Skeggi - 19.01.1918, Blaðsíða 1

1. árg. Vestmannaeyjum, Laugardaginn 19. janúar 1918. 13. tbl.

Til áheita
er engin stoínun betri, en
„Ekkoasjóðurinn4,
á næstkomandi vetri.

öfðasíminn.
o —
Mönnum hefur orðið tiðrætt
um bjargráðin upp á síðkastið;
eitt af þeim er sími út í vitann
á Stórhöfða. það ber ekki all-
sjaldan við að báta er saknað í
róðri. Eina úrræðið er þá að
fara að leita. En það getur
dregist að bátur fáist til, og
venjulega verða menn að geta
sjer til um hvar leita skuli, því
viðsýnið er ekki mikið úr fjör-
unni. Öðru máii er að gegna
með Stórhöfða; þaðan sjest langt
út á miðin þegar bjart er og
Ijósin þegar dimt er af nóttu.
Upplýsingar fást þó ekki þaðan;
það vantar símann. það gegnir
furðu að sá sími skuli ekki vera
kominn fyrir löngu, jafn nauð-
synlegur og hann er. Kunnugir
menn telja iíklegt að bjarga hefði
mátt bátum, sem hrakist hafa eða
jafnvel farist, hefði þessisími verið
til. En það er þessi alþekta hugsun,
sem ræður, að sóa mannslífunum
og mörgum þúsundum króna, til
þess að spara nokkur hundruð
krónur.
það getur verið að litlar tekjur
yrðu af síma þessum, þó er það
ekki víst. Flest kaupför, sem
koma til suðurlandsins, fara hjer
hjá. L'klegt er að sum, ef ekki
Öll, vildu gera aðvart um komu
sína um leið og þau færu hjá
vitanum. Á friðartímum er krökt
af útlendum fiskiskipum á mið-
unum; líklegt er að einhver
þeirra viidu koma boðum heim,
því ekki hafa nærri öll skip loft-
skeytatæki. Að þessu leyti gæti
siminn orðið þarfur fyrir siglingar
alment, meðan vitamálastjórnin
hefur ekki myndarskap til að
leggja síma út i Reykjanesvitann.
Tekjurnar gætu líka orðið tölu-
verðar. En hvað sem beinum tekj
um af síma þessum líður, þá er hann
ómissandi bjargráð fyrir þá sem
stunda hjer sjó. það er á við
nokkrar beinar tekjur, ef hann
sparaði nokkrar leitarferðir,
nokkra báta og nokkur manns-
lif.
Kostnaðinn við símann ætti
landssjóður að bera, og einnig
að hafa tekjurnar. Verðirnir við
fjárhirslu landsins mega vita það
að Vestm eyjar eru ekki óbygt
útsker, og eins það, að hjer starfa
og afla menn af öllu suðurlandi
og af austfjörðum, og allir þurfa
þeir verndarinnar. Sjávarútvegur-
inn ber svo best góðan arð til
frambúðar, að til hans sje vandað
eftir föngum.
Björgun og
formannafjefag.
— o—
í 12. tbl. „Skeggja" er grein,
sem nefnist „Björgunar- og varð-
skip“. Á höfundurinn Guðni .}.
Johnsen þökk skilið fyrir að
hreyfa við því máli.
Enda þótt það eigi vafalaust
nokkuð langt í land enn að hjer
eigi heima skip, er með rjetti
megi kalla „björgunar- og varð-
skip“, þá er björgunarbátur svo
bráðnauðsynlegur hjer, að lofs-
vert er af hverjum einum að gera
sitt til þess, að hann komi sem
fyrst. Og geti „Skeggi" orðið
tii þess að flýta fyrir því máli,
þá er hann sannarlega ekki til
einskis í heiminn borinn. þörfin
fyrir björgunarbát hjer er víst
jafngömul vjelarbátunum, og litlu
skemra er síðan að almenningur
hjer viðurkendi þörfina, þó að
lítið — já, alt of lítið — hafi
verið um það talað opinberlega.
En á meðan ástandið í heiminum
heldur áfram að vera eins og
það nú er, eru engar líkur til að
mál það nái fram að ganga,
hversu vel sem að því kann að
verða unnið. Og þar sem hjálp-
arinnar er svo brýn þörf sem
fyrst, þá finst mjer vert að athuga
hvort ekki nnini unt, með bætt-
um samtökum, að draga úr örð-
ugleikunum, sem á því eru að
liðsinna hjálparþurfandi bátum.
þó nienn þeir, sem fiskifjelags-
deildin „Ljettir” kaus til þess að
sjá um björgun báta, sjeu þektir
að því að vera skjótir til fram-
kvæmda, þá get jeg ekki sjeð
að þeir geti í raun og veru af-
rekað mikið meira en aðstend-
endur hinna hjálparþurfandi báta
mundu sjálfir geta, sem sje það
að biðja góða menn hjálpar. En
reynsian hefur þegar sýnt að það
er ekki auðhlaupið að því að fá
báta tii þess að leita.
Mjer hefur komið í hug hvort
ekki mætti með almennum sam-
tökum formanna ráða nokkra bót
á þeim vandræðum, t. d. með
því að formenn allir, á sameigin-
legum fundi, skifti bátunum í
flokka, segjum t. d. 5 — 6 flokka,
og að formenn t hverjum flokki
gefi svo hver öðrum drengskapar-
heit um það að liðsinna eftir á-
stæðum þegar nauðsyn kreiur.
Björgunarnefndin þyrfti svo að fá
skýrslu um það hvaða flokki
hver bátur tilheyrir. Mundi þetta
ljetta starf nefndarinnar að mun
og gefa von um greiðari árangur
af starfi hennar.
í sumum veiðistöðvum austan-
lands, þar sem sjósókn er erfið,
einkum á haustin, hafa formenn
komið sjer safnan um það að
bátar fylgist að tveir og tveir;
fara þeir samferða á sjóinn og
eru jafnan svo nærri hvor öðrum
að hvor um sig sjer hvað hinum
líður. Hjáipa þeir svo hvor öðr-
um ef með þarf. Með þessu
fyrirkomuiagi ávinst það að mjög
sjaldan þarf að leita báts. Enda
mundi leit þar erfið, þar sem
bæði er þokusamt og keyrsia að
meðaltali 4 — 5 sinnum lengri en
hjer. þetta hefur þótt gefast vel
þar, en hvernig það lánast hjer
er óreynt; en þó þykir mjer
óiiklegt að formenn hjer reynd-
ust ódrenglundaðri en alment
gerist annarstaðar. Hvort sem
þessar leiðir, sem jeg hefi minst
á, eða aðrar, yrðu valdar tii þess
að reyna að bæta ástandið, þá
er augljóst að eitthvað þarf að
gera, og til þess að eitthvað verði
gert, þarf að stofna hjer for-
mannafjelag.
Fjelagsskapur meðal sjómanna
er nauðsynlegur, og þar sem sjó-
mannafjelög hafa starfað, hafa
þau hvarvetna stutt gengi sjó-
mannastjettarinnar og atvinnu-
vegarins yfirleitt. það er líka
marg sannað, að með góðum
fjelagsskap geta menn hrundið
úr vegi ýmsum örðugjeikum og
flutt nauðsynjamál fram til sigurs,
þótt einstaklingarnir, án fjelags-
skapar, fái ekki um þokað.
Magnús Jónsson.
Símfrjettir.
Rvík. 18. jan. 1918.
Friðarskrafið heldur áfram.
Norðmenn og Danir hafa viður-
kent sjálfstæði Finna.
Maximalistar ætla sjer að ó-
gilda þjóðarskuld Rússa.
Efri málstofa breska þingsins
hefur samþykt lög um kosningar-
rjett kvenna.
Friðarráðstefnan í Brest-Lit-
hovsk er að athuga landamerkja-
þrætuna.
Ukrain, lýðveldið í Suður-
Rússlandi, hefur gert út 200 þús.
hermenn móti Maximalistum.
Borgarastyrjöld í Finn-
landi; sakamál gegn liðsforingj-
um.
Landvinninga-stefnunni virðist
vera að aukast fylgi.
ísland hefur fengið útfiutnings-
leyfi fyrir einn farm.
Hafþök fyrir öllu Norður-
iandi, vestan fyrir Horn og
austur fyrir Langanes. TvÖ
bjarndýr skotin, annað í
Sljettuhlið, hitt á Melrakka-
sijettu.
l
Garðrækt.
—o—
Dyrtíðin kennir þjóðunum
býsna margt, af því sem þær
þyrftu að læra; eitt af því er að
nota heimalandið. íslendingar eru
sú þjóðin, sem helst þurfti að
læra þetta, en þeim hefur gengið
það lakast. Reykjavíkurbúar hafa
þó hert sig rösklega, svo að þeir
mega vera lausir við alt ámæli í
þessum efnum; þeir voru líka
komnir vel á veg áður. það má
heita svo að alt ræktanlegt land
hjá þeim sje þrotið, en þörfun-
um er ekki nærri fullnægt. þeir
verða eftir sem áður, að flytja að
sjer fóður og matjurtir í stórum
stíl og fá aldrei nóg. það er að
því leyti líkt ástatt hjá þeim og
Vefnaðarvörur, smekklegastar, mest úrval, ódýrastar.
S 3. 3okn$en.