Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.07.1903, Blaðsíða 4

124
JÞjóðviljinn.
XVII. 31.
Reynifl Mn nýjn, ekta litarMéf. frá litaryerksmifljn
BUCH’S
Nýr ekta demantsYartur litur I Nýr ekta dökkblár litur
— — hálf-blár — | — — sæblár —
Allar þessar 4 nýju litartegundir skapa fagran ekta lit, og gerist þess eigi
þörf, að látið sé nema einu sinni í vatnið (án „beitze“).
Til heimalitunar mælir verksmiðjan að öðru leyti fram með sínum viður-
kenndu, öflugu og fögru litum, sem til eru í alls konar litbreytingum.
Fæst hjá kaupmönnum hvivetna á Islandi.
Bucii’s litunarverlismiöj a,
Kaupmannahöfn V.
S t o 1' n u ð 18 42 — S æ m d verðlaunum 18 8 8.
Bessastöövm 30. júlí 1903.
Tiðaríar all-optast þurrviðrasamt, og sumarið
yfirleitt hagstætt.
Guí'uskipið „Laura“, kapt. Aasberg, iagði af
stað frá, Reykjavík til útlanda 24. þ. m. — Með
„Lauru“ sigldi frú Asthildur Thorsteinsson, kona
P. J. Thorsteinsson’s kaupmanns, og 'J hörn
þeirra hjóna, er setjast að i Hellerup, þétt við
Kaupmannahöfn. Enn fremur tóku sér far með
„Lauru“, kapt. P, Christiansen, fyrrum skipstjóri
„Lauru“, málfærslumaður Einar Benediktsson,
Lefolii, eigandi Eyrarhakkaverzlunar, Richards,
hjálpræðishei's-ofursti, Lárus Tómásson, bóksaii
á Seyðisfirði, Magnús Erlindsson gullsmiður, o. fl.
Amtráðsíundur Yestuiamtsins var haldinn i
Reykjavík 25.—27. þ. m., og mættu þar þessir
amtráðsmenn: sira PáU Ólafsson í "Vatnsfirði,
fyrir Strandasýslu, sira Sig. Ste/'ánsson í Vigur
og próf. Janus Jónsson í Hoiti, fyrir Norður- og
Vestur-ísafjarðarsýslur, síra Þorvaldur Jakobsson
i Sauðlauksdal og Snœbjörn hóndi Kristjámsson í
Hergilsey, fyrir Vestur- og Austur-Barðastrand-
arsýslur, Bj'órn sýslumaður Bjarnarson á Sauða-
felli, fyrir Daiasýslu, og Brandur hóndi Bjarna-
son á Hallbjarnareyri, fyrir Snæfellsnessýslu.
Strandferðaskipið „Vesta“ kom til Reykja-
víkur 23. þ. m., norðan og vestan um land, og
margt farþegja: amtsráðsmenn úr Vesturamtinu,
iaupmaður P. J. Thorsteinsson frá Bíldudal, frú
hans, og hörn þeirra, Einar hreppstjóri Gíslason
i Hringsdal, o. fl.
ý Látin er ný skeð húsfrú Guðrún Jónsdóttir
i Reykjavík, kona Sigurðar Jónssonar, járnsmiðs
ög kaupmanns i Reykjavík.
Leikfélag Reykjavíkur lék 26. þ. m. hið á-
gæta leikrit „Hin týnda Paradís“, en fyr i þ. m.
hefir það leikið „Hneykslið11 og leikrit Indriða
Einarssonar, „Skipið sekkur“.
Til leika þessara hafa leikendur hoðið alþing-
ismönnum og hæjarfulltrúum Reykjavikur, og
hefir jafnan verið húsfyllir, enda virðist íeik-
menntin hjá félagi þessu yfir höfuð vera í heztu
framförum.
Kirkjusamsöngur var haldinn í dómkirkjunni
i Reykjavík 21. og 23. þ. m., undir forustu söng-
fræðinganna Sigfúsar stúdents Einarssonar og
Brynj. Þorláúcssonar, og þótti hezta skemmtun.
Meðal annars fengu menn þar að heyra ný
sönglög eptir tónskáldin Sveinbjörn Sveinbjörnsson
í Edinborg, .og Sigfús Einarsson stúdent, er mikið
þótti kveða að.
VOT T O R Ð.
Konan mín het'ir nú síðustu þrjú ár-
in þjáðst. af magaveiki og taugaveiklun,
án þess henni hafi batnað, þótt læknis-
hjálpar hafi verið leitað hvað eptir annað.
En við notkun „China-lífs-elexírs Vulde-
mars Petersens, er hún orðin mikið skárri,
og jeg er sannfærður um það, að hún
væri orðin fyllilega heil heilsu, ef efna-
hagur minn hefði leyft henni að halda á-
fram að neyta hans.
Sandvík 1. marz 1903.
Eiríkur Runolfsson.
* *
*
Neytendur eru innilega beðnir að gæta
þess sjálfra sín vegna, að þeir fái hinn
egta Chína-lifs-elexír með þessum ein-
kennum á einkennismiðanum: Kínverji,
með glas í hendinni, og firma-nafnið
Valdemar Petersen, Frederikshavn, og á
flöskustútnum, í grænu lakki —l,1’-
Svo framarlega sem elexírinn ekki
fæst hjá kaupmanni yðar, eða krafizt er
hærra verðs, en 1 kr. 50 a. fyrir flösk-
una, þá eruð þér beðnir að rita mér um
það, til skrifstofu minnar: Nyvej 16,
Kjöbenhavn.
PRENTSMIBJA BJÓÐVILJANS.
122
bera kvíðboga fyrir því næstu kl.stundimar, enda þótt
slíkur sjúkdómur kynni að búa i honum, sem eg reynd-
ar var alveg óviss um enn.
E-aven gekk nú að skáp einum, og mælti:
„Aður en jeg byrja skriptir mínar, verð eg að sýna
þér nokkuð, sem stendur í nánu sambandi við það, sem
eg ætla að segja þéru.
Hann setti svo fyrir framan mig gamlan kistil, sem
var mjög ríkmannlega skreyttur, lauk honum upp, og
tók þar upp spil.
Það vora gömul, slitin, frakknesk spil.
„Teldu þauu, sagði Raven.
Jeg gjörði það, og mælti:
„Mér teljast spilin að eins fimmtíu og eitt; mér
finnst eitt vantau.
„Hvaða spil er það?u
Jeg skoðaði spilin nú mjög vandlega, og allt í einu
greip mig einhver skelfileg hræðsla.
„Það vantar laufa-ásinnu.
ítaven hneigði sig, og leit svo upp í loptið, og gat
þar að líta skjaldarmerkið, eins og yfir höfuð hvívetna í
höllinni.
Að því búnu tók hann til máls á þessa leið:
„Það hefir óefað verið ljóta biræfnin, er forfeður
mínir ku*u sér gæfu-merkin, sem skjaldarmerki.
Maður á ekki að freista lukkunnar, því að hún flýr
mann þá, og næst ekki aptur, þótt hennar sé leitað í
dyrum og dyngjum.
Forfeður mínir hafa leitað hennar, og verið getur,
að þeir hafi orðið að fara í þá langleit, einmitt sakir or-
saka þeirra, er fyr vora nefndar.
123
Þú veizt, góði minn, að hvergi er lukkan hverf-
lyndari, en í spilum, þar sem menn þó leita hennar
optast.
Forfeður mínir hafa verið æstustu spilafífl.
Þeir hafa spilað um gull, og um mannorð, um sál-
arrósemi, og um sáluhjálpina.
En líttu nú ekki svona forviða á mig! Jeg tala
ekki um neinn sérstakan, heldur um ættingja mína yfir-
leitt, — hvern og einn.
Einn þeirra, Wolf von Raven að nafni — myndin
af honum er fremst í seinustu röðinni í riddarasalnum —
gjörði þó mest að þessu.
Spilafýsnin hans keyrði langt úr hófi, og lét hann
sér hvorki segjast af áminningum vina sinna og vanda-
manna, né af táram konu sinnar.
Það var engu líkara, en skollinn sjálfur væri hlaup-
inn í hann, svo að hann gat enga stjórn á sér haft.
Hann var fæddur 10. ágúst, á messudegi hins hei-
laga Lárentíusar, að því er ættar'talan segir.
Þú manzt kannske, að um Lárentíusarmessu er opt
mikið um stjömuhröp, og kalla menn þau Lárentíusar-
tárin.
En það var síður, en svo, að gullna regnið, sem
féll á vöggu nýfædda barnsins fyrstu miðnæturstundina,
ílengdist hjá drengnum, því að þessi forfaðir minn tap-
aði þvert á móti stórfé í spilum.
Jafn vel gömlu múrveggirnir hérna, þetta gamla
virðulega ættar-óðal, jafnvel þetta hefir einu sinni verið
lagt undir í einu einasta spili.
Ættartala mín segir, að sá atburður hafi einmitt