Dagblaðið Vísir - DV - 31.01.1986, Blaðsíða 16
16
Spurningin
Hefur þú farið á útsölu í
mánuðinum?
Anna Daníelsen, i verslunarstörf-
um: Nei, ég hef ekki farið á neina,
það er lítið um að ég notfæri mér
útsölur.
Guðjón Þorsteinsson eftiriaunaþegi:
Nei, ég fer aldrei á útsölur, það er
ekkert upp úr þeim að hafa, þetta eru
gallaðar og skemmdar vörur mest.
Það er náttúrlega alltaf til að eitt-
hvað sé almennilegt en það borgar
sig ekki að hlaupa eftir því.
Auður Oddgeirsdóttir húsmóðir: Nei,
ekki eina einustu. Ég fer einstaka
sinnum og þá helst á haustútsölur.
Ég reikna ekki með að fara á neina
núna.
Kolbeinn Steinbergsson vélamaður:
Nei, það geri ég ekki. Það kemur jú
fyrir og það er gott að vita af þeim
ef mann vantar eitthvað.
Rune Valtersson trúboði: Nei, ég tel
svo lítinn mun á verðinu, alla vega
miðað við erlendis, t.d. í Svíþjóð
þaðan sem ég er.
Hilmar Hliðberg Gunnarsson sölu-
maður: Það er bara
drasl á þessum útsölum. Ég var
að koma að utan og þar fór ég á
útsölu, þar er hægt að fá almenni-
legarvörur.
DV. FÖSTUDAGUR 31. JANÚAR1986.
Lesendur Lesendur Lesendur Lesendur
Notkun salts á götum
Athugasemd vegna greinar í DV 2. des. 1985
2. des. sl. birtist grein í blaðinu
þar sem rætt var við Viðar Hall-
dórsson, forstjóra Gúmmívinnu-
stofunnar, í tilefni þess að fyrirtæk-
ið tók nýlega í notkun nýja, full-
komna kaldsólningarvél fyrir hjól-
barða. í greininni kemur fram viss
misskilningur varðandi áhrif salts
og nagladekkja á malbikaða vegi.
Þess vegna vill Rannsóknastofnun
byggingariðnaðarins koma eftir-
farandi á framfæri.
í greinni segir: „Saltið leysir upp
maibikið og tjaran, sem við það
myndast, sest á hjólbarða bifreið-
anna.“ og nokkru síðar „Enginn
möguleiki er að ráða vel við bílinn
nema hjólbarðarnir séu negldir í
bak og fyrir eða bíllinn sé á keðj-
um.“
Þarna er hlutunum í raun snúið
við. Rannsóknir hafa sýnt að saltið
leysir ekki upp malbikið. Hins
vegar rífa naglarnir upp asfaltið
úr malbikinu, sem síðan m.a. sest
utan á hjólbarðana og gerir þá
hála. Vegna þessarar staðreyndar
hefur gatnamálastjórinn í Reykja-
vík mælst til þess að menn noti
ekki neglda hjólbarða að vetri
heldur einungis grófmynstraða en
götur yrðu aftur á móti saltbornar
til þess að eyða hálku á miklum
umferðargötum. Var mönnum
einnig boðinn sandpoki til þess að
hafa í skottinu, bæði til að auka
þungann yfir drifhjólum og til þess
að menn gætu sandborið undir
hjólin ef erfitt reyndist að komast
af stað.
Auðvitað er notkun salts á götur
af mörgum orsökum óheppileg.
Salt er þó afar áhrifaríkt til að
bræða ís og snjó og því notað vegna
öryggisjónarmiða í öllum löndum
sem eiga við hálkuvandamál vegna
snjóa að stríða. í mörgum þessara
landa hefur notkun nagla verið
bönnuð (t.d. í V-Þýskalandi) þar
sem viðurkennt er að naglar valda
óhóflegu sliti á götum. Annars
staðar hafa aftur á móti verið settar
strangar takmarkanir varðandi
notkun þeirra, t.d. í Noregi, og
gilda svipaðar reglur hér á landi.
Stóra vandamálið hjá okkur er
að hér er notkun negldra hjólbarða
mikil jafnframt notkun salts til
hálkueyðingar, en þetta tvennt fer
illa saman af eftirtöldum ástæðum:
í fyrsta lagi þá verður yfirborð
malbiks blautt og mjög kalt, þegar
salt bræðir ís á götunum (kulda-
blanda). Vegna þessa verður bindi-
efnið í malbikinu stökkara en ella
og þolir verr áraun nagla.
í öðru lagi bindur salt raka og
veldur því að yfirborð gatna helst
blautt lengur. Malbik slitnar meira
í blautu ástandi en þurru.
Ekki eru menn á eitt sáttir um
það hversu mikið öryggi felst í
notkun nagla og rannsóknir benda
til að það fari eftir aðstæðum
hverju sinni. Benda má á að á sl.
vetri voru götur í Reykjavík að
mestu auðar en þar áður var snjór
oft það mikill að naglar komu að
litlum notum. Mörgum hefur
reynst ágætlega að aka um á vet-
urna á góðum hjólbörðum án
nagla.
Burt með íslensku krónuna
Forheimskur skrifar:
Ragnar Halldórsson skrifaði fyrir,
nokkru athyglisverða grein í Morg-
unblaðið þar sem hann viðraði hug-
myndir sínar um að afnema íslensku
krónuna og taka upp dollara. Ég er
Ragnari hjartanlega sammála, það
myndi taka valdið frá stjómvöldum
sem getur ekki verið nema til góðs.
<C
Forheimskur skilur ekki hvemig það
ætti að skaða þó íslenska krónan yrði
afnumin.
Ég get ómögulega séð hvemig þetta
ætti að skaða íslendinga þó við borg-
um hér eftir fyrir okkur með gjald-
miðli en ekki flotkrónum. Það er
mun minni vandi að gefa út dollara
heldur en krónur. Dollarinn fengi
líka að vera í friði fyrir þeim við
Austurvöll.
Þetta er besta tillaga sem ég hef
heyrt lengi, úr því íslendingar vildu
ekki þiggja boð Bandaríkjamanna í
stríðslok um að þeir vemduðu gengi
krónunnar eins og þeir gerðu við
gjaldmiðla ýmissa annarra þjóða. Þá
værum við líka lausir við það að reka
okkur á að við fáum ekki það sama
fyrir krónuna erlendis og sagt er hér
heima.
Að auglýsa á réttum stöðum
Verslunarmaður skrifar:
Þessa dagana er mikið rætt um
auglýsingar og þá einkum um að þær
hafi færst til milli fjölmiðla og að
þeim hafi fækkað nokkuð á síðasta
ári frá því sem var á árinu þar á
undan.
Einhver forsvarsmaður fyrir aug-
lýsingastofur var að ræða það í
fréttatíma útvarps að auglýsingar
hefðu, að honum virtist, flust frá
dagblöðum yfir til sjónvarps.
Þetta má vera rétt að einhverju
leyti. Þó held ég að auglýsingastofur
hafi tilhneigingu til að túlka þessi
mál öll eftir eigin geðþótta. Manni
verður ekki láö þótt það hvarfli að
manni þegar þessi sami forsvarsmað-
ur auglýsingastofanna er að hvetja
auglýsingastofu sjónvarps til að
hækka verð á auglýsingum, því þau
hafi verið allt of lág til þessa!
En það sem kemur ekki fram hjá
forsvarsmanni auglýsingastofanna
er að mikið af auglýsingum hefur
færst hin síðari misseri til tímarit-
anna sem margir kaupsýslumenn og
innflytiendur telja besta vettvanginn
til auglýsinga.
Það er ekki að ástæðulausu sem
allur þessi mikli fjöldi nýrra tímarita
hefur séð dagsins ljós á allra síðustu
árum. Það er fyrst og fremst að
þakka því að kaupsýslumenn vita að
tímarit, gömul og ný, eru sterkur
auglýsingamiðill. Og því betri sem
þau eru þekktari og koma oftar og
reglulegar út.
En það sem auglýsingastofurnar'
ættu að kanna og það geta þær gert
fljótt og auðveldlega hjá sjálfum sér
er hvort verðlagning þeirra er ekki
alltofhá.
Það eru margir í minni stétt sem
eiga í erfiðleikum með að fá hannað-
ar auglýsingar. Ástæðan er langur
afgreiðslufrestur og verðlagningin
svo há að varan, sem auglýsa á,
stendur ekki undir þeim kostnaði
sem fylgir auglýsingagerð. Það væri
full þörf á því að þeir fjölmiðlar sem
raunverulega vilja aukin viðskipti í
auglýsingum byðu verslunum og
öðrum auglýsendum þá viðbótar-
þjónustu sem felst í því að gera eða
hanna auglýsingar þær sem birtast
eiga í viðkomandi fjölmiðli.
Þetta gera að vísu sum tímaritin
en ekki nærri því öll. Og gallinn við
þau tímarit sem bjóða þessa þjónustu
er að þau koma allt of strjált út og
langur aðdragandi er að gerð auglýs-
ingarinnar.
Tímarit, sem koma út reglulega og
oft, eiga þarna leik á borði. í flestum
löndum, austanhafs og vestan, eru
tímaritaauglýsingar taldar þær hag-
kvæmustu sem bjóðast og svo ætti
líka að geta verið hér á landi.
r
Björn Árnason skrifar:
Ég ætla að notfæra mér þjón-
ustu þessa ágæta dálks þar sem
hinn almenni, óbreytti borgari
getur látið í sér heyra á lands-
vettvangi og beina orðum mínum
til dómsmálaráðherra, spyrja
hann hvemig standi á því að í
íþróttaþáttum Bjama Felixsonar
er auglýst áfengi á sama tíma og
hann bannar bjórlíki. Hvernig
stendur sem sagt á þessu, kæri
ráðherra? Finnst þér þetta ekki
dálítið öfugsnúið? Veistu hver er
máttur auglýsinga?
Hvar er
jakkinn
minn?
Þóra skrifar:
Föstudagskvöldið 17. janúar
fór ég á skemmtistaöinn Uppi og
niðri í fína svarta leðurjakkan-
um mínum. En ég fór hins vegar
ekki í honum heim því hann var
horfinn þegar ég ætlaði að sækja
hann í fatahengið.
Nú vil ég biðja þá sem hugsan-
lega hafa séð jakkan minn, svart-
an, síðan kvenjakka að hringja
upp á DV og tilkynna um það. I
vösunum voru lyklar og leður-
hanskar og trefill auk nokkurra
peninga þó þetta sé nú reyndar
aukaatriði.
Það er af sem áður var
Guðgeir skrifar:
Ég ætla hvorki að skammast yfir
íþróttum né sjónvarpi, en það sem
fær mig til að stinga penna á blað
er það ófremdarástand sem ríkir í
tónlistarmálum íslendinga.
Hvað hefur orðið um alla þá
efnilegu tónlistarmenn sem komu
fram í poppbransanum upp úr 1980?
Mér sýnist á öllu að þeir séu týndir
og tröllum gefnir því það litla sem
er að gerast í tónlisiarbransanum
er bæði lélegt og þar á otan einokað
af fáum útvöldum hrukkupoppu-
rum.
Sem dæmi má nefna Stuðmenn
sem troða sér í hverja þá smugu
sem gefst og fylla svo rækilega út
í (enda famir að nálgast miðjan
aldur) að enginn annar hefur
möguleika á að láta til sin heyra.
Bubbi Morthens, sem einu sinni
var harður af sér og söng bein-
skeytt ádeilurokk, er nú nánast
frelsaður maður og mjálmar í sjón-
varpsþáttum með öðmm útþurrk-
uðum eldhuga um það hve hann
sé leiður yfir tilbúinni andúð sinni
á kerfisstofnunum. Það er af sem
áður var.
Og þegar svo hrukkugengið og
ístruflokkurinn tekur sig saman til
að væla hjáróma, lélega stælingu á
Bob Geldof og co þá segi ég: Nú
er mál að linni!
„Stuðmenn troða sér
í hveija smugu
sem gefst.“