Arnfirðingur - 31.01.1902, Blaðsíða 3

81
arhúsinu liggja nú 9; mest börn. Þó
Teikjast fullorðnir monn líka. Þorleifur
Jónsson á pósthúsinu (fyrv. (ritstj. ligg-
ur í henni og er einángraðnr heima á-
samt nokkru af hörnunum.
Korlíngin i sögunní fór til kirkjunnar
til að sjá svínið. Jeg fór þángað um
daginn til að heyra sjera Astvald Ciísla-
son. En ekki fer jeg þángað aftur nsesta
daginn, því brennisteínslyktin af ræðunni
er ekki farin úr nösunum á mjer enn,
og fjekk jeg þó ekki uema helminginn
af henni, því jeg för áður.
Af Seyðisfirði 17. Des.
Tíðin er slæm og umhleypíngar nú
upp á síðkastið.
Bæjarlif ekki fjörugt, en úlfúðar og
rifrildislaust síðan apótekarinu fór. l’ú
liefur kannske sjeð smjaður Skafta um
Ernsk Flestum öðrum þótti gott að
losna við hann.
öll pðlitík í dái. Lifnar vonandi með
vorinu.
Skarlatssóttin komin eitthvað á Búð-
ereyri en ekki breiðst út á Vestdalseyri.
Lík Jóns Guðjónssonar, sem kent var
að hafa kveikt í húsí sínu í Mjóa-
firði, og hvarf síðan, fanst fyrir nokkru
í sjó og bundinn stemn við.
Til þíngs. Páll Briem, amtm. býður
sig, að sögn, til þíngmensku í Húna-
vatnssýslu. Tatíð víst að hann nái þar
kosníngu. (Fjallk.)
BrydeTsverslun í B/vík hefur nykeypt
5 fiskiskútur sem hún ætlar að halda út
frá Hafnai-firði.
Aukaútsvör Rvikur 1902 eru samtals
37,581 kr. Hæst gjöld 11,00 kr. hafa
verslaniruar Bryde, Edinboig (Asg. Sig.)
og Thomsen. Halbeig (ísland) er næst-
ur stórverslununum með 750 en Magn-
ús landsh. hefur 500.
Manntal í þessum 4 kaupstöðum lands-
ins var nú í Nov. Rvík 6700 eins og
sagt var áður hjer í bl.. Akureyri 1200,
Ísaíj. nær 1100 og Seyðisfj. nær 900.
Um Lund í Borgarfirði sækja sjera
Jónmundur Haldórss. aðstpr. í Ólafsvik
og sr. Síg. Jónss. á Þaunglabakka.
Bíldudal.
Illviðrahamur stöðugnr, ýmist frost
10—12 gr. eða fannburður eða stór-
rigníng.
„Hafis sagður kominn inn á Bolúng-
arvíkur8við og ílt að koma niður lóðum,
en sagður góður afli þegar póstur fór“.
Kvillasamt dálítið á stöku bæ hjer,
einkum norðanfjarðar, en eingir næmir
sjúkdómar.
Þetta befur Arnf. verið beðinn fyrir.
Með því að jeg hef orðið þess var, að
sumir hafi, auðvitað af fljótfærni, litið svo
á yfirlýsíiiRU í siðasta bl. Amf. viðvíkjandi
Hallbimi Porvaldssyni, sem hefur verið
fulltrúi nckknasjóðsins“ fyrir Dalahrepp
og oddviti í stjórn sjóðsins síðastliðið ár,
að hún væri samkvæm áliti sjóðsfulltrú-
anua eða jafnvel af þeirra toga spunnin,
vil jeg taka það fram, að svo er ekki,
enda hefur framkoma Hallbjamar, það
jeg til veit verið hin sómasamlegasta og
samvinnan við hann í stjóm sjóðsins, að
mínu áliti hin besta, og reikníngar frá
honum í góðu lagL Það er tæplega hægt
að áfella mann þó hann sökum forfalla
mæti ekki á fundi á ákveðimm degi, og
má gera ráð fyrir að slíkt eigi sjer oft
stað, og er líka i sjálfu sjer ekki svo
skaðlegt, þegar (járreiður era góðar og
störfin að öðru leyti vel af hendi leyst
og framkomaii yfirleitt lýsir áhuga og
velvilja, en slíkt vil jeg sem einn af sam-
verkamönimm Hallbjaraar viðurkenna af
hans hertdi.
Bíldudal, 25. Jan. 1902.
Bjarni Loptsson.
Styrktarsjóður sá fyrir ekkjur
og börn drukknaðra manna í Vest-
ur-Barðastrandarsýslu, sem reikning-
urinn hjer á öðrum stað í blaðinu
hljóðar um, var stofnaður hinn 20.
Seftember 1897. Aðal forgaungu-
maður og stofnandí sjóðsins er skip-
stjóri Pjetur Björnsson, ntl í Hríngs-
dal, sém þá lagði fram ríflega fjár-
upphæð frá sjálfum sjer, og var
hvatamaður þess, að Hvítabands-
deildin hjer á Bíldudal lagði til tals-
vert fje og þess utan ýmsir einstakir
menn, og var sjóðurinn þannig
stofnaður með 808 kr. — Pjetur
hefur enn fremur síðan gert sjer
mikið far um að fá menn til að
styrkjaþessa stofnun, og orðiðfurð-
anlega ágeingt í því efni, og munu
þeir nú um 170 sem árlega leggja
í sjóðinn.
Skipulagsskrá hefur nú verið sam-
in fyrir sjóð þenna— ogsem bráð-
um mun koma fyrir almenníngs-
sjónir — og samkaæmt fyrirmæl-
um hennar kosnir fulltniar sinn í
hverjum hreppi sýslunnar til að hafa
umráð og stjórn hans á hendi.
Eins og nafn sjóðsins bendir á,
er hann eingaungu ætlaður til
styrktar ekkjum og börnum manna
þeirra er drukkna i sjó eða vötn-
um, en hefur auðvitað ennþá ekki
getað veitt mikla hjálp. Þó má geta
þess, að rentum þeim sem sjóður-
urínn átti árið 1900 að upphæð
165 kr. var skift upp handa fjór-
um ekkjum í Ketilsdalshreppi, sem
mist höfðu menn sína í sjóinn í
mannskaðaveðrinu mikla hinn 20.
Seftember sama ár. Fyrst um sinn
verður vöxtum sjóðsins varið til
styrktar aðeins þeim fátækustu af
ekkjum og börnum drukknaðra
manna er lagt hafa fje í sjóðinn,
en er fram líða stundir er ætlast til
að fleiri njóti styrksins, sem þó eigi
eru aðrir en ekkjur og börn drkkn-
aðra manna og sem ekki eru á
sveit.
Eílist sjóðnr þessi framvegis líkt
og undanfarandi síðan hann var
stofnaður, má vona að hann eftir
nokkra tugi ára verði orðinn að
góðum notum, og mun þá eflaust
einhver munaðarleysínginn minnast
stofnandans með þakklætistilfinníngu.
— Með virðíngu og þakklátssemi
myndum vjer hugsa til forfeðranna,
heíðu þeir eftirlátið oss næga
styrktarsjóði handa ekkjum og
munaðarleysíngjum; þá myndum
vjer dást að þeirri föðurlegu um-
hyggju sem þeir hefðu borið fyrir
börnum sínum og niðjum, með því
að koma þannig í veg fyrir að þau,
ofan á sorg og annað mótlæti sem
ástvinamissirinn jafnan hefur í för
með sjer, yrðu svift frelsinu og
hrakin á sveitina.
Það á sjálfsagt ennþá nokkuð
lángt í land, að vjer getum sagt:
Hjer ræðir ekki um sveitfesti og
hjer er eingin fátækrastjórn. Fá-
tæklíngarnír fá að stjórna sjer sjálfir
eins og aðrir menn og þurfa ekki
að lifa á náðarbrauði hreppsjóðsins.
Oddvitar og hreppsnefndarmenn lifa
í ró og friði við alla, því þeir leggja
nú eingum gjaldabyrði á herðar.
32
Jeg get lifað svo marga, marga daga ennþá!.... Þeir sem
ræna mig þeim, skulu gera guði reikníngsskap fyrir því!
Múnkurinn reyndi að ýta mjer frá sjer, en jeg heingdi
mig utan í hann. Jeg tók um knje honum. Þá heyrði jeg
að farið var að hlaða hyssurnar bak við. Þetta nístíngsharða
hljöð bergmálaði í höfðinu á mjer eins og í tómri holu. Jeg
slepti höndunum af kápu múnksíns. Jeg þóttist verða vör
við að hann fjarlægði sig.
Þá varð æðilaung þögn. Svo glamraði í byssum og jeg
misti meðvitundina.
Þegar jeg raknaði við aftur lá jeg við veginn og fann að
undir mjer voru bólstarnir úr vagni mínum. Mdnkurinn sat
yfir mjer og var að reykja vindil sinn. Við vorum einsömul.
oJg mundi strax eftir öllu, undir eins og jeg opnaði augun.
Jeg fann að jeg var eingan vegin dauð, en jeg hjelt að jeg
væri þó að minsta kosti mjög sár. Múnkurinn var að bera
sig að reisa mig, og gaf mjer að drekka eitthvert vín og það
hresti míg undir eins..
Dóttir mín, mælti hann og komst við, þjer hafið sloppið
með skelkinn. Huggi þjer yður við það, og þakki þjer guði!
Jeg ætlaði að þakka honum, því jeg skildi að hann hafði
bjargað lífi mínu, en jeg gat ekkert nema grátið.
Nú, nú, sagði hann, veri þjer róleg, eingin kúlan hefur
hitt yður. Þær fóru of hátt, þjer láguð á hjánum .... Hvað
ætli þjer nú að gera?
Jeg ætla að reyna að ná landamærunum, svaraði jeg.
Segi þjer mjer einúngis, faðir, í hvaða átt jeg á að fara.
Múnkurinn hristi höfuðið.
Þjer ætlið til Frakklans, sagðí hann, það er vont land...
29
Alt i einu er kallað hátt bak við trjen: Bíði þið við!-
Períkó keyrði asnana á valhopp. Byssuskot, dundu á
báðar hliðar við veginn. Períkó steyptist úr vagnsætinu,
asnarnir stóðu kyrrir, og jeg fór út úr vagninum án þess að
vita hvað jeg ætlaði að fara.
Og þá, sagði Anatole greifi — hann hafði hlýtt á söguna
tneð öndina i hálsinum— og þá skutu þjer hugrökk á ræn-
ingjana?
Ó néi, svaraði frú Bermejas, töfrandi sakleysislega, jeg var
ákaflega hi-ædd og fór að gráta. Hermenu slógu hríng um
vagninn. Dátabuningur þeirra var rifinn og skitinn og á því
sá jeg að þar voru Kariúngar. Foríngi þeíira gekk að mjer
og fðr að spyrja mig spjörunnm úr.
Jeg sat á götubakkanum og horfði til hliðar, til þess að
hafa ekki lík vesaKngs Períkóis fyrir. augunum, sem lá þar í
btóði síniu Sjíumingunum, sein íyrir mig voru lagðar, svar-
aði jeg því, að jeg væri frakknesk og væri á leið heim til
mín. Meðan á því stóð brutu þeir upp ferðaskrínu mína,
stráðu því ut um allar jarðir, sem í henni var, og voru þar
tneð ólátum og óhljóðum altí kríng um mig. Þvílík dauðans
ángist! Jeg hjelt jeg myndi deyja við þá umhugsun að vera
'þarna aíein og án allrar hjálpir á valdi þessara manna.
Fru Bermejas þagnaði, og strauk hendínni um ennið, eins
og til þess að tóía ekki hera á hnollinum, sem þessi voða-
minning kom í feana. Theohald var búiim að leggja af sjer
blýantinn. Hann hoifðc á hana og 1 augnaráði hans sýndist
vera einhver spuriúing, ónhver pínandi efi.
Þessir menn voru sannir Spánveijar, sagði fru Bermejas
enn fremur, eins og hún væri a-ð svara upp á sparníngu
Theobalds. Þeir voru æstdr, grimmir og þeim var vel tilþess