Morgunblaðið - 10.11.1979, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. NÓVEMBER 1979
Móöir okkar og tengdamóöir
ÞÓRA SIGURÐARDÓTTIR,
ARAGÖTU 7,
lézt 9. nóvember.
Stefanía Pétursdóttír, Halldór Gíslason,
Guöríöur Pótursdóttir, Mér Elísson.
Sigríöur Pétursdóttir, Úlfur Sigurmundsson,
Sigrún Pétursdóttir, Valur Jóhannesson.
+
Systir okkar.
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR,
Stigahlíö 12,
andaöist á heimili sínu fimmtudaginn 8. nóvember.
Systkinin.
+ Sonur okkar, GUÐMUNDUR KVARAN, lézt aö slysförum 8. þessa mánaöar. Kristín Helgadóttir Kvaran, Einar G. Kvaran.

Litli sonur okkar og bróöir,
HAUKUR LEIFSSON,
lézt fimmtudaginn 1. nóvember á barnadeild Landakotsspítala.
Útförin hefur fariö fram.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Barnadeildarinnar fyrir
hlýhug og umhyggju í veikindum hans.
Regína Viggósdóttir, Leifur Teitsson,
Kristín Leifsdóttir, Hrafn Leifsson.
+
Móöir okkar,
INGIBJÖRG JÓSEFSDÓTTIR,
fyrrverandi hjúkrunarkona,
Hátúni 10,
Reykjavík,
andaöist aö Elliheimilinu Grund föstudaginn 9. nóvember.
Jaröarförin verður auglýst síðar.
Hildur Halldórsdóttir,
Hólmlaug Halldórsdóttir,
Kristín Halldórsdóttir,
Jósef Halldórsson,
Gunnlaugur Haildórsson.
+
Eiginkona mín, móöir, tengdamóðir og amma,
JÓNÍNA BJARNADOTTIR,
Sólvallagötu 52,
veröur jarösungin frá Dómkirkjunni mánudaginn 12. nóvember kl.
13.30.
Blóm vinsamlegast afþökkuð. Þeir, sem vilja minnast hennar, láti
líknarstofnanir njóta þess.
Ágúst Ólafsson,
Emil Ágústsson.
Lillian Simson og barnabörn.
+
Ástkær móöir okkar,
ÁSTRÍÐUR JÓNSDÓTTIR,
andaöist aö heimili sínu, Laugavegi 41, aöfaranótt 9. nóvember.
Jaröarförin veröur auglýst síöar.
Börnin.
+
Minningarathöfn um systur mína,
MARGRÉTAR EBENEZERSDÓTTUR,
frá Flateyri,
fer fram í Fossvogskirkju mánudaginn 12. nóvember kl. 10.30 f.h.
Jarösett veröur frá Flateyrarkirkju fimmtudaginn 15. nóvember kl.
14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Sturia Ebenezersson.
+
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför,
FRIÐÞJÓFS ÞORSTEINSSONAR,
forstjóra.
Sérstakar þakkir eru færðar læknum og starfsfólki á deild E-6
Borgarspítalanum.
Aðstandendur.
Elínborg Jónsdótt-
ir—Minningarorð
Fædd 18. marz 1889.
Dáin 31. október 1979.
„Þú fannst að það er gæfa lýðs og
lands
að leita Guðs og rækta akra hans.“
í ræðu á aldarafmæli Akureyr-
arbæjar segir Davíð skáld Stef-
ánsson frá Fagraskógi, en hann er
einnig höfundur ofanskráðra
ljóðlína.
„Uppi á brekkunni sjáum við
kirkjuna blasa við, á henni eru
tveir turnar, sem táknað gætu líf
og dauða, höfuðskaut mannlegrar
tilveru. Þar eru börnin skírð. Eftir
sjö ár liggur leið þeirra inn í
barnaskólann, sem er á næstu
grösum. Næsta stigið er gagn-
fræðaskólinn, ásamt íþróttahúsi
og sundlaug, þá menntaskólinn og
lystigarðurinn, þá elliheimilið, þá
sjúkrahúsið og loks kirkjugarður-
inn. Þannig er lífsskeið mannsins
að nokkru markað af brekkunni,
ef vel er aðgætt. Móti suðri og sól
er göngunni beint í hnitmiðuðum
áföngum, hverjum dvalarstað ætl-
aður sinn tími, unz hvíldin mikla
bíður hins gönguþreytta manns.“
Elínborg Jónsdóttir tengdist á
margvíslegan hátt á langri
lífsleið, sem óslitið lá um Eyja-
fjörð og Akureyri, þeim stofnun-
um, sem þjóðskáldinu þykir
ástæða að nefna.
Undirritaður átti því láni að
fagna að eiga samleið með henni
og einni stofnuninni, þ.e. mennta-
skólanum á Akureyri, samleið í
nokkur ár. Samfylgd beggja var
mér dýrmæt.
Enda þótt flestir utanbæjar-
nemendur byggju í heimavist,
voru þó nokkrir, sem fengu hús-
askjól úti í bæ á einkaheimilum.
Hinn miklilvægi þáttur, sem
þessi heimili hafa átt í mótun og
uppeldi unglinga, sem sótt hafa
hinn norðlenska skóla, hefir að
mestu legið í þagnargildi, enda
ætíð inntur af höndum með því
hugarfari, sem ei hyggur til end-
urgjalds. Viðeigandi þætti mér, að
á aldarafmæli skólans að ári, yrði
getið um þann þátt, sem þessi
heimili hafa átt í að hróður
Akureyrarskóla hefir orðið sá,
sem raun ber vitni.
Þáttur heimilis Elínborgar og
eiginmanns hennar, Sigurðar
Sölvasonar er þar stór, því auk
þess að senda skólanum syni sína
tvo, afburðanámsmenn, þá hýstu
þau um áraraðir fjölda utanbæj-
arnemenda.
Elínborg Jónsdóttir var ey-
firskrar ættar, fædd að Krónu-
stöðum í Sauðbæjarhreppi 18.
marz 1889, dóttir Jóns Magnús-
sonar bónda í Hólakoti og þriðju
konu hans Helgu Rannveigar Jós-
epsdóttur frá Hólum í sömu sveit.
Elínborg var eina barn þeirra
hjóna er náði fullorðinsaldri, en
+
Viö þökkum af alhug öllum þeim fjölmörgu, sem sýnt hafa okkur
vinsemd, samúð og hjálp vepna fráfalls og útfarar
RÚNARS MAS JÓHANNSSONAR.
Sérstakar þakkir sendum viö þeim sem af mikilli fórnfýsi og
óeigingirni aöstoöuðu og tóku þátt í leitarleiðöngrum vegna
þessara atvika.
Þá flytjum viö þeim hjartans þökk sem sýndu okkur og þeim látna
þá vinsemd og virðingu aö kosta útför hans.
Guð blessi ykkur öll.
Erla María Eggertsdóttir,
Helena Rúnarsdóttir, Anna Lísa Rúnarsdóttir,
Vigdís Guöbjarnadóttir, Jóhann Örn Bogason,
Brynja Jóhannsdóttir, Vignir Jóhannsson,
Sesselja Erlendsdóttir, Eggert ísaksson.
+
Þakka innilega auösýnda samúö og vinarhug við andlát og
jaröarför eiginmanns míns,
ÁRNA STEFÁNSSONAR,
fyrrverandi útgeröarmanns,
Fáskrúösfiröi.
Sigríöur Ólafsdóttir.
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
JÓHANNES SIGURÐSSON,
prentari,
verður jarösunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík mánudaginn 12.
nóvember kl. 3 e.h. Blóm og kransar afþakkaöir, en þeim sem
vildu minnast hins látna er bent á Kristniboöiö eða K.F.U.M.
Steinunn Þorvaröardóttir,
og börn hins látna.
+
Móðir okkar, tengdamóöir og amma,
HELGA GUÐMUNDSDÓTTIR,
frá Fáskrúösfiröi,
Digranesvegi 73,
verður jarösungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 12. nóvember
kl. 13.30.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
dreng misstu þau barnungan og
dóttir, er María hét, lést um
tvítugt árið 1911 sama ár og Jón
faðir þeirra.
Elínborg ólst upp hjá foreldrum
sínum en var einnig langdvölum
hjá Margréti hálfsystur sinni og
manni hennar Stefáni Jóhannes-
syni í Stóradal. Leit hún því
jafnan á þann stað sem sitt annað
bernskuheimili.
Snemma mun hún hafa byrjað
að vinna fyrir sér enda var hún
sérlega lagin og harðdugleg til
allra verka.
I ungdæmi Elínborgar þótti það
ungum stúlkum góður skóli að
komast í vist á heimilum framá-
manna. Margri stúlkunni reyndist
það notadrjúg fræðsla er þannig
fékkst. Elínborg starfaði á Akur-
eyri hjá Ingibjörgu Björnsson,
konu Odds Björnssonar prent-
smiðjustjóra og bókaútgefanda og
síðar hjá Þórunni Stefánsdóttur,
konu séra Jónasar Jónassonar frá
Hrafnagili og hélt hún vinfengi
við þær fjölskyldur æ síðan.
Árið 1916 reðist Elínborg sem
ráðskona að stórbýlinu Grund í
Eyjafirði til Aðalsteins Magnús-
sonar, er þá var að hefja búskap.
Hjá föður hans Magnúsi Sigurðs-
syni hafði dvalið sem unglingur og
að nokkru alist upp Sigurður
Sölvason, sonur Sölva Ólafssonar
þekkts skútuskipstjóra á Akur-
eyri, en hann var ættaður úr
Skagafirði og síðari konu hans
Maríu Jóhannsdóttur frá Stóra-
Eyrarlandi.
Sigurður hafði, er hér var komið
sögu, numið trésmíði hjá Sig-
tryggi Jónssyni á Akureyri, þess
er reisti hús Menntaskólans. Hon-
um hafa sjálfsagt borist til Akur-
eyrar fregnir af kostum ungu
ráðskonunnar að Grund og því
fýst að kynnast henni nánar. Þau
kynni leiddu til brúðkaups, er stóð
18. desember 1920, og settust þau
að á Akureyri og hafa búið þar
allan sinn búskap.
Um 20 ára skeið stóð heimili
þeirra inni í fjörunni í húsi Sölva
skipstjóra. Stækkaði Sigurður
húsið enda bjó þar einnig bróðir
hans Ólafur með móður þeirra
bræðra meðan hún lifði.
Þarna fæddust þeim börnin
fjögur.
Aðalsteinn, yfirkennari við
Menntaskólann á Akureyri,
kvæntur Alice fæddri Soil, Ingóif-
ur, skipstjóri, nú verkstjóri í
Reykjavík, kvæntur Þorgerði
Magnúsdóttur, María, hár-
greiðslumeistari, Akureyri og
Gunnar, byggingarfulltrúi í
Reykjavík, kvæntur Ingibjörgu
Ólafsdóttur.
Sigurður gerðist brátt umsvifa-
mikill byggingameistari á Akur-
eyri og reisti þar fjölda bygginga
stórra og smárra í félagi við Öskar
Gíslason, múrarameistara.
Er kynni mín hófust af fjöl-
skyldunni hefði hún fluttst í nýtt
hús í ytri-brekkunni, er Sigurður
hafði reist að Munkaþverárstræti
38. Þaðan sést vítt um Eyjafjörð
allan.
Við Gunnar vorum bekkjar-
bræður í skóla, og urðum reyndar
það sem við áttum eftir ólokið
námi, og kom ég í skjóli hans inn á
heimilið. Sú umhyggja er mér þar
var sýnd var verðmæt óhörðnuð-
um unglingi.
Skráð hefir verið í bækur hve
hollt mönnum sé að missa sína
nánustu á ungum aldri. Slík full-
yrðing er að sjálfsögðu vafasöm,
þar eð eigin reynsla er ekki af
öðru. Hitt get ég fullyrt af eigin
reynslu, að þeim sem ekki hefir
alist upp í foreldrahúsum, er
dýrmæt dvöl á heimilum eins og
hjá Elínborgu og Sigurði.
Heimilisbragur var þar allur til
fyrirmyndar og byggðist ekki hvað
síst á gagnkvæmri virðingu hús-
ráðenda.
Vilji Elínborgar til allra góðra
hluta og prúðmennska Sigurðar
héldust í hendur við sköpun þess
andrúmslofts, sem ríkti á þessu
fágaða heimili.
Elínborg var fríð kona, kvik í
hreyfingum og gekk lengstum á
íslenskum búningi til hátíðar-
brigða. Hún var greind kona og
fróð og myndaði sér ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum
og fór ekki dult með þær. Hún