Dagur - 28.10.1953, Blaðsíða 10

10
D A G U R
Miðvikudaginn 28. október 1953
% %
%
&
%
&
3^x^s^;?;k^ 6. dagur. jgr5*?.igiGk?i*?,k?,£
Ævintýri í Afríkn I
1
„Þið eruð nú meiri apakettirn-
ir,“ sagði hún. „Hér er fullt af ljón-
um allt umhverfis ykkur og þið
hagið ykkur eins og ekkert væri
úm að vera og fælið þau öll burt.
Eg sé, að mér er ekki meira en svo
óhætt í svona samfylgd.“
„En kæra Memsaab," sagði
Harry með sínu blíðasta brosti,
„það er alls ekki heppilegt að hafa
mörg ljón í takinu í einu og þetta
síðasta var ekkert lamb við að
leika, og það flaug að mér um
sinn að eg mundi þurfa að gera út
af við það.“
„En því í ósköpunum gerðurðu
það ekki?“ sagði eg, „það elti þig
þangað til að heita mátti að það
væri komið í kjöltu þína.“
Harry leit á mig með sýnilegri
vanþóknun. „Virðulegi Bwana og
ljónadrepur," sagði hann. „Má eg
minna þig á, að ljónynjan var með
hvolpa. Eða hvar þekkir þú menn,
sem ganga um og skjóta konur og
börn, nema brýnasta lífsnauðsyn
krefji?“
„Hvenær er nauðsyn?" spurði
eg. Eg var enn taugaóstyrkur og
engan veginn búinn að jafna mig.
„I þessu tilfelli ætlaði eg að lofa
henni að koma feti nær — eftir
það var nauðsyn," svaraði Harry.
„Memsaab hefur alveg á réttu
að standa,“ sagði eg. „Samfylgdin
er heimskingjar og apakettir“
En það var samt ekkert ónýtt
að vera kallaður Bwana og ljóna-
drepur og það meira að segja af
Katunga gamla, sem hafði þann
starfa að húðfletta ljónin og
geyma hausana til uppstoppunar
og sannindamerkis. Eg man enn
eldbjarmann á andliti svertingj-
anna um kvöldið, er þeir röðuðu
sér í kringum bálið og steiktu kjöt-
ið með velþóknun, því að þetta var
í reyndinni sérstaklega bragðgott
simba — þetta síðasta ljón, sem eg
mun nokkru sinni munda byssu að
á ævinni.
—o—
Svo fór, að eg varð altekinn af
þessum afríkanska hugsunarhætti:
ef maður ber tilhlýðilega virðingu
fyrir því, sem maður er að sækjast
eftir og stundar veiðina drengi-
lega, mundar aldrei byssu að
nokkru dýri, nema á þess eigin
heimaslóðum, ef maður fangar í
huga sér mynd dagsins og um-
hverfisins — litbrigði himinsins og
angan blómanna — þá hefur mað-
ur í rauninni ekki aðeins drepið
veiðidýr heldur einnig gert það
ódauðlegt vegna þess að maður
þráði svo heitt að komast í nánd
við það, að minningin getur ævin-
lega endurvakið augnablikið, já
allan daginn, í huga manns.
Við töluðum oft um þessi hug-
hrif yfir glóðunum á kvöldin þeg-
ar degi var lokið.
„Eg er víst ekki það sem kallað
er að vera trúaður maður,“ sagði
Harry, „en þó finnst mér að
hér á þessum slóðum verði maður
var við nálægð drottins. Sjáðu lit-
skrúð fuglanna, hlustaðu á öll
náttúruhljóðin og finndu kyrrðina
og friðinn. Þó situr eitt fastar í
huga mér en flest annað. Orð
gamla filaveiðarans Karajmo Bell
um hálfkulnaðar glæður að kvöldi
dags, að verki loknu. í kringum
þessar glæður fin'n ég þá Afríku,
sem eg ann.
„Þú ert ekkert nema tilfinningar
og rómantík," sagði eg, „en eg get
vel fyrirgefið þér, því að mér þyk-
ir líka vænt um litla glóð og rökk-
urmóðu.“
Og sannleikurinn er, að kvöldin
voru dásamlegust. Myrkur var æv-
inlega skollið yfir, er við komum
heim til tjaldanna að veiðidegi
loknum, þreyttir og banhungraðir.
Þar var þá tilbúið heitt bað. Þá
þvoði maður af sér rykið og strauk
yfir eymslin eftir tse-tse-fluguna.
Eftir kvöldverð, áður en gengið
var til náða, sátum við kringum
eldinn, tottuðum vindlingsstúf eða
pípu og hlustuðum á hljómsveit
næturinnar í skóginum og á gresj-
unni. Oll voru hljóðfærin ágæt og
meistaralega knúin, en þó kemst
engin hljómsveit í hálfkvisti við
leik hýenanna. Hýenan sjálf veit
ekki, hversu margbrotið hljómborð
er í hálsi hennar.
Kvöld eitt, er við sátum og
horfðum á bleikan mánann spegl-
ast í mýrarsundi, sáum við allt í
einu glitta í mörg augu örskammt
frá. Og nú var leikið af lífs og
sálarkröftum í eyrað á okkur. Ein
stærðar hýena labbaði rólega nær
fast að eldinum og settist þar, ekki
einu sinni 15 fet frá okkur. Hún
sýndi okkur tennurnar og horfði
fast á okkur.
„Djöfuls frekja er þetta,“ sagði
Harry. „Snemma í morgun sat eitt
af þessum kvikindum é tjaldskör-
inni hjá mér, glápti á mig og
sleikti á sér þófana. Maður veit
aldrei nema að þær gangi feti
lengra og sníði af manni hálft and-
litið. Mér er illa við að skjóta hý-
enur, en stundum kemst maður
eklti hjá því. Þær verða svo frekar
að lokum, að þær verða hættuleg-
ar. Eg hef vitað til þess að þær
hafa vaðið inn í svertingjakofa og
gripið barn með sér. Þær eru í
rauninni ógeðslegar skepnur og þó
kennir maður hálft í hvoru í brjósti
um þær.“
Við sátum lengi *i tunglsljósinu
meðan Harry fræddi okkur um
náttúru hýenunnar.
Hýenan — fisi á swahili-máli —
1 er framúrskarandi álappaleg
skepna. Maður gæti nærri trúað
að hún hefði verið sköpuð öðrum
dýrum til háðungar. Og hún er í
svo litlu áliti, að aumasti og af-
káralegasti villimaður gleymir
sinni eigin eymd, er hann lítur
hana. Fisi hefur hundstrýni, ljóns-
eyru og úfinn bjarnarskrokk. Aft-
urhluti skepnunnar er eins og
vanskapaður og þegar hún hleyp-
ur gengur hún til eins og draghölt
dróg. Hýenan hefur ógnarlegasta
skolt allra rándýra, en hún er svo
sein á sér, að bráðin á auðvelt
með að fara í kringum hana. Kjöt-
ið, sem fisi þráir mest, fær hann
því sjaldan. Hann er neyddur til
þess að láta sér nægja leifar ann-
arra dýra og til að leggjast á særð
dýr og veik og á ungviði.
Maður fær ósjálfrátt andstyggð
á hýenunni þegar maður sér hana
vera að lámast skammt frá hjörð
og bíða þar eftir því að komast í
færi við veikt dýr eða sært. En þó
er það svo, að þetta óálitlega kvik-
indi er svo ríkur þáttur í dýralífi
landsins, að maður mundi sakna
þess. ef það væri horfið. Og svo er
þess að gæta að hýenan er heil-
birgðisfulltrúi sléttunnar. En með-
nefndarmenn eru hrægammurinn,
marabú-storkurinn og mauramir.
Maður finnur sjaldan rotnunarlykt
á veiðilöndum Afríku. Og svo er
það músíkin. Hýenan er alltaf á
vakki í kringum tjaldbúðirnar í
von um að hirða leifar. Og þá
hefur maður beztu sæti í hljóm-
sveitarsalnum, til að heyra þau
ótrúlegu og ólýsanlegu hljóð af
öllum tóntegundum, sem hún get-
ur gefið frá sér. Og þótt hlátrar-
sköllin, sem hún rekur upp minni
á vitfirringahæli, eru hljóð hennar
samt eðlilegur og ómissandi þátt-
ur í hinni miklu hljómkviðu nátt-
úrunnar, sem veiðimaðurinn drekk-
ur í sig af hjartans lyst við glæður
bálsins á kvöldin. ,
Framhald.
AUGLYSING
Átta tonna dekkbátur með 40
hestafla vél er til sölu nú þegar
á tækifærisverði, 120 nýjar lóðir
geta fylgt ef óskað er.
Upplýsingar gefa: Eigandi báts-
ins Benjamín Sigurðsson Skaga-
strönd, og Andrés Guðjónsson
í síma nr. 7 sama stað.
Ódýr jeppi
TIL SÖLU.
Afgr vísar á.
Herbergi
cða 2ja herbergja íbúð í út-
bænum, óskast til leigu frá
n. k. mánaðarmótum.
Afgr vísar á.
Ungur smiður
óskar eftir íbúð á Ytri-brekk-
unni. Hclzt tvö herbergi og
eldhús. — Góðri umgengni
lieitið.
Upplýsingar í síma 1816, milli
kl. 7—8 á kvöldin.
Kýr að öðrum kálfi,
komin að burði, til sölu.
Kristján Tryggvason,
Austurhlíð.
(Bæjarsími).
Tek að liúllsauma
Guðrún Stefánsdóttir,
Helgamagrastræti 12.
OSTUR
Einhver ódýrasta fæða miðað við mæringargildi er mysu-
og mjólkurostur. Hitaeiningarfjöldi í góðum osti í hlut-
falli við ýmislegt álegg miðað við 1 kg. af hverri tegund,
er sem hér segir:
OSTUR 3000 hitaeiningar
NAUTAKJÖT 1500
EGG 1350
SÍLD 740
TÓMATAR 230
Látið aldrei jafn holla, nærandi og Ijúffenga fæðu og
íslenzka ostinn vanta á matborðið.
\
Samband ísl. samvinnufélaga.

Happdrætti Háskóla íslands
Endurnýjun til 11. flokks hófst 24. þ. m.
Verður að vera lokið 9. nóvember.
Munið að endurnýja í tíma!
Bókaverzlun Axels Kristjánssonar h.f.
TILKYNNING
NR. 7 1953.
Fjárhagsráð hefur ákveðið nýtt hámarksverð á smjörlíki !
sem hér segir:
Niðurgreitt: Óniðurgreitt:
Heildsöluverð kr. 5.17 kr. 10.00 pr. kg.
Smásöluverð kr. 6.00 kr. 11.00 pr. kg.
Söluskattur er innifalinn í verðinu.
Reykjavík, 22. okt. 1953.
V erðlagsskrif stof an.
fóður
Höfum íengið nýjar sendingar af ódýru
og góðu veggfóðri.
Ennfremur veggfóðurslím.
Byggingavörudeild KEA.
Þurrkað Rauðkál
og
Súpujurtir
Kr. 4.50 pokinn.
Kaupfélag Eyfirðinga
Nýlenduvörudeildin og útibúin.