Austri - 16.11.1912, Blaðsíða 1

Blaðið kemur át 3—4
sinnum á mánuði hverjum,
42 arkir minnst til cæsta
nýárs. Blaðið kostar um
árið hér á landi aðeins 3
krónur, rrlendis 4 krönur.
Gjalddagi ] júlí hér á
landi, erlenuis boigist blað-
ið fyrirfram.
LÍppsðgo skrifleg, bund'rf
við áramót, ógild nema
komin sé <il ritstjóra fyr'r
1. október otr kanpandí
sé skuldlars fyrir blaðið.
Innlendar anglýsingar: 40
aurar hver centimetri dálks,
og priðjungi dýrara á 1.
siðu.
XXII. Ar.
Sejðisflrði 16. nóvember 1912.
NR. 46
Samgonííurnar.
Mikið áhugámál er það öll-
nm landslýð, að J)»r verði
bættar- Innanlandssamgöng"
urnar hafa mátt heita eœmi-
legar síðan strandferðabátarnir
fóru að ganga, og hefir mönn-
um orðið mikið hagræði að
J)eim, eigi sízt síban hinar skjótu
hringferðir hófust. Vert er
og ab geta þess, að íerðir Jör-
undar hafa komið að ágætu
liði, fyrst og fremst fyrir Norð-
lendinga, en einnig fyrir Aust-
firði, sérstaklega þær haÍDÍr,
sem Austri og millilandaskipin
koma sjaldan eða aldrei á. Er
þab víst almenn ösk manna, að
þessum ferbum Norburlands-
bátsins Jörundar verði haldið
áfram og heldur fjölgað. f>ó
mundi heppilegra og tryggi-
legra að hafa skip þetta stærra
en Jörundur er, þegar farib er
hingað til Austurlands, þó ab
Jörundur litli hafi verið hepp-
inn i förum hingab til og ferbir
hans verið gagnlegar. Enda
hefir skipinn stýrt ötull, gætinn
og prúður rnaður, Oddur Sig«
urðsson skipstjóri.
Millilandaferðirnar voru ó«
hæfilegar s- 1. sumar, enda hafa
þær aldrei verið viðunandi fyr-
ir oss Austfirðinga og Norð-
lendinga síðan skip O. Wathues
erfingja hættu ferbum. Ferðir
Eloru hafa aubvítað komið í
staðinn, og gjöra all-mikið gagn,
en vega þö eigi nema þriðjung
upp í stað þess, sem við misst-
um, þar sem Wathnes erfingjar
höfðu í förum 3 skip, er gengu
eptir fastri áætlun, og tvö
heiria alla leið til Kaupmanna-
hafnar,
Ferðir sameinaða félagsins og
Thore-félagsins, voru og færri
og óhentugri. en áður hefir
verið.
Eitt af þvi, sem telja má
apturför og mikið óhagrœði, er
ab desember-skip sameiuaða fé-
lagsiris kemur eigi vib aptur
hér á Seyöisfirði á útleið frá
Ueykjavík. Hefir þessi ferð
einmitt kornið sér mjög vel og
verið mikil not af fyrir fólks-
flutning, vöru- og póstsendingar.
Y«rður það mönnum mikill
hnekkir, ef desemb«r-íerðin frá
R«ykjavík sunnan um land
bregzt.
Bæjarstjórn Seybisfjarðarkaup-
staöar hefir beðið umboðsmann
sameinaða félagsins hér, St. Th.
Jónsson konsúl, að fara þess á
leit vib félagið, að það bætti
úr þessum óleik, og léti Botniu
koma við á Seyðisfirði á útleið
frá Ueykjavík næst. Ovíst er
enn, hver árangur verður af
þeirri málaleitan. J>ó hetir Stef-
án konsúll nokkra von um, að
úr þessu verði bætt,
Svo er ennþá á huldu með
strandferðirnar næsta ár. Eins
og kunnugt er, þá leysti al-
þingi Thore-félagið frá samn-
ingi sínum um strand-erðirnar
og fól ráðherra jafnfraœt að
útvega og semja um strand-
ferðirnar næsta ár, og var
jafnvel tilœtlazt ab þær yrðn
minni en verið hefir.
Oss er kunnugt um, að ráð-
heri'a hafði mikinn hug á að
koma strandferðamálinu í sem
bezt horf, þannig, að menn þurfi
einkis að sakna frá þvi sem
verib hefir. Káöherra er enn
í Kaupmannahöfn, og hefir
heyrzt, ab samnúigar um strand-
ferbirnar gaugi stirðlega. og
sameinaða félagió reynist ó-
þjált. En vonandi er, að vér
neyðumst ekki til að taka af-
arkostum frá sameinaða félag-
inu, því líklegt þykir oss, að
tilboð fáist frá fleiri gufuskipa-
félpgum.
Sú fregn hefir og flogið fyr-
ir, aó væntanlegt myndi frá
innlendum kaupmönnum tilboð
um »ð taka ab sér strandferð-
irnar. Ennfremur að íslenzkir
kaupmenn hefðu hug á að
mynda félagsskap og kaupa
eða leigja skip til fólks- og
vöruflutninga landa á milli,
og skyldu þau »kip ganga
eptir ákveðinni áætlun.
Yér g*tum eigi sagt um
hvort fregu þes6Í er s0nn eða
ekki. En óneitanlega vœri það
ánægjulegt, ef Islandingar gætu
sjálfir haldið uppi strandferbum
og ferðum lauda. milli á sínum
eigin «kipum; og hefir sú ósk
opt verið framborin, bæði í
Austra og öðrum blöðum, Máske
húu fari nú &ð uppfyllast.
Sitt af hverju.
Trúiu á djöful og víti.
í blaðinu „K ristilcgt lif“
stendur: „Á fjólmennum prestafnndi
i Bandaríkjunum deildu menn lengi
um petta íorna trúarspursmál, og
voru sumir með en aðrir móti. Loks
kom mönnum saman um, að skjóta
spurningunni til hins pjóðkunna kenni-
manns H. Hensons (eptirmanns F a r-
rars) á Englaudi. Hann svaraði
svo: „kér bræður vestan hafs virðist
ennpá vera hundrað árum á eptir oss
Englendingum í trúarfræðum: Engum
málsmetandi kenuimanni á voru landi
dettur lengur í hug að trúa, að til
sé persónulegur kölski, eða vitið gamla.
Ef pau npfn eru viðhpíð, veldur þvi
v a n i n n, og pýðir kplski pá krapt
hins ílla í heimi pessum, en víti
afleiðingar pess, eðlilegar og gæðsku-
ríkar afleiðingar pessa heims og ann-
ars, uns viðkomandi „lætur af íllu og
lœrir gott að gj0ra.“
þannig hljóðaði svarið (sem líklega
hefir verið símaskeyti).
í blaðinu „L j ó s i ð“ núna í á*
gúst sé eg að maður spyr ritstjórann,
gáfumanninn Mr. Wallins:
„Ef pér kennið, að hið illa sé
einungis vöntun gæða, hrað verður pá
úr rorum gamla persónulega djöfli?"
Ritstjórinn svaraði: „Yér gjörum
ekki ráð fyrir honum, eða hans til-
▼eru, oðruvísi en persónugerfis hins
gamla heimi (og notandi enn i skáld-
skap). Vera, sem er algjerlega íll,
getur ekki verið til í veröld, sem gnð
hefir skapað — að kenna slíkt á
vorum dögum er skaðræði og g u ð-
last. Djöfull getur að vísu verið
hugsanlegur, en einungis svo, að i
honum sé einhver blpndun góðs og
ílls, en pá er hann ekki lengur djöf-
ull í fullri merkingu. Hann minnir
pá á orð gömlu konunnar, sem sagð-
i»t finna góðleik í öllu, og hvað'
kölska snerti, sagði hún: þar er að
vísu við ramman reip að draaa, en f
dognaði og »t0ðuglyndi er haDn oss
•llum til fyrirmyndar!"
Hvað kenna verkfellin.
(Eptir ensku blaði).
Herra ritstjóri! Þér segið satt í
blaði yðar, að í hinum mikla verk-
föllum, sem hótað hafa pjóð vorri
hnngurdauða í sumar, felist synd á
móti náttúrunni. Eg er pví meir
en *ampykkur. Hvernig pá? Ef
rér lítum málið frá útvortis og efn-
islegri blið, er orsök vandræðanna
bani jarðræktarinnar. Guð (eða
náttúran, ef per heldnr kjósið pað
orð) gaf 03» landið eða jörðina oss
til uppeldii, en vér með alla spebina(!)
látum einar 5 milljónir manna rækta
hana (jorðina) í staðinn fyi ir 16
milljónir, en flytjum inn í landið 75-
aí 100 af vistaforða handa 43 millj-
ónum ihúa, en gætom hæglega fætt
sjálfir 8o milljónir manna, þetta er
staðhpfn, en ekki öfgar, og afleiðingin
er sú, að 13 milljÓDÍr eru sí og »
hungurmorða, pótt 30 milljóuir punda
gulls séu árlega goldin í fátæki'aút-
svör, og meira en preföld sú upp-
hæð (o: 100 milljónir) gefin par að
auki í gustukaskyni. Ölln fleygt í
sjóinn. Úrlausn vandræðaDna engu
nær fyrir allan pann blinda austur;:
pað sem ávinnst er eingöngu pað, að
fjöldinu fellur æ dýpra í fen örbyrgð-
arinnar og verður æ minna sjálf-
bjarga. Yissulega er eitthvað á
bak við, sem á eptir rekur og veknr
petta ódæma uppnám. Hvað mundi
pað vera? Mín einfalda skoðun er
sú, að randræðunum valdi Syndir yor-
ar á móti grundvall arlogmáli náttúr-
unnar, sem er pað, að rækta beri