Vera - 01.03.1985, Blaðsíða 14

Socorro býr í verkamannabverfinu La Rosa í
nœststœrstu borg Colombíu, iðnaðarborginni
Medellin. Hún er sú ellefta í röð sextán systkina, en
tíu þeirra náðufullorðinsaldri. Frá sjö ára aldri bjó
Socorro ýmist hjá foreldrum sínum, elstu systur
sinni, eða móðurömmu, sem líka bjuggu í La Rosa.
Soccoro
r
i
La Rosa
Faðir hennar var oft veikur.
Þegar hann var ekki veikur var
hann oft að heiman, jafnvel svo
mánuðum skipti. Hann vann
ýmis störf, en var aldrei lengi á
sama stað. Móðir Socorro vissi
aldrei hve mikil laun maður
hennar hafði. Oft vissi hún ekki
hvort hann var í vinnu, eða
hvar hann var niöur kominn.
Móðirin hafði byrjað að þvo
þvotta barn að aldri og hélt því
áfram eftir að hún giftist. Þrjár
elstu systurnar voru teknar úr
skóla þegar þær urðu tíu ára til
þess að vinna fyrir heimilinu.
Tvær þær elstu, Lucia og Elvia
unnu hjá skraddara, en sú
þriöja við heimilisstörfin svo að
móðir þeirra gæti unnið meira
utan heimilisins. Sá fjórði í
systkinahópnum var drengur,
Mario. Vinnuafl hans var aldrei
nýtt í þágu heimilisins eins og
systranna. Hann vann annað
slagið, en eins og faðirinn var
hann aldrei lengi á sama stað.
Hann réði sjálfur yfir launum
sínum og gaf stundum móður
sinni pening ef hann vildi vera
góður sonur. Mestum tíma sín-
um eyddi hann í að slæpast um
með öðrum ungum mönnum,
sitja á börum, reyna að verða
sér úti um sambönd, ,,í leit að
betri vinnu". Hinirsynirnirtveir
lifðu svipuðu lífi.
Dæturnar bjuggu við mikið
ófrelsi. Mjög ungar fóru þær að
sjá um þvotta og þrif á heimil-
inu, jafnhliða skólanum. Eftir
að þær fóru að vinna launuö
störf, um tíu ára aldur, rann allt
kaupið þeirra beint til fjölskyld-
unnar. Þær fengu aldrei aö
fara af heimilinu nema með
sérstöku leyfi og aldrei einar.
Þannig var það þangað til þær
giftust, um tvítugsaldur.
Ein dóttirin tók við af annarri,
eftir því sem þær eldri giftust,
að afla tekna til heimilisins. Frá
því að sú fyrsta fór að vinna,
þar til móðir þeirra dó, þrjátíu
árum seinna, var næstum
alltaf einhver þeirra sem vann
fyrir heimilinu. Konurnar sáu
því í raun og veru fyrir fjölskyld-
unni i sameiningu, þótt faðirinn
ætti að heita fyrirvinnan.
Samkvæmt viðteknum hug-
myndum um hlutverk kvenna
eigaþærekkiaðvinnaúti. Þær
líta aldrei á sig sem fyrirvinnur,
i
14