Lesbók Morgunblaðsins - 12.05.1935, Blaðsíða 1

vö skipströnd
Efri Eyjarfjöru í Meðallandi.
T
r
a
Eftir Einar Sigurfinnsson.
Meðallandssandur er oft kallaður kirkjugarður
skipa, og víst er, að hvergi á fslandi hafa jafn
mörg skip strandað eins og þar. Höfundur þess-
ara frásagna, Einar Sigurfinnsson, ritaði í Lesbök
1927 skrá um þau skip, sem strandað hafa á
Meðallandi og taldist honum svo til að síðan 1867
hafi strandað þar 44 skip. í Lesbók birtist í fyrra
nákvæm frásögn hans um það er franska spítala-
skipið „Paul“ strandaði, og hjer birtast frásagnir
um tvö strönd.
Bernskuminning
Meðal nokkura atburða frá
æskuárunum, sem tollað hafa í
minni mjer fram á þenna dag, er
einn sem svo ljóst stendur mjer
fyrir augum, eins og hann hefði
skeð mjög nýlega, enda þótt 44
ár sje liðin frá því að þetta var.
Það var einn morgun, síðla vetr-
ar 1891, að móðir mín vakti mig
með þessum orðum: „Það koma
átta strandmenn hjer suður í
mýri“. Jeg var víst nokkuð róm-
latur í þá daga, en í þetta sinn
var jeg fljótur að klæða mig og
mjög fljótt var jeg kominn út á
hlaðið. Sá jeg nó að hópur manna
kom sunnan að og átti nó skamt
eftir heim að tóninu. Einn var
spölkorn á undan, hinir 7 nokkuð
dreifðir á eftir. Brátt stansaði sá
er fyrir gekk og hinir rjett jafn-
snemma.
Hósbóndinn, Guðmundur Einars
son, afi minn, gekk þá í áttina til
þeirra og veifaði hendinni, fóru
þeir þá af stað og gengu nó greið-
ara en áður.
Afi gekk á móti þeim og er þeir
mættust heilsuðu komumenn með
handarbandi og fylgdust svo með
honum heim og innan fárra augna
blika var allur hópurinn kominn
inn í baðstofu og klæddust komu-
menn skjótt iir vosklæðum. Þeir
voru víst flestir eða allir alblautir
og illa til reika, enda þótt flestir
þeirra væru í olíufötum. Allir
munu þeir og hafa verið í ein-
hverjum stígvjelanefnum, sem þó
voru sum aðeins trjeklossar með
áfestum boldangsleggjum. Sumir
voru sokkalausir í stígvjélunum
og yfir höfuð var klæðnaður þess-
ara vesalings sjóhröktu manna
mjög ljelegur, enda var sumum
þeirra mjög kalt, sem von var til
eftir ástæðum öllum. Flýttu þeir
sjer nó í rómin, sem fólkið var ný-
komið ór og urðu auðsjáanlega
mjög fegnir að hvíla sig í hlýj-
unni.
Að vörmu spori var þeim færð
heit mjólk, sem þeir drukku og
sofnuðu síðan, a. m. k'. flestir.
Bróðir minn, Sigurður, þá á þriðja
ári, svaf enn í einu róminu og þótt
ist sá strandmaðurinn víst hepp-
inn sem hlotnaðist að verða rekkju
nautur hans.
Hreppstjóri var þá Ingimundur
Eiríksson. Bjó íhann á Rofabæ. Er
mjög skamt milli bæjanna, Kot-
eyjar og Rofabæjar — en að
Kotey voru strandmennirnir komn
ir — Fljótt var honum tilkynt
hvað skeð var. Gerði hann tafar-
laust ráðstafanir til að menn færu
að leita strandsins og manna sem
kynnii að vera einhversstaðar að
hrekjast og þyrftu aðstoðar við.
Þegar gestirnir vöknuðu — sem
var víst eftir skamma stund —
var tínt til það sem til var af fatn-
aði handa þeim, sumt af þeirra
eigin fötum var bóið að vinda og
þurka nokkuð, svo að allir gátu
komist á fætur, sokka og íslenska
skó fengu þeir éinnig.
Þegar þeir voru klæddir, sett-
ust þeir að máltíð og borðuðu með
bestu lyst þó ekki væri margrjett-
að — að eins kjöt og kartöflur —
og borðbónaður mjög fátæklegur.
Með mikilli undrun og forvitnis-