Eimreiðin - 01.09.1916, Blaðsíða 22

17»
En eitt sinn, er hún hjá börn-
unum sínum
undi sér vel,
lét klerkurinn skotmanninn
skjóta ’ana í hel.
Og dauð á litlu börnunum sínum
hún blæðandi lá
kristinna manna
kirkjuturni á.
Við það gladdist klerkurinn,
en glaðari þó hann varð,
er skotmaðurinn hreytti
hreiðrinu niður í garð.
En lesi klerkur messu
og lofi drottins nafn,
þá flögrar yfir kirkjunni
kolsvartur hrafn.
DAVlÐ STEFÁNSSON.
Fjarlægð og hreyfing stjarna. — Tvístjörnur.
Eftir dr. f>ORVALD THÓRODDSEN.
Pegar vér á heiðríku vetrarkvöldi lítum til himins og athug-
um hinn tindrandi stjörnugrúa, verður oss ósjálfrátt að ætla, að
stjörnur þær, er vér sjáum, séu óteljandi margar.1) En svo er
ekki; stjörnur sýnilegar með berum augum eru miklu færri en
flestir hyggja. Eðlilega kemur það undir sjón manna og skærleika
lofthvolfsins, hve margar hver og einn sér; með vanalegum aug-
um sjást glögglega aðeins rúmar tvö þúsund stjörnur, í mesta lagi
30CXD, á öllu himinhvolfinu beggja megin jarðar, eða þúsund (til
‘) í grein þessari verður aðaliega skýrt frá seinni tíma rannsóknum viðvíkj-
andi eðli stjarna og niðurskipun í geimnum, en að mestu leyti slept því, er snertir
almenna stjörnufræði. I þeirri fræðigrein eru til ýms góð rit á íslenzku, t. d.
G. F. Ursin's Stjörnufræði. Jónas Hallgrímsson íslenzkaði. Viðey 1842.
Bjóm Gunnlaugsson: Leiðarvísir til að þekkja stjörnur 1—2. Reykjavík
1845—1846. Bjöm Jensson: Stjörnufræði (Sjálfsfræðarinn I). Reykjavík 1889
o. fl.