Lögberg - 17.09.1914, Blaðsíða 6

6
LÖGBEBG, FIMTUDAGINN 17. SEPTEMBER 1914.
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNOR
Barney haföi tekiö eftir þessu, og þaö var Bens
vegna meira en fyrir sjálfa sig, aö drengirnir tóku
hann í félagsskapinn meö sér, til aö reyna sig á upp-
skeru eftir samningi. Og þegar á sumarið leið, þá
þurftu þeir ekki aö iðrast eftir það fyrirtæki. En
það kom harðast niður á piltunum sem eftir ‘reaper’-
vélinni fóru, og oft var það, þegar kveld var komið,
að þeir áttu erfitt með að komast heim og í rúmið.
Það kom lika fyrir, að Dick, sem varla var jafnoki
bróður síns að þyngd og kröftum, lá vakandi og gat
ekki sofnað fyrir þreytu, og vakti þá Bamey með
honum, kvíðafullur og áhyggjusamur. Á morgnana
voru þeir stirðir og lerka að vísu, satt er það, en
hughraustir og ódeigir að leggja út í bardagann á
nýjan leik, þvi að af honum höfðu þeir ekki ein-
göngu góðan hagnað, heldur líka mikla frægð sem
verkamenn. Þegar uppskerunni var lokið, voru þeir
seigir og sinastyrkir, hugmiklir og til alls færir er
þeir á annað borð höfðu orku til að gera. Af Ben
stöfuðu atvik þau, er ollu þvi, að þeir urðu að leggja
•fram alla orku sína. Á rigningardögum fór hann til
smiðju með Myllu hrossin og stóð þar og beið eftir
járningu. Þar var alla tíð margt fyrir af mönnum
og hrossum. Rigningar dagar voru uppskeru dagar
jámsmiðsins. Allar viðgerðir, sem söfnuðust saman
á heimilunum góðviðris dagana, voru geymdar
þangað til rigning kom og þá fluttar til járn-
smiðsins.
Ben, þegar hann kom þangað á hækju sinni og
tréfæti, fann brátt að menn höfðu nýlega fengið góð
an þokka og rækt til hans. Þrátt fyrir góðvildina,
höfðu menn tilhneigingu til að 6tríða veslings Ben,
en lund hans var ör og tungan hvöss og því hvassari
sem þykkja hans óx. Jafnframt því var hann hneigð-
ur til raups, einsog smávöxnum mönnum er títt. Ert
þann dag, sem nú skal frá sagt, vissi hann að visu
útfrá. Þjð kunnið ekki að binda, og ekki líkt því.
Þið hafið aldrei séð til neins, sem binda kann.”
I þessari svipan kom “kóngurinn” sjálfur,
gamli Morrison inn í smiðjuna.
“Hello, Ben! Hvað gengur á fyrir þér?” mælti
hann.
Ben stiltist alt í einu. “Eg hefi sagt full árans
mikið, einsog vant er, þykist eg vita”, tautaði hann.
“Hvað gengur að Benna? Þáð er einsog ein-
hver þafi hleypt upp í honum”, spurði “gamli kóng-
urinn”, og leit yfir hópinn.
“O, hann er að grobba af uppskerupiltum sín-
um,” svaraði Sam sonur hans.
“Nú, þú getur máske myndast við að svara fyrir
þig í sömu mynt, Sammy.”
“Eg hugsa, að eg hafi kannske ekki átt langt að
sækja það,” sagði Sam. Hann var ósmeikur og
ófeiminn við föður sinn.
“Það er óhætt fyrir þann að láta mikið, sem
hefir af miklum rnanni að má, Sammy. En hvað er
að, Benny, karl minn? Okkur þykir öllum vænt að
sjáj þig kominn á fætur aftur, og þar á ofan, okkur
þykir gott að heyra af því hve vel vinnan gengur
hjá ykkur í sumar. En hvað er nú verið að gera
þér ?”
“Ekki rteitt,” svaraði Sam fyrstur, og þótti mið-
ur, að “gamli kóngurinn” talaði svo hlýlega við Ben.
“Hann er að grobba þann gamla ráðalausan yfir þeim
sem vinna með honum.”
“Nú jæja, Sam, hann má láta mikið yfir þeim,
því að þeir eru duglegir verkmenn.”
“En þeir geta ekki bundið af tíu ekrum á dag,
eins og Ben var að raupa af.”
“Já, það er annað mál,” mælti “gamli kóngur-
ínn . “Fjórum af drengjunum minum veitti ekki af
heilum degi til þess að binda af tiu ekrum, Ben.”
"Eg er að tala um menn sem kunna að binda”,
sagði Ben, og var lítill lotningar hreimur í tóninum.
“Gáðu að því, Ben, að það er ómögulegt fyrir
tvo menn að binda af tíu ekrum á dag, svo að þér
er bezt að hætta raupinu og tala af viti.”
“Eg er að tala um menn sem kunna að binda”,
mælti B'en aftur þrálega.
“Og eg er að segja þér, Ben”, svaraði “gamli
kóngurinn”, og kvað fast að orðunum, ^piltarnir þín-
ir, þó að röskir séu, — því að það eru þeir — geta
aldrei búndið af tíu ekrum á dag. Þeir mega reyna
það á tíu ekra hveitjstykkinu á 50 ekra partinum mín-
um. Ef þeir geta það á dag, þá mega peir eiga það,
vel^af þeirri eftirtekt, sem hann var farinn að vekja
og var auðsjáanlega upp með sér af því, að vera í sem af þeim fæst.
félagi við Boyle bræður, en alt um það var hann <‘Þeir mundu ekki ganga að því,” svaraði Ben
prúður i fasi og settur í framkomu, umfram venju,|hálfgramiir. “Þeir geta gert það og vel það.”
og var það nóg til þess að sezt var að honum með| Þá var gamla kónginum nóg boðið. “Þér er
glettum og stríðni, meira en venja var til.
Sá sem mest lagði sig fram til að glettast við
hann var Sam Morrison eða “digri” Morrison, er
svo var kallaður i daglegu tali. Sam var sonur
manns, sem var auðugastur og mestur maður i sveit-
inni, og nefndur var “gamli kóngur”, og voru þeir
fjórir bræður. Því var það, að Samuel tók upp
sömu taktana og “gamli kóngurinn”, er var frekur
og drjúglátur, þó meinlaus væri og vænn í sér. En
þó að menn þoldu hinum gamla manni stórlæti,
vegna þess, að hann naut virðingar og meta, eins
og þeir vanalega gera sem vel hafa komist áfram,
þá þóttu taktar Sams hlægilegir og stundum ógeðs-
legir. Hann stóð nú og sagði bændum og öðrum er
í smiðjunni stóðu, frá ýmsum afrekum á uppskeru
vellinum, bæði sínum og stórfrænda sinna, og var það
eitt hið mesta og síðastá, er þeir slógu og bundu tíu
ekru hafra akur, fjórir saman, en "gamli kóngurinn”
sat sjálfur á sláttuvélinni, og stýrði hestunum.
“Hvað voruð þið margir?” spurði Ben snúðugt.
“Bara fjórir”, svaraði Sammy, og snérist skjót-
lega að honum.
“Hvað bundu margir?” mælti Ben stiltur og
íbygginn.
“Hreint enginn, þinn heljar bjálfi!”
“Eg trúi því vel, eftir því sem eg hef litið til”,
mælti Ben, stuttlega.
Sam leit fast til hans. “Og hvað er það, sem
þú hefir tekið eftir, Mr. Fallows, ef eg má spyrja?”
mælti Sam háðslega.
"Tekið eftir? Tekið eftir því, hvernig þú ferð
að binda, náttúrlega.”
“Nú yfir hverju ertu að dylgja?” spurði Sam og
var æfareiður.
“Eg hefi ekki sagt mikið seinasta klukkutím-
ann”, mælti Ben. “Eg talaði meira, þegar eg hafði
minna að gera, en eg hef lagt það niður, þessa upp-
skeruna. Við höfum ekki haft tóm til þess. Þegar
við erum að vinna”, bætti Ben við, er fólkið kom nær
honum, “þá höfum við ekki tóm til að skrafa og þeg-
ar vinnu er lokið, þá kærum við okkur ekki um það. s
Við þurfum þess ekki.”
Að þessu var hlegið og þótti vel mælt.
“Þetta er rétt, Ben. Það gengur undan ykkur
félögum”, mælti Alec Murray. “Það er ekki skraf-
að mikið, þegar þið takið sprettinn. En gott dags-
verk er tíu ekra sláttur, Ben.”
bezt að þegja, Ben. Þú ert grobþari. Eg skal
óhræddur veðja við hvern sem er, hveitinu af öllum
fimtíu ekrunum móti 50 dölum, að það er ómögu-
legt.”
“Eg skal veðja við þig,” sagði Alec Murrey.
“Hvað þá?” “Gamli kóngurinn var alveg orð-
laus í svip.
“Eg skal veðja við þig. En eg hugsa, að þú
viljir ekki standa við það,” mælti hinn.
En gamli maðurinn var of stór upp á sig til að
ganga á bak orða sinna. “Það er mikill munur á
ve'íénu” sagði hann, “en eg ætla að láta við það
sitja, samt. Þó skal eg láta þig vita, að bletturinn
tr nær tólf ekrum en tiu á stærð.”
“Eg þekki blettinn”, sagði Alec. “En eg er fús
að hætta á það. Sá sem vinnur borgar verkakaup.
Hvað á vinnudagur að vera langur?” hélt Alec áfram.
“Hætta klukkan sex.”
“Þá er bezti partur dagsins eftir.”
Segjum átta þá,” mælti “gamli kóngurinn”
“Og við skulum taka mánudaginn til. Við þreskj-
um þann dag, en því meira sem um er að vera, því
betra.”
“Það er aðeins eitt, sem eg vil taka fram,” mælti
m J?.en, “og það er, að drengirnir mega ekki vita
neitt um þetta.”
“Þvi þá ekki ” sagði Algp. “Ekki renna þeir.
“O, Dick mundi taka því, og það fljótt. en
Barney mundi ekki láta hann hætta á það. Hann
hugsar vel og nákvæmlega um drenginn.”
Eftir langa umræðu næsta sunnudags morgun
meðal þeirra, sem stóðu í kirkjugarðinum og biðu
þess, að messa byrjaði, var það loks niðurstaðan, að
gamli kóngurinn” hefði, með vanalegri forsjájni,
veðjað á þá hliðina, sem vænlegri var. Jafnvel Alec
Murray, þó hann bæri sig borginmannlega, trúði
bezta vini sinum Rory Ross fyrir því í kyrþey, Tð
hann “byggist við að sín haka væri brend, þó að
langt mundu þeir fara með það.”
“Ef Dick aðeins væri eins þungur og Barney”,
sagði Rory, “þá mundu þeir standa betur að vígi.”
“Já, en Dick er fljótari að binda. Og hann lætur
iy/ lífið en að gefast upp.”
“En það eru tíu ekrur, Alex! Og það eru jafn-
vel meira en tíu ekrur í blettinum.”
Eg veit það. En það stendur vel og er léttara
i kollinn i miðjunni. Ef eg bara fengi þá til að taka
Ben hnussaði við. “Það er dágott dagsverká öllu sem þeir hafa til — eg má til að finna ráð til
fyrir tvo”, mælti hann. Honum var alls ekki hlýttþess. Eg verð að koma Barney á tölt. Það er svo
í þeli til þeirra Morrisona, hann hafði verið nágrannimikið kapp í Dick, þeim litla snáða, að hann mundi
þeirra og orðið að þola þeim margt. fyr springa en að dragast aftur úr. Og fyrst af
“Fvrir tvo!” æpti Sammy. “Þú meinar víst þig°^u hélt Alec áfram, “verður að láta þá byrja vel
dg þina menn, þykist eg vita.” snemma. Eg ætla að tala við Ben.”
Nú misti Ben alla stjórn á sér. “Já, víst geri Afleiðingin af tali hans við Ben varð sú, að við
eg það, hvað sem hver segir,” mælti nann og sner-^rstu skímu aftureldingar á mánudaginn, leit Mrs.
ist skyndilega við Sam. “Það eru menmrnir,, ef þig^°y^e n klukkuna, stökk upp úr rúminu og kallaði
vantar að vita það. Þeir kunna að binda! Þeira sonu stna.
stansa ekki við hverjar dyr til þess að ljúga hvem Þu ert orðinn of seinn, Barney. Klukkan er
annan fullan og gá til veðurs. Þeir eru að, þeirrett sex> °S Þu verður að fara til Morrison í dag.
piltar. Það er ekki þeirra siður, að láta sér kólna, ^en er °S búinn að gefa héstunum.”
áður en þeir fá sér að drekka, til þess að forðast . Hvað er að tarna, mamma, hún er ekki nema
fótaveiki, álíka og hross, einsog ykkar er siður þarnaíirn™! a mitt uf-
“Nei, hún er sex.”
Þegar að var gáð, var úr Bens eins og klukkan.
Barney þóttist þá vita, að ekki væri alt eins og vera
bæri, vakti Dick, mötuðust þeir síðan í snatri, voru
komnir út á akur, tæpri klukkustund frá því þeir
vöknuðu, og biðu þar eftir Ben, reiðubúnir til að
byrja dagsverkið.
Þegar þeir voru búnir að binda i svo sem
klukkutíma, kom Alec Murray út á akur. “Eg ætla
að hrauka fshock)”, kvað hann. “Þeir hafa nóga
menn við þreskinguna, og “gamli kóngurinn” vill að
öllu verði hreykt hér ekki seinna en á morgun síð-
degis, svo að hann geti þreskt það, ef að þið, dugn-
aðar vargarnir verðið þá búnir.”
Alec var að sjá í góðu skapi. Eitthvert fjör og
upplífgan fylgdi honum á akurinn.
“Þú þarna, Ben, vertu ekki allan daginn að bera
á, þessa olíu. Þér er betra að muna, að eg fylgi
þér í dag.”
“Ætli þú bíðir ekki eftir að það sé bundið, eða
hvað?” spurði Ben, og skildi vel hvað Alec ætlaði
sér.
“Ekki veit eg það. Það gæti svo farið, að eg
verði að hlaupa í að binda öðru hvoru.”
“Vertu ekki að kviða því”, svaraði Dick. “Ef
þú hreykir öllu, sem bundið verður í dag, þá mætt-
irðu hengja skyrtuna þína til þerris í kveld.”
“Vertu rólegur, Dick, annars verður Bamey of
langt aftur úr. Þú ert fljótari að binda en hann,
heyri eg sagt.”
“O, ékki veit eg það”, svaraði Dick með hægð,
þó að hann væri sannfærður um það með sjálfmu
sér, að hann gæti það.
“Dick er dálítið fljótari, er ekki svo?” innti Alec
og snéri sér að Barney.
“O, hann er nógu fljótur.”
“'Hafíð þið nokkúrn tíma keppst hver við ann-
an?” sagði Alec, greip tvö bindi sitt undir hvora
hendi, stakk þeim skjótlega í hraukinn og fetaði
kviklega éftir fleirum.
“N’ei”, svaraði Barney stuttlega.
“Hann hefir líklega ekki viljað að þú tækir of
nærri þér,” mælti hann kænléga til Dick. “Sá sem
ekki er vel hraustur, verður að gá að sér.” Hér
var Dick viðkvæmur fyrir. Dick lét sér ekki nægja
að gera fullkomið dagsverk á akri, heldur undi hann
illa við, ef hann skaraði ekki fram úr öllum.
“O, hann þarf ekki að óttast að eg taki of nærri
mér”, svaraði hann og gein við flugunni, sem Alec
rétti honum. “Eg hefi unnið með honum allan upp-
skeru tímann og er þó lifandi ennþá.” Þó að Dick
vissi ekki sjálfur af þvi, þá fór hann að herða lítið
eitt á sér, svo að Barney fór að dragast aftur úr.
“Hann er bara.að leika sér að þér, Dick”, sagði
Alec í gletni. “Hann vill fyrir engan mun, að nokk-
uð verði að þér.”
Þannig kom hann því svo fyrir, bæði með því að
hamast sjálfur og með smáglettum við sveinana á
víxl, um það, hvor sjyngari væri til verka, að báðir
fóru að keppast við, og áður en þeir vissu af, gerði
hvor sem hann gat, þó hvorugur vildi við það kann-
ast fyrir hinum. Alec hélt sig fast að þeim, nærri
hljóp við fót eftir bindunum, kastaði eggjunarorðum
á þá til skiftis, herti á Ben, þegar hann fór kringum
homin og hélt ákafa þeiffá við með öllu móti. En
hann gætti þess vel, að ganga ekki of hart eftir.
Hann hafði svo ráð fyrir gert, að Teenie Ross, er
komið hafði til að hjálpa Morrison dætrunum, kæmi
með bita út á akur um tíu leytið. Þeir settust í
grasið í forsælu undir laufguðum hlyn og snæddu
bita sini^, er Dick að minsta kosti var farinn að
finna þörf á. En ekki lét Alec þá sitja eina mínútu
fram yfir hálfa klukkustund.
“Eg skal ná ykkur, drengir,” kvað hann, “þó að
eg verði að fara úr skyrtunni til þess.”
Dick var fljótur til að sinna þessu og tók til með
hinum sama ákafa sem fyr. En komið var þyngra
heldur en Alec varði og þegar að hádegi kom, þá var
ekki fullur þriðjungur þess sleginn, að því er honum
virtist. Tlann lét piltana hvila sig í hálfa aðra
klukkustund um miðdegið, fékk þá með sér frá
þreskimanna hópnum á afvikinn stað í aldingarðin-
um, þarsem þeir gátu lagst og sofið, og vakti þá
þegar tími var til kominn, svo ekki skyldi ein mínúta
af hinum dýrmæta tima fara til ónýtis. Á leiðinni
út á akur stakk Alec upp á' því, að þeir skyldu ekki
fara aftur til bæjar til kveldverðar klukkan fimrn,
einsog venja var, heldur láta færa sér hann út á
akur.
“Það er langur vegur upp að húsi”, mælti hann,
“og dagamir farnir að styttast.” Og þó að drengj-
unum líkaði sú tillaga enganveginn, þá létu þeir þó
svo búið vera.
En hvernig sem Alec og Ben fóru að, þá leit
svo út, þegar þreskimenn hættu verkum og gengu
heimleiðis eftir akrinum þar sem verið var að slá,
sem “gamli kóngurinn” mundi víst vinna veðmálið.
“Burt með ykkur úr akrinum!” kallaði Alecr,
þegar mennina bar nær; “þið tefjið okkur. Farið
þið burt.” Því að bræðumir vöru famir að hægja
á sér og skrafa við suma mennina.
“Burtu með ykkur héðan, segi eg!” hrópaði
Alec. “Þið getið staðið meðfram girðingunni, og þá
skulum við sýna ykkur, hvemig þetta á að gerast!”
Mennirnir fundu að þetta var sanngjarnt, sem
hann fór fram á, og höfðu sig á burt úr akrinum.
Langir kveldskuggar tóku að leggjast yfir akurinn.
Þreytu fór að sjá á báðum sveinunum við hvert
fótmál sem þeir stigu. Alec var ráðalaus. Kornið
var alt slegið, en ennþá var mikið af því eftir óbund-
ið. Hann afréð, að segja þeim upp alla sögu. Hann
vissi hvað hann átti á hættu, ef svo vildi verkast.
Það gat vel verið að Barney neitaði að eiga á hættu
að bróðir hans ofreyndi sig. En Alec hafði engin
önnur úrræði, hann gekk til þeirra og sagði þeim alt
ein^ og var.
“Drengir”, mælti hann, “eg vil ekki að þið of-
reyniö ykkur. Mig gildir alveg einu um peningana.
Mig langar til að vinna af gamla Morrison og mig
langar til að við vinnið afrek, sem engir aðrir hafa
unnið. Þið hafið þegar unnið mikið dagsverk, og
ef ykkur langar til að hætta, þá skal eg ekki segja
eitt orð.”
"Hætta!” mælti Dick fyrirlitlega, og fékk nýjan
áhuga við sögu Alecs. “Hvað eigum við mikinn tíma
eftir?”
“Til klukkan átta. Nú er hún rétt sjö.”
"Höldum þá áfram, Barney!” mælti Dick. “Við
þolum eina klukkustund til, að minsta kosti.”
“Eg veit ekki, Dick”, mælti Barney efablandinn.
“Komdu! Eg endist ti! þess og eg veit að þú
! gerir það." Með það tók hann til á ný, og keptist
nú við af öllum mætti og reyndi alls ekki til að leyna
því.
Eftir hálfa stund áttu þeir ennþá eftir, ef hvor
tók tvö ljáför, báðar löngu hliðamar og báða stuttu
endana á akrinum.
“Þið getið það ekki, drengir,” sagði Alec með
eftirsjá í svip og rödd. “Látið það eiga sig.”
“Já, drengir,” kallaði “gamli kóngurinn”, er
kominn var nærri, ásamt öðrum sem á horfðu, “þið
hafið lokið miklu dagsverki. Þið hafið verra af þvi
að gera meira. Þið hafið unnið til tvöfaldrar borg-
unar og það skuluð þið fá.”
“Ekki enn,” svaraði Dick. “Við skulum vinna
þann hálfa tíma, sem eftir er, hvað sem öðru líður.
Komdu, Bamey! Láttu hrífuna eiga sig!”
Hartn var fölur í framan og þreytulegur, en
augun voru snör og björt, og ekki sá á honum þreytu,
enma á andlitinu. Hann kastaði burt hrífunni, greip
upp band, sópaði stráinu saman í bindi, með fótunum,
greip það upp, lagði bandið á, herti að og hnýtti, í
einu átaki.
“Við skulum kenna þeim danssporið, Barney,"
kallaði hann og tók stökk að næsta bindi, og sópaði
stfáinu í það um leið. “Einn” — og um leið og hann
sagði það, heygði hann sig og greip upp bandið,
“tveir” — hann lagði það utan um bindið og setti
jafnframt lögulag á það með fætinum, “þrír” — hann
herti að og hnýtti bandið og stakk enaanum jafn-
framt inn undir með þumalfingrinum. Barney fór
eins að. Einn—tveir—þrir! og búið var bindið.
Einn—tveir—þrír! og þannig gekk það frá einu
bindi til annars. Þeir vora fimtán mínútur að fara
með lengri hliðinni. Dick var að innan og þegar hann
var búinn hljóp hann að ytri brúninni.
“Farðu að innanverðu!” kallaði Barney, “láttu
mig hafa þetta ljáfar!”
‘Haltu áfram!” svaraði Dick og batt bindi sitt.
“Fimtán mínútur eftir, drengir Eg held að þið
ætlið að koma því af!” Við það hrópaði Ben upp
yfir sig.
“Þeir ætla að koma því af!” kallaði hann há-
stöfum og haltraði til og frá, mjög æstur og ákafur.
“,Tvö í einu, Dick!” mælti Barney, hann bar eitt
bindið til þess næsta og batt þau í eitt. Dick fór að
ihans dæmi, en nú fór kraftamunur bræðranna að
koma í Ijós. Hópurinn fylgdi þeim eftir, Alec
fremstur, með úrið í hendinni, og allir hrópandi há-
stöfum.
“Tvær mínútur fyrir þennan enda, drengir!”
hrópaði Alec, er þeir komu að horninu. “Þið ætlið
að klára það, heilla drengir! Þið ætlið að klára!”
Þeir áttu þrettán mínútur eftir til að binda hlið og
enda.
“Þeir geta það ekki, Alec”, sagði “gamli kóng-
urinn”. “Þeir oftaka sig. Segðu þeim að hætta.”
“Treystirðu þér, Dick?” mælti Bamey, og vatt
sér á ytri ljábrúnina.
“Eg er til”, svaraði bróðir hans másandi, og gekk
til hans.
“Komdu þá. Við skulum klára þetta!” svaraði
Barney.
Nú keptust þeir í ákafa hvor við annars hlið og
bundu saman tvö bindi i eitt, og varö Barney smám-
saman drýgri.
“Biddu ekki eftir mér”, másaði Dick, “ef þú
getur farið harðara.”
“Hálfönnur mínúta, drengir, ef þið getið staðist
það!” hrópaði Alec, þegar kom að seinasta hominu.
“Eftir hálfaðra mínútu er sigurinn okkar!”
Fimm bindi voru eftir utan á þeim tveim ljáför-
um, sem Barney fór eftir, tvö að innanverðu hjá
Dick. Til samans níu fyrir Barney, sex fyrir Dick.
Bindin voru tiltölulega smá. Barney hljóp til, batt
tvö þau fyrstu í eitt, og síðan önnur og þriðju,
keyrði þrjú hin síðustu i eitt bindi og vatt sér inn
á Dicks teig. þarsem tvö voru eftir.
“Snertu þau ekki!” hrópaði Dick reiður.
“Hvað líður tímanum Alec?” másaði Barney.
“Hálf mínúta.”
seinustu tvö bindin, og kallaði: “Vertu ekki fyrir
mér!” greip upp bandið, kastaði því utan um bindið,
hnýtti að og varpaði bindinu yfir höfuð sér, stóð svo
með hendurnar á hnjanum og gekk upp og niður
af mæði.
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of Sitrgeoc®
Eng., útskrifaður af Royal College oí;
Physicians, London. Sérfræðingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum —
Skrifst. 305 Kennedy Bklg, Portag»
Ave. (k móti Eaton’s). Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfræöinsjar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg jj
ÓLAFUR LÁRUSSON
..og .
BJORN PALSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annast lögÍTæðisstörf á íslandi fyrir
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og
hús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, . lceland
P. O. Box A 41
•♦»♦♦♦♦♦»4
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Garlaad
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambers
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
íslenzkur lögfræðingur
Aritun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur Bullding
Winnipeg, Man.
Piione: M. 2671.
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telepiione garrv sso
Office-Tímar: 2—3 og 78 e. h.
Heimilí: 776 Victor St.
Telephoxe GARRV 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORN8ON
Office: Cor, Sherbrooke & WiUiam
I’elephonei garry 32»
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. b
Heiml I: Ste 2 KENWOOD AP T’S.
Maryland Street
Telf.phonki garry 763
Winnipeg, Man,
Vér leggjum sérstaka áherzlu á 1«,
selja meðöi eftir forskriptum læktiz,.
Hin beztu meSöl, sem hægt er aS t.t,
eru notuS eingöngu. I>egar þér kovr-’ts
meC forskriptina til vor, megið btT
vera viss um a8 fá rétt þah sem læisu-.
irinn tekur til.
COBCLEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke 81
Phone. Garry 2690 og 2691.
Glftingaleyfisbréf *e!4.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J Sargent Ave.
Telephone .Vherbr. 940.
I 10-12 f. m.
Office tfmar ■! 3-6 e. m.
( 7-9 e. m.
— Hkimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
telephonb Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
♦ikjik.jÉbjikaikaik **88A*8k
4
Dr, Raymond Brown,
4 SérfræBingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
í 326 Somerset Bldg,
Talsími 7262
Cor. Donald & Portage Ave.
| Heima kl. 10—12 og 3—5
Lögberijs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞV(
AÐ GERAST KAUPANDIAÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
A. S. Bardai
843 SHERBROOKE ST.
selur líkkistur óg annast
om útfarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarOa og legsteina
Tals. He mili Garry 2151
» O-ffice „ 300 og 378
H. J. Pálmason
Chartered
Accountant
807-9 Somersot Bldg. Tals. 273g