Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1970, Blaðsíða 46

ELLEN MARIE MAGER0Y
ISLENZKT DRYKKJARHORN
Grein þessi birtist í árbók Listiðnaðarsafnsins í Osló — Kunstindustrimuseet
i Oslo — fyrir árið 1968—69. Er hún ein margra smágreina í heftinu, enda er
það helgað vinum safnsins, sem á undanförnum árum hafa gefið því góðar
gjafir. Höfundur hefur leyft að greinin yrði þýdd og birt hér í Árbók forn-
leifafélagsins. Hornið ber safntöluna OK 12 217.
Lengi hafa menn vitað með sanni, að til eru milli 25 og 30 íslenzk
útskorin drykkjarhorn hér og hvar í söfnum í Evrópu. Það sætti því
nokkurri furðu, að Vinafélag Listiðnaðarsafnsins í Osló skyldi eiga
þess kost árið 1950 að eignast íslenzkt drykkjarhorn á frjálsum
markaði.
Þeim sem séð hefur önnur drykkjarhorn með beitum og fótum úr
silfri eða messingu kann að virðast þetta horn fremur fátæklega til
fara við fyrstu sýn (sjá mynd). Reyndar sjást á því merki eftir
beitir og fætur. En sé ætlunin að kynna sér útskurðinn á horninu
er það aðeins til hagræðis, að þessi búnaður skuli hafa verið tekinn
af, því að útskurðurinn breiðir úr sér alls staðar og hefði þá orðið
undir honum að nokkru leyti. Á því er enginn vafi, að einmitt út-
skurðurinn segir mesta sögu af þessu gamla drykkjarhorni.
Stærsta íslenzka drykkjarhornið, sem nú er kunnugt, er 86,5 sm
langt, en hin smæstu eru eitthvað yfir 20 sm. Þetta horn er 34
sm á lengd. Skrautverkinu er skipt í belti, og þetta einkenni hornsins
er sameiginlegt því og öllum hinum. Jurtaskreyti er aðalskrautverk
hornsins, og sama er að segja um fimm af hinum hornunum.
Útskurðurinn er tiltölulega hátt upphleyptur, skreytið rís sums
staðar nokkra millimetra upp af grunnfletinum. Allt er jurtaskreyti
nema leturlínurnar tvær, sem eru hvor í sínu af tveimur efstu mjóu
beltunum. Jurtaskreytið er teinungavafningar af rómanskri gerð.
Allir stönglar eru flatir og bandlaga, með innri útlínum. Blöð eru
ekki sérlega mörg. Stöngulteinunga mætti kalla slíkt skreyti, þar
sem greinarnar eru yfirgnæfandi. Einfaldastur af þessum teinung-