Freyja - 01.12.1905, Blaðsíða 21

VIII. 5-
FREYJA
117
Ein líísgáía.
Eftir Björnstjerne Björnson.
,, Því setjum vér oss hér?“ — ,, Af því hér er svo hátt og bjart. “
-—,,En hér er líka bratt fram af, ég erhrædd, endurskin sólarinnar
af vatninu er allt of sterkt, látum oss fara lengra. " — ,,Nei ekki
lengra. “ — ,,Þá til baka í grœna rjóðrið, þar er svo fagnrt. “
—, ,Nei, ekki þangnö heldur. “ — Hann fleygöi sér niöur eins og
hann hvorki vildi né gæti setiS annarstaSar. Hún stóö kyr og hvessti
á hann augun. Því næst sagöi hann: ,,Asta, nú skalt þú segja mér
hví þú varst svo felmtruS við skipsmanninn útlenda sem hvarf út í
myrkriö. “ —- Fór ekki sem mig grunaSi, “ sagði hún lágt og var
sem hún vildi flýja. ,,Þú verSur aS segja már þaS áður en við för-
um héSan ella kem ég ekki. “ — ,,Bótólfur!“ hrópaöi húnogsnör-
ist á hœli en hreytðist þó ekki úr staS. ,,Ég loíaði að spyrja þig
aldrei að þessu, þaS er satt, “ sagði hann, ,,ég skal halda þaS ef þú
œskir þsss fremur, en þá skilur hér meS oss. “ Hún brast í grát og
færSi sig upþ á móts viS hann. Vöxturinn hennar netti og smái,
fíngjörfu hendurnar, glóbjarta hárið sem skýlan haföi diegist aftur
af, augun og varirnar, allt þetta til samans og sitt í hvoru lagi
brann nú, enda snöri hún mót sól. Hann stökk á fætur. ,,Já, þér
er vel kunnugt, aö nœr sem þú lítir þannig til mín, gef ég alla hlutj
eftir,en mér er ekki ókunnugt um þaS, að á síSan yrSi þaS til hins
verra. Skilst þár ekki, að þó ég héti ’nundraS sinnum aö grennslast
ekkert eftir fyrri œfi þinni, svo efndi ég það ekki, ég gœti það ekki
því þá hefSi ég engan frið. “ Asýnd hans lýsti þjáningum er ekki
voru til orðnar á einumdegi.
,,Bótólfur, þaS var þó þaS sem þú lofaöir mér, þegar þú sótt-
ir eftir mér, aö hreyfa áldrei því er ég gœti ekki sagt þér. Þá sagSir
þú að þaS skifti engu, þaö vœri einungis ég sem þú girntist. Bót-
ólfur, “ og hún kraup niður í lyngiö fyrir framan hann oggrét,grét,
sem væri hún í lífsnauS, hún leit til hans bænaraugum, tárin hrundu
niöur kinnar hennar og þá var hún sú fegursta og ógæfusamasta
kona, sem hann hafði augum litiö. , ,'GuS varðveiti migl “ andvarp-
aði hann og stökk á fætur, en settist þó brátt aftur. ,,Ó hvaö viö