd,
sem kvölilsólu-geislarnir léku tim, svo
þeir nppljómuðu liið fagra tignarlega
andlit. svo líka-t varsem bros léki um
lifandi va'ir. Djúp og ynnil g bliða
leindist í rödd lávai ðarins er liai.n tók
aftr til mál.s.
’Engin fegurri. göfugri né betri kona
liefir nokkm siuni stjóinað Earl conrt
en móðir þín Ro. ald liún er aðalborin
lamt fram í ættir,—menntuð göfug og
góð. Býstu nú við að þú gætir fundið
þigiþví, að <vtja dóttur skógvarðar
míns við iilið hennar? Finnst þér nú,—
hv'rsu göfug og góð sem þ-ssi Dora
Tborne kann að vera,—, ð þetta geti átt
sér stað?
í fyrsta sinn stansaði Ronald Eaile í
á<tar ákafa sínnm, hann iiorfði á ið al-
varlega góðlega andlit framundan sér, á
inarbreiðu livelfdu augnabrýr, binar
bogmyndnðu alúðlegu varir, og alla
drættina svo tígulega og sjálfstæðislega,
í liugannm sá hann annað andlit, frítt,
feimnislegt með þessa ótiefluðu fegurð,
eins ólikt þessu á myndinni, eins og
tunglið er sólinni. Osjálfrátt fannst hon-
um að in fagra feimna Dora ætti þar
ekki heima. Lávarðrinn sá hvað honum
var im anbrjósts og þótti vænt um.
’Þú sér það Roi'ald,’ sagði hann- ’bug
mynd þín um stétta jöfnuð er nógu góð
fyrir skáldsögu en því verðr ekki farsæl-
lega f amfylgt í virkiletleikanum. Eg
iief verið þolinmóðr við þig, farið n eð
þig einsog skóladieiig, sem allt í <• i ii
fær ást á skólasystur siiini, en eii.s .,g