Dagur - 29.05.1985, Blaðsíða 7

29. maí 1985 - DAGUR - 7
llanum
Bekkpr. Réttstl. Alls
55,0 150,0 312,5
62,5 125,0 287,5
112,5 185,0 442,5
75,0 0 úrleik
125,0 270,0 615,0
150,0 245,0 625,0
102,5 185,0 482,5
155,0 270,0 680,0
130,0 240,0 600,0
190,0 315,0 827,5
flokki og Víkingur Traustason í
125 kg flokki.
Larsavic
til KA
Júgóslavneskur þjálfari mun
koma til KA þann 8. júní nk.
og þjálfa hjá félaginu 9. og 10.
júní. Þessi þjálfari sem heitir
Larsavic er annar tveggja
Júgóslava sem hafa lýst áhuga
sínum á að þjálfa lið KA næsta
vetur.
Larsavic þessi er hámenntaður
þjálfari, er með svokallaða
„doktorsgráðu“ í þjálfun og hef-
ur því leyfi til að halda alþjóðleg
námskeið fyrir þjálfara. Hann
hefur þjálfað í Frakklandi að
undanförnu og kemur hingað
þaðan.
Ef af ráðningu hans verður
mun hann þjálfa meistaraflokk
KA og einnig hafa yfirumsjón
með öilum öðrum flokkum fé-
lagsins.
Hópferð
KA-manna
„KA-grúppan“ svokallaða
hefur ákveðið að efna til hóp-
ferðar til Húsavíkur nk. laug-
ardag á leik Völsungs og KA í
2. deildinni.
Farið verður frá íþróttamið-
stöð KA í Lundahverfi kl. 14 en
leikurinn hefst kl. 16. Þátttaka
tilkynnist til Hauks Ásgeirssonar
í síma 26222 (24154) eða Gunn-
ars Níelssonar í síma 22287
&25077).
Á björtum og fögrum vordegi
fannst mér skyndilega dimma og
að mér setti kuldahroll er ég
frétti að vinur minn Ófeigur
Baldursson hefði látist í umferðar-
slysi daginn áður. Kynni okkar
Ófeigs hófust ekki gæfulega frá
minni hálfu því ég er einn af
drengjunum hans Öfeigs en það
eru drengirnir, sem lögðu út á
ranga braut, en náðu með hans
hjálp að verða nýtir og heiðarleg-
ir menn. Ég vil ekki hugsa um
hvar mín spor lægju í dag ef hann
hefði sýnt mér tortryggni og
kulda eins og mörgum hættir til
gagnvart þeim er brjóta af sér í
barnaskap og fávisku. Margir
eiga erfitt með að ná aftur réttum
áttum ef illa hefur farið.
En þar kom Ófeigur til hjálpar
alltaf boðinn og búinn að gefa
góð ráð og leiðbeina með föður-
legri hlýju og vináttu.
Annríki var mikið í hans starfi,
en þá eyddi hann oft sínum litla
frítíma til að styðja við bakið á
okkur drengjunum og sem betur
fer var það oft sem hann sá ár-
angur af þessu aukastarfi sínu,
þó að ekki tækist að hjálpa
öllum.
Við sem hann hjálpaði á rétta
leið eigum honum mikið að
þakka og fjölskyldu hans líka
því auðvitað naut hún ekki þess
tíma er hann fórnaði okkur.
Mikil var gleði hans þegar allt
fór að ganga vel og vinátta hans
var okkur mikils virði, hún brást
aldrei.
Minningin um hann mun fylgja
okkur alla tíð og verða vegvísir
á lífsleiðinni.
Ég sendi samúðarkveðjur til
fjölskyldu Ófeigs og þakka alla
hans góðu leiðsögn, sem ég hlaut
er ég þarfnaðist hennar mest.
Blessuð sé minning hans.
Hlynur.
Stundum finnst okkur að lífið
hreinlega leiki við okkur. Allt
virðist vera með þeim hætti að
það vekur gleði og ánægju.
Veðurblíðan á ekki hvað minnst-
an þátt í þessu. Það er eins og allt
fas og viðmót manna verði með
meiri einlægni og tillitssemi. Eng-
inn vill verða til þess að gera
stríðan óm í þeirri hljómkviðu
skaparans, sem blíðast leikur við
hug og hönd.
Þegar horft er út í fagran vor-
daginn er ekki margt sem okkur
finnst að gæti sett skugga þar á.
Allt virðist vera að vaxa, dafna
og lifna.
Samt hvílir þungur dómur
skaparans yfir öllu þessu og innst
inni reynum við að bæla þá
hugsun, að þetta sé jú allt í hans
hendi og hann einn viti hve lengi
þetta allt er okkar. Og lífið
gengur áfram, hver dagur fylgir
öðrum. Verund gærdagsins verð-
ur að minningu morgundagsins
og við leyfum okkur að leggja á
ráðin með það hvaða viðfangs-
efni skal glímt við með komandi
degi.
Það er manninum eiginlegt að
stefna sífellt fram á veginn, læra
af hinu liðna og láta reynslu og
tilfinningar verða sem millispil í
hljómkviðunni miklu. Ef til vill
finnst okkur að við, hvert og eitt,
skiptum ekki sköpum mitt í til-
verunni en bresti einn hlekkur í
þessu samspili, þá finnst okkur
sem allt hafi hrunið. Vorið og
angan þess verður ekki söm og
áður og öll okkar hugsun verður
bundin þeim eina hlekk sem
brostinn er.
Okkur starfsfélögunum á Lög-
reglustöðinni á Akureyri fannst
sem nístingskulda setti að þegar
við fréttum lát vinar okkar og
starfsbróður, Ófeigs Baldursson-
ar. Vorið sem við höfðum horft
samaii á að morgni, verður aldrei
hið sama og áður. Öll gleðin og
fegurðin, sem Ófeigur talaði síð-
ast um þegar hann kvaddi um
morguninn verður í minningu
okkar starfsbræðra hans, sem
rammi um sorgarfregn sem erfitt
er að sætta sig við. Hvað gerist og
hvað veldur þegar svo þungur
dómur er felldur? Skýringar eig-
um við engar en við eigum þá trú
að hans hafi verið beðið á hærri
stöðum og að þar sé nú hans vett-
vangur. f ríki því sem eilíft er sí-
fellt vor og þar nær aldrei níst-
ingskuldi hins ósættanlega að
blása.
Enda þótt tilveran virðist
stöðvast við slíka harmafregn,
þá finnst okkur að hinn síðasti
sólardagur sem hann var okkar á
meðal hafi í raun verið eins og
umgjörð um allt hans Iff. Ófeigur
bar sól og gleði með sér hvert
sem hann fór. Gleði hans og
glettni var geislandi og einlæg og
það var orðið dapurt ástand hjá
þeim sem ekki fann fyrir þeim
mannkostum sem hann gaf af sér
í öllum kynnum og samskiptum
við aðra.
Það traust og virðing sem hann
naut í starfi sínu sem yfirmaður
rannsóknardeildar lögreglunnar
á Akureyri segir meira en mörg
orð um það hvern mann hann
hafði að geyma. í festu og
ákveðni gleymdi hann aldrei að
viðfangsefni hans, hverju sinni,
var fólk sem hafði sterkar tilfinn-
ingar, þó svo því hefði skrikað
fótur.
Ófeigur bar virðingu fyrir líf-
inu og trúði á hið góða sem hverj-
um og einum er gefið í vöggu-
gjöf. Það var sama hvað henti og
hvernig aðstæður gátu verið, að
með bjartsýni sinni og uppörvun
lagði hann oft grunn að þeim
skrefum, sem lágu upp úr öldu-
dalnum.
Ófeigur Baldursson var fæddur
á Ófeigsstöðum í Kinn 31. janúar
1940 sonur hjónanna Baldurs
Baldurssonar bónda þar, sem nú
er látinn, og konu hans Sigur-
bjargar Jónsdóttur, sem lifir
mann sinn. Ófeigur var gæfu-
maður í einkalífi sínu og reisti
ásamt konu sinni Þorbjörgu
Snorradóttur fallegt heimili að
Klapparstíg 7 hér í bæ, þar sem
þau bjuggu í sambýli við foreldra
Þorbjargar.
Þau Þorbjörg og Ófeigur voru
samhent og samstillt um að prýða
og fegra heimili sitt og þar áttu
þau þann augastein, sem þau
þökkuðu meir en allt annað,
dótturina Valgerði Guðlaugu,
sem fermd var nú í vor.
Með Ófeigi Baldurssyni er
genginn góður drengur, sem
skilur eftir sig bjarta og góða
minningu í hugum allra þeirra,
sem hann þekktu. Hann var
sterklegur á velli, prúðmenni
með mikla íþrótta- og keppnis-
lund.
Enda þótt okkur vinum hans
finnist að vorið hafi vikið af leið
við fráfall hans, þá skulum við
muna að hann óttaðist ekki þenn-
an aðskilnað því hann bar þá trú
í brjósti sínu, að sá skapari, sem
allt gefur og öllu ræður, leiði vini
aftur saman.
Megi góður Guð blessa og
styrkja alla þá sem líf hans var
tengt ástúðar- og vináttubönd-
um. Ófeigi Baldurssyni fylgja
þakklátar minningar, hans bros
og hvatningarorð gleymast ekki.
„Hér þótt lífið endi, rís það
upp í Drottins dýrðarhendi."
Matthías Einarsson.
Með sviplegu fráfalli Ófeigs
föðurbróður míns hefur einum
traustasta og besta hlekknum í
fjölskyldu okkar verið burtu
svipt. Það skarð verður seint fyllt
enda þótt við reynum af fremsta
megni að þjappa okkur saman og
treysta böndin. En þó hann sé
frá okkur tekinn um stund, sem í
raun er aðeins eitt augnablik í
eilífðinni, þá hefur hann samt
ekki skilið við okkur. Minning-
arnar eigum við, og þó þær séu
óendanlega sárar þessa dagana,
þá megum við vita að þær munu
verma okkur og styrkja um
ókomin ár svo bjartar og glaðar
sem þær eru.
Ég minnist með sérstöku þakk-
læti og gleði uppvaxtarára okkar
Ófeigs á tvíbýlinu Ófeigsstöðum
og Rangá. Aðeins 6 árum eldri
var hann mér náinn sem bróðir.
Naut ég þá eins og alla tíð síðan
í ríkum mæli eðliskosta hans sem
einkenndust af geðprýði, góðvild
og glaðværð. Hygg ég að þeir
kostir hafi ráðið mestu um gæfu
hans og gengi á lífsbrautinni. Það
var sama að hverju hann gekk -
alls staðar naut hann trausts og
hylli. Ég var mjög ungur þegar ég
skynjaði þetta og upp frá því leit
ég til hans sem fyrirmyndar bæði
í starfi og leik.
Ég minnist leikbróðurins og
íþróttamannsins drenglundaða
sem aldrei neytti aflsmunar í við-
skiptum sínum við okkur sem
minna máttum okkar. Ófeigur
var um skeið meðal fremstu
frjálsíþróttamanna Þingeyinga og
vann til margra verðlauna m.a. á
landsmótum. Ungmennafélagi
var hann í bestu merkingu þess
orðs.
Ég minnist hans að störfum -
heima við búskapinn sem átti
ekki sérlega við hann þó hann
ynni að búi foreldra sinna meira
og minna til fullorðinsára. Hins
vegar áttu vélar og bílar hug hans
og léku í höndum hans enda varð
bifreiðaakstur höfuðverkefni
hans framan af starfsævinni.
Seinna og lengst varð lögreglan
starfsvettvangurinn. Var hann
þar án efa réttur maður á réttum
stað. Þar var honum sýndur mik-
ill trúnaður en hann var yfirmað-
ur rannsóknardeildar lögreglunn-
ar á Akureyri mörg síðustu árin.
Að hverju sem hann gekk -
hvort sem honum líkaði betur
eða verr - leitaðist hann alltaf við
að sjá björtu hliðarnar á tilver-
unni og var sífellt með spaugsyrði
á vörum. Því var alltaf gott og
gaman að vera í návist hans og
ganga með honum í verk.
Síðast en ekki síst minnist ég
hans sem fjölskylduföðurins
trausta og hlýja. Ófeigur átti því
láni að fagna að eignast góða og
kærleiksríka konu Þorbjörgu
Snorradóttur. Var heimili þeirra
ætíð einn helsti griðastaður okk-
ar fjölskyldu á Akureyri og var
þangað oft og mikið leitað. Segir
það sína sögu um andrúmsloftið
sem þar ríkti og hjartalag þeirra
sem húsum réðu. Eina dóttur
eignuðust þau hjónin, Valgerði,
sem fermd var um síðustu páska.
Var það mikil og gleðileg fjöl-
skylduhátíð sem verða mun einn
af mörgum ljósgeislum minning-
anna.
Fleira verður hér ekki tínt til
úr þeim dýrmæta sjóði sem ég
geymi innra með mér. Ófeigur
var þeirrar gerðar að honum
hefðu ekki hugnast langar lof-
ræður um sjálfan sig, svo hógvær
sem hann var og laus við tildur og
prjál. Orð eru líka alls ónýt til
þess að tjá það sem í huga mín-
um býr.
Ég kveð kæran frænda minn
þakklátur og stoltur yfir því að
hafa átt hann að. Megi minningin
um hann verða okkur öllum sem
nutum hans hvati til dáða. Henni
höldum við best á lofti með þvt
að rækta með okkur þá kosti sem
prýddu hann.
Frændur og vinir heima, í sorg
okkar erum við öll á sama báti.
Það er sárt að sjá á bak hraustum
og tápmiklum vini í blóma lífsins.
En svona er tilveran fallvölt og
við vitum aldrei hvenær kallið
kemur. í rauninni er jarðlífið
sem örstutt skref á eilífðarbraut-
inni, og þegar á heildina er litið
skiptir það ekki öllu máli hvort
það er stigið skemmra eða
lengra.
Kristur sagðist fara á undan
okkur að búa okkur stað. Ég ef-
ast ekki um það að hann hefur
búið vini okkar góðan stað og að
við munum þar sameinast honum
að nýju í eilífu ríki Guðs þegar
skrefið okkar er fullnað. Megi
þessi bjartsýni boðskapur lífsins
lýsa upp myrkur sorgarinnar sem
nú grúfir yfir sálum okkar allra.
Megi Huggarinn, Andinn Heil-
agi, sem hvítasunnan vitnar um,
leggja líknarhönd sína yfir okkur
öll og þá sérstaklega mæðgurnar
Þorbjörgu og Valgerði svo mikill
sem missir þeirra er, og ömmu
mína blessaða Sigurbjörgu, sem
nú syrgir son sinn á sjúkrahúsinu
á Húsavík. Megi Hann sefa sorg
þeirra, styrkja þær og blessa.
Jón A. Baldvinsson.
Það var að kvöldi dags þess 15.
sl. sem við félagar í Lögreglufé-
lagi Akureyrar fréttum að vinur
okkar og starfsbróðir Ófeigur
Baldursson lögreglufulltrúi í
rannsóknarlögreglunni á Akur-
eyri, hefði beðið bana í umferð-
arslysi í Norðurárdal þann sama
dag.
Skyndilega var sem ský drægi
fyrir sólu á þessum fagra vordegi
og tilveran breytti um svip í einu
vetfangi. Á stundum sem þessum
spyrja menn gjarnan ýmissa
spurninga. Af hverju hann? Hver
er tilgangurinn með að kalla á
brott menn í blóma lífsins, frá
ástvinum sínum og félögum. En
þó við spyrjum þá fást engin
svör, í það minnsta ekki á meðan
við dveljum hér á jörðu.
Á einu og hálfu ári hafa þrír
menn úr lögregluliði Akureyrar
verið kallaðir yfir móðuna miklu,
allir fyrir aldur fram. Það segir
sig sjálft að í ekki stærri hópi
hlýtur það að setja sín merki á
þá sem eftir standa.
Hér verður ekki rakinn ævifer-
ill Ófeigs, en kynni okkar hófust
er hann gerðist lögreglumaður á
Akureyri árið 1967. Störf hans
sem lögreglumaður einkenndust
if gætni og skilningi á mann-
egum brestum, sem svo oft er
lörf á í því starfi. Þessir eigin-
leikar hafa eflaust komið honum
að góðu gagni er hann seinna
varð rannsóknarlögreglumaður,
enda varð hann farsæll í starfi
sínu.
Ófeigur var góður íþróttamað-
ur, og hafði mikinn áhuga á
íþróttaiðkun lögreglumanna.
Sérstaklega er okkur félögum
hans sem æfðum með honum og
kepptum í knattspyrnu minnis-
stæður áhugi hans og dugnaður.
Engum sem með honum voru á
íslandsmóti lögreglumanna í
innanhússknattspyrnu nú fyrir
skömmu mun hafa dottið í hug
að hann mundi ekki keppa með
okkur framar, og erfitt er að
sætta sig við að hafa hann ekki
lengur við hlið sér í starfi og leik.
Ófeigur starfaði einnig að fé-
lagsmálum lögreglumanna. Hann
var í stjórn Lögreglufélags Akur-
eyrar og nefndum innan þess og
vann þar mikið starf og óeigin-
gjarnt sem seint verður fullþakk-
að, og það skarð sem hann lætur
eftir sig er stórt. Með þessum fá-
tæklegu orðum viljum við félagar
Ófeigs þakka honum samferðina
á þessari allt of stuttu vegferð og
biðjum Guð að blessa minningu
hans um alla framtíð. Eiginkonu,
dóttur og öðrum vandamönnum
vottum við okkar dýpstu samúð.
I.S.