Morgunblaðið - 21.02.1982, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. FEBRÚAR 1982
25
inKum hans og Jóhannes fékk
haldið andlegri reisn sinni til hins
síðasta.
Það er mér mikill fengur að
hafa kynnst þeim sérstæða sóma-
manni sem Jóhannes Kolbeinsson
var, og ég veit að svo geta fleiri
sagt. Megi minning hans lifa. Við
kveðjum hann með söknuði.
Einar Þ. Guðjohnsen
Á morgun, mánudag, fer fram
jarðarför Jóhannesar Kolbeins-
sonar húsgagnasmiðs, en hann
andaðist í sjúkrahúsi hér í bænum
9. febrúar eftir alllanga og erfiða
sjúkdómslegu.
Jóhannes fæddist á Úlfljóts-
vatni í Grafningi 13. september
1906 og var því rúmlega hálfátt-
ræður, er hann féll í valinn. For-
eldrar hans voru þau Kolbeinn
Guðmundsson, sem lengi bjó á
Úlfljótsvatni, og kona hans Geir-
laug Jóhannsdóttir. Voru þau hjón
bæði af kunnum bændaættum um
Ölfus og Grafning. Var Kolbeinn
nefndarbóndi í héraði og sat löng-
um í stjórn sveitar sinnar og
sýslu. Hann var fróðleiksmaður
um margt, einkum það sem snerti
ættvísi og hætti hinna fyrri
manna í héraði sínu, þó að fátt eða
ekkert af því hafi birst á prenti.
Árið 1929 brá Kolbeinn búi á
Úlfljótsvatni og fluttist til
Reykjavíkur með fiölskyldu sína
og vann síðan að smíðum meðan
honum entist starfsþrek. Jóhann-
es, sem þá var rúmlega tvítugur
réðst til smíðanáms hjá Árna
Jónssyni trésmíðameistara og
lauk námi í húsgagnasmíði.
Skömmu síðar réðst hann til
starfa hjá Austurbæjarbarnaskól-
anum til viðhalds á húsbúnaði og
munum skólans og til annarra
slíkra starfa sem til féllu. Fyrstu
árin vann hann að þessu aðeins á
vetrum, meðan stóð á kennslu, en
á sumrum að öðrum verkum, er til
féllu. Þess var þó ekki langt að
bíða, að verkefnin urðu næg allt
árið og gegndi Jóhannes því starfi
meðan heilsan entist. Þegar skíða-
færi var gott, brá hann sér á skíði
með hóp skólabarna, en hvort
hann hefur orðið fyrstur til þeirr-
ar nýbreytni er mér ókunnugt.
Þegar Jóhannes var nokkuð yfir
sextugt fóru færurnir að bila, og
þó að sitthvað væri gert til bjarg-
ar, fór svo síðustu árin að þeir
brugðust honum alveg til gangs.
Manni með kjark og þrek Jóhann-
esar og áhuga á göngu- og skíða-
ferðum og annarri útivist var það
þung raun að geta undir lokin ekki
hreyft sig öðruvísi en í hjólastól,
enda urðu umskiptin honum að
lokum kærkomin lausn.
Árið 1950 kvæntist Jóhannes
Valgerði Tómasdóttur úr Reykja-
Jenni Kristinn
Jónsson - Minning
Fæddur 1. september 1906.
Dáinn 11. febrúar 1982.
Þú munt lifa,
já sumir menn lifa lífi sínu þann-
ig, að þeir verða fólki ógleyman-
legir, og á ég þá ekki síst við tón-
skáld og ljóðskáld. Einn af þessum
mönnum var vinur minn Jenni
Kristinn Jónsson. Hann hefur með
fallegu lögunum og textunum sín-
um reist þann kastala sem seint
mun hrynja til grunna.
Ég kynntist Jenna árið 1942,
þegar hann var fenginn til Vest-
mannaeyja til að spila í Alþýðu-
húsinu þar í bæ. Við spiluðum þar
oftast bara tveir um 1 'h árs skeið.
Betri félaga hefði ég ekki getað
hugsað mér að vinna með. Engan,
hvorki fyrr né síðar, hef ég þekkt,
sem hafði eins næmt auga fyrir
broslegu hliðum lífsins, og gerði
allt svo lifandi og ljóst með sinni
snilldarlegu frásagnargáfu.
Seinna lágu leiðir okkar saman í
Reykjavík, árið 1945, og við tókum
upp þráðinn aftur við að spila á
dansleikjum í Reykjavík og ná-
grenni. Jóhann Eymundsson gerð-
ist okkar félagi, og nefndum við
tríóið okkar „Hljómatríóið". Við
störfuðum síðan saman um það bil
15 ár.
1946 giftist Jenni eftirlifandi
konu sinni, Svövu Sveinsdóttur.
Við hjónin áttum margar ánægju-
stundir með þeim. Ég hugsa að
það sé nokkurt einsdæmi hjá
hjónum, að hittast einu sinni í
viku hverri hart nær í 17 ár, og
spila vist. Á meðan heilsan var
góð og allt lék í lyndi, vann Jenni
að hugðarefnum sínum og tók þátt
í danslagakeppnum með góðum
árangri. Vann t.d. þrisvar eða
fjórum sinnum 1. verðlaun. Þetta
er gott dæmi um það, hvað hann
var næmur fyrir smekk fólksins
og fundvís á Ijúfa óma í lagi og
ljóði. Ég á því líka mikið að þakka
fyrir ljóðin sem hann orti fyrir
mig. Svövu Sveinsdóttur, eftirlif-
andi konu Jenna, vottum við hjón-
in okkar dýpstu samúð, svo og Erl-
ingi syni þeirra og hans fjöl-
skyldu, Erlu dóttur Jenna frá
fyrra hjónabandi og hennar fjöl-
skyldu, Kristni Stefánssyni og
hans fjölskyldu vottum við einnig
okkar samúð. Kristinn er sonur
Svövu, og ólst upp á heimili þeirra
hjóna og naut þess að Jenni reynd-
ist honum sem besti faðir.
Hafi hann kæra þökk fyrir allt.
Fari hann friði. Við hittumst
kannski fyrir hinum megin.
Ágúst Pétursson.
Afmœlis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
vík, en af borgfirskum ættum. Bjó
hún manni sínum notalegt heim-
ili, en ekki varð þeim barna auðið,
en hann reyndist stjúpbörnum
sínum, af fyrra hjónabandi Val-
gerðar og síðar börnum þeirra
sem börn hans væru og unni þeim
mjög og þau honum.
Jóhannes var fróðleiksmaður,
en nokkuð að fornum íslenskum
hætti. Hann kom sér upp miklu
bókasafni og las mikið og vand-
lega, enda greindur í besta lagi.
Hugðarefni hans voru einkum
saga landsins og náttúra. Þó að
hann væri á vissan hátt einfari og
teldi sér ekki alltaf skylt að binda
bagga sína sömu hnútum og sam-
ferðamenn, var hann maður fé-
lagslyndur. Auk stéttarfélags síns
beindist félagsmálaáhugi hans
einkum að skíðaíþrótt, skógrækt
og ferðalögum um landið. Leiðir
hans lágu því brátt á slóðir Ferða-
félags íslands og þess var skammt
að bíða, að hann gerðist þar ötull
liðsmaður. I stjórn félagsins var
hann kjörinn 1942 og sat þar í 34
ár eða þar til heilsan brást. Vann
Jóhannes þar einkum að farar-
stjórn og viðhaldi sæluhúsanna,
sem hann lét sér mjög annt um.
Árum saman munu þær hafa verið
færri sumarhelgarnar, sem hann
var ekki einhvers staðar á far-
aldsfæti að störfum fyrir félagið.
Lengi stjórnaði hann skógrækt fé-
lagsins í Heiðmörk. Þótti verk Jó-
hannesar þar og að öðrum skóg-
ræktarmálum með þeim ágætum,
að árið 1960 sæmdi Skógræktarfé-
lagið hann bikar góðum.
Jóhannes var enginn málrófs-
maður, og í stjórn FÍ hafði hann
sig ekki mikið í frammi, en tillög-
ur hans voru að jafnaði traustar
og fumlausar, enda var maðurinn
bæði fastlyndur og gætinn. Þegar
hann lét af stjórnarstörfum var
hann einróma kjörinn heiðursfé-
lagi.
Fáir eða engir hafa oftar verið
fararstjórar í ferðum félagsins.
Sumum þótti hann helst til þögull
sem fararstjóri, en jafnan vékst
hann vel og greiðlega við ef spurn-
ingum var beint til hans og
greiddi þá vel úr öllu. Hann var
manna kunnugastur öllum leiðum,
og átti það jafnt við um staðhætti,
örnefni og annan almennan fróð-
leik tengdan leiðunum og þeim
stöðum, er farið var um. Farar-
stjórn hans var tráust og markvís.
Jóhannes var maður dulur að
eðlisfari og átti það til að vera
þurr á manninn við fyrstu kynni,
og kann það stundum að hafa
valdið misskilningi. í hópi vina
sinna og náinna kunningja gat
hann verið glaður og reifur, ekki
síst ef ofurlítil brjóstbirta var
með í förinni, og var hann þó mik-
ill hófsmaður á þá hluti sem aðra.
Hvergi hygg ég að honum hafi
verið léttara um mál en í fjalla-
skála við hlið góðra samferða-
manna.
Ferðafélag íslands þakkar Jó-
hannesi Kolbeinssyni langa og
trausta samfylgd, og ég þykist
mega treysta því, að mörgum
ferðafélögum hans verði nú að
leiðarlokum hugsað hlýlega til
skapfestu- og drengskaparmanns-
ins, sem leiddi þá fyrst um torleiði
og öngstigu íslenskra öræfa.
Ég og aðrir félagar Jóhannesar
úr stjórn Ferðafélagsins sendum
konu hans og öðrum aðstandend-
um samúðarkveðjur.
Haraldur Sigurðsson
Tíminn vinnur alla af sér og
hann líður fljótt, allt of fljótt. Ein
kynslóð tekur við af annarri og
Jóhannes var af þeirri kynslóð,
sem hefur lifað tímabil þtirra
mestu þjóðfélagsbreytinga, sem
íslenska þjóðin hefur gengið í
gegnum. Én Jóhannes hélt sinni
lífsstefnu með festu og var sem
klettur sem stóð af sér allar svipt-
ingar. Það er kannski engin tilvilj-
un að stærsti kletturinn, sem
trjónir á Krossáreyrum er kallað-
ur Jóhannes Kolbeinsson manna á
millum. Lífsgæðabrambrolt nú-
tímans náði aldrei til Jóhannesar
og lét hann dagvinnu sína duga til
framfærslunnar. Jóhannes átti því
frístundir sem hann varði í bóka-
grúsk og ferðalög um landið og var
hann með fróðari mönnum hvað
varðar óbyggðir landsins, hreinn
viskubrunnur. Ég kynntist Jó-
hannesi á síðustu árum hans, en
þau kynni voru góð og mér mikils
virði. Ég held að Jóhannes hafi
verið einn af þeim fáu, sem nýtti
þau tækifæri sem gáfust og enn
gefast til að vera með sjálfum sér
með sín hugðarefni og sýndi þann-
ig gott fordæmi.
Um leið og ég kveð Jóhannes
sendi ég Valgerði „ömmu“ mínar
bestu samúðarkveðjur, sem og öll-
um öðrum aðstandendum.
L.H.B.
Skálafell
fyrir hvers konar samkvæmi.
Látið Hótel Esju sjá um brúðkaupsveisluna.
Hótel Esja býður brúðhjónum
glæsileg salarkynni í Skálafelli til
þess að taka á móti gestum.
Hrífandi útsýni og þægilegt
andrúmsloft gerir brúðkaups-
veisluna ógleymanlega fýrir nýju
hjónin, vini þeirra og vandamenn.
Lipur þjónusta, matur og
framreiðsla.
Hafið samband við hótelstjórann
Svítan bíður brúðhjónanna á Hótel Esju!! varðandi undirbúninginn!