Morgunblaðið - 14.08.1998, Blaðsíða 2

2 B FÖSTUDAGUR 14. ÁGÚST 1998
MORGUNBLAÐIÐ

DAGLEGT LÍF
Svart leður
ímyndin og mótorhjólið
Mótorhjólafólk klæðist ekki leðurfatnaði
til þess eins að vera smart og svalt.
Astu Lilju Magnúsdóttur mótorhjóla-
konu fínnst þó ekki saka að líta vel út
og fékk listaskraddarann Hans Wi-
um til að sauma á sig svartan leð-
ursamfesting eftir níðþröngu máli.
Valgerður Þ. Jónsdóttir fylgdist
með mælingum og pælingum.
MARLON Brando
klæddist svörtum leður-
jakka í kvikmyndinni
The Wild One árið 1953.
Svarta leðrið þótti undirstrika vel
ímynd uppreisnargjarnrar æsku,
enda lék Brando afar svalan for-
sprakka mótorhjólaklíku. Pótt
Brando hafi ef til vill skapað leður-
tísku fyrir kynslóðimar sem á eftir
komu, á leðurfatnaður sér langa
sögu. Rómverskir hermenn frá þvi
fyrir daga Krists eru sagðir hafa
klæðst leðurbrynjum og víking-
arnir áttu líka sína leðurgalla.
Á áttunda áratugnum þótti
enginn vera almennilegur pönk
ari nema vera andfélagslegur á
svipinn og klæðast svörtum
leðurjakka með tilheyrandi
sylgjum, nælum, lásum og
ólum. Og þótt margir pönk-
arar frá þeim tima séu
komnir með borgaraleg-
an umburðarlyndissvip
og klæðist dúnúlpum,
jakkafötum og
drögtum eru dagar
svarta leðursins
fjam því að
vera taldir.
Olivia
rm
Morgunblaðið/Kristinn
I gamla galianum á Suzuki
GSXR 750 cc mótorhjólinu.
SAMFEST-
INGURINN er
stunginn og
stagaður.
ÁSTA Lilja kom oft
á dag til að máta.
Newton-John og John Travolta
túlkuðu fremur sæta en uppreisnar-
gjarna unglinga í Grease árið 1977
en þóttu engu að síður bæði smart
og svöl í svörtu leðurgöllunum sín-
um. Við endursýningu myndarinnar
núna, rúmum tuttugu árum síðar,
tekur unga kynslóðin enn andköf af
hrifningu yfir múnderingunni.
Hvorki pönkari né uppreisnar-
gjarnt ungmenni
Ásta Lilja Magnúsdóttir er þó
hvorki undir áhrifum frá þeim
skötuhjúum í Grease né Marlon
Brando og mótorhjólaklíku hans í
The Wild One. Hún hefur heldur
aldrei verið pönkari eða tiltakan-
lega uppreisnargjörn og myndi
frekar fara í tjullkjól á ball en leður-
flík. Samt er langt síðan hún byrjaði
að safna fyrir sérsaumuðum svört-
um leðursamfestingi og huga að
ýmsum smáatriðum varðandi hönn-
unina og saumaskapinn ásamt
skraddaranum sínum, Hans Wium í
Höfuðleðri.
Ásta Lilja er tuttugu og tveggja
ára Reykjavíkurmær. Hún stefnir á
stúdentspróf frá Fjölbrautaskólanum
í Breiðholti næsta vor og vinnur hjá
föður sínum á Nikkabar í Breiðholti á
kvöldin og um helgar. Líf hennar og
yndi er að þeysast út um borg og bí á
mótorhjólinu sínu, Suzuki GSXR 750
ec, árgerð 1989, sem hún keypti á 440
þúsund krónur fyrir tveimur árum.
Og þá er komin skýringin á svarta
leðursamfestingnum. Hún segir tóm-
stundagamanið útheimta fleira en
hjól og hjálm því fatnaðurinn skipti
miklu máli og klæðnaður eins og til
dæmis gallabuxur geti reynst mótor-
hjólafólki stórhættulegur.
„Gagnstætt því sem margir halda
klæðist mótorhjólafólk ekki þröng-
um leðurfatnaði til þess eins að vera
smart og töffaralegt. Slíkar flíkur
eru fyrst og fremst öryggisatriði og
geta bjargað mannslífinn. Þær ein-
faldlega halda líkamshlutum og bein-
um saman ef alvarleg slys verða. Sá
sem dettur af mótorhjóli í sterkum
leðurgalla fleytir kerlingar á götunni
og slasast síður en þeir sem eru illa
útbúnir. Auk þess er mun betra að
hjóla í galla, sem er sérsaumaður
fyrir íþróttina með tilliti til þess hvar
álagið á líkamann er mest, hvar
nauðsynlegt er að hafa sveigjanleika
í eftúnu, hvar það þarf að vera stíft,
stoppað og þess háttar," upplýsir
Ásta Lilja og bætir sposk við að ekki
sé verra að líta vel út í skrúðanum.
120 þúsund krónur
Úrvalið af leðurfatnaði fyrir mót-
orhjólafólk er að sögn Ástu Lilju
fremur fábrotið hérlendis auk þess
sem flíkumar eru yfirleitt hannaðar
á karla. Líkt og gallinn, sem hún
keypti sér um leið og mótorhjóhð, og
hefur aldrei verið ánægð með. Fyrir
ári hóf hún því að safna fyrir
draumagallanum og viðra hugmynd-
ir sínar við Hans. Hann féllst óðar á
að taka verkið að sér og saman hafa
þau legið tímunum saman yfir teikn-
ingum og velt fýrir sér ýmsum út-
færslum og útúrdúrum til gagns og
prýði áður en hafist var handa við
snið og saumaskap. „Ég var með
ýmsar hugmyndir í kollinum, en tók
flestar tillögur Hans til greina, enda
er hann mildll hagleiksmaður og auk
þess gamalreyndur mótorhjóla-
kappi. Okkur kom saman um að
nota skinn af vatnabuffala, sem er
Tók fyrstu
sporin þrettán ára
Morgunblaðið/Ami Sæberg
EKKI verra að líta vel
út í skrúðanum.
HANS Wium var þrettán ára
þegar hann tók fyrstu spor sín á
saumavél. Síðan eru liðin sautján
ár og enn saumar Hans og saum-
ar. Ekki þó eingöngu föt á sjálf-
an sig eins og forðum, heldur
samkvæmt pöntunum auk þess
sem hann breytir og gerir við
leðurfatnað, töskur, veski og sitt-
hvað fleira. Hann er ekki með
próf í saumaskap upp á vasann,
en hefur sérhæft sig í að sauma
úr leðri, selskinni og fiskroði.
Fyrirtæki sitt, Höfuðleður, stofn-
aði hann 1988 en sótti sjóinn
framan af samhliða rekstrinum
til að fjármagna tækjakaup.
Fyrir þremur árum festi Hans
kaup á 60 fermetra kjallarahús-
næði við Hverfísgötu þar sem
hann rekur verslun og verkstæði.
„Ég ætlaði að verða sjómaður eða
lögregluþjónn þegar ég yrði stór,
en gerðist ungur að aldri pönkari
og þá fór lífið smám saman að
taka aðra stefnu. Mér fannst ekki
nægilegt úrval af fötum sem
hæfðu pönkara eins og mér, enda
hafði ég mjög ákveðnar hug-
myndir um hvernig alvöru pönk-
ari ætti að líta út. Ég spurði
frænkur mínar svolítið útúr um
saumaskap, reif í sundur gömul
fót til að skoða hvernig þau væru
samansett og fann strax að
saumaskapur lá vel fyrir mér.“
Feilsporin ekki aftur tekin
Leðursaumaskapur er mikil
nákvæmnisvinna. Feilspor verða
ekki aftur tekin því nálarförin
sjást áfram þótt flíkinni sé sprett
upp og byrjað upp á nýtt. Engu
að síður og ef til vill einmitt þess
vegna segist Hans hafa gaman af
að hanna og sauma úr efninu.
Mótorhjólaáhugi hans kemur þar
líka við sögu, en sjálfúr segist
hann þó vera eins og rafvirkinn
með rússnesku ljósaperumar
heima hjá sér því mótor-
hjólamúndering sín sé óttalega
ómerkileg kóreönsk framleiðsla.
„Mér finnst mjög gaman að
sauma leðurfatnað samkvæmt
pöntunum eins og samfestinginn
fyrir Ástu Lilju. Yfirleitt em við-
skiptavinirnir með óljósar hug-
myndir, sem ég hjálpa þeim við
að útfæra eða betrumbæta.
Skemmtilegast finnst mér þó að
sauma flíkur fyrir tískusýningar,
eins og ég hef nokkrum sinnum
staðið fyrir. Þá gef ég hug-
myndafluginu lausan tauminn og
kem fram með eins nýstárlegan
fatnað og mér sýnist."
Hans segist hafa fengið nokkur
tækifæri til að spreyta sig á fmm-
legum leðurflíkum. Til dæmis
þegar MSC, norræn hommasam-
tök, héldu ráðstefnu á Veitinga-